го (зам.) - чуе (гл.)

Кога ќе го чуеш гласот од другата страна кажи му: Дојди, го посакувам!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(...) Од музичко стојалиште концертот секому му овозможи огледало за слухот. Неговата теснотија и ограниченост.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Луѓето го слушаа она што можат да го чујат, што се навикнати да го слушаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ајде сега земај го телефонот и врти! (Тики станува и го зема телефонот.) 334-774-23.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мора да го чуе детето, мора да почека...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога го чув дека така вели, веднаш се сетив што е работата и им свикам на тие скопувачите мои: - Овега бре.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не може човек да сфати нешто што не го чул а камо ли видел. Тоа е како да се обидеш да го сфатиш Бога.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Врволицата од учениците и професорите пак се врати по солунската гимназија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гласот на Гоцета, осамен во таа врева, го чуја само учениците и некој од професорите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го чул говорот на Сотира и, место да оди во другиот дуќан, застанал однадвор на пенџера, со мустачињата напред и со забите стегнати под поткренатите бузи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не дојде ред да го чујат мојот совет или мојот збор за тоа дали можам нешто да сторам со заробената вода над Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мислите на еден од поновиве албуми на Фолтин, можам да ви го позајмам да го чуете и ако баш сакате да знаете, се изговара Донки Хот, а не како што рековте вие.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Е па сакаше да бидеш писател нели? Повели, еве, ги испраќам до тебе најцрните човечки судбини, ќе мора отсега, па натаму, да ги сослушуваш, колку и да не ти се допаѓа тоа што ќе го чуеш ... а ќе чуеш секакви приказни, за болести, за кои не си знаел досега, за надежи засекогаш загубени, за сакатења, сквернавења на човечки судбини, какви не си имал прилика да видиш, а си бил убеден дека знаеш дури и за редовните посетители пред прагот на инферното, за сите пороци што ги измислил светот, откако постои...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Потоа уште многу вечери лутав низ Париз , уште многу пати навраќав во овие улички за да го чујам уште еднаш овој концерт, но не можев да го сретнам старецот со виолината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше недела која ја посетив црквата. Беше преполна со луѓе, кои дошле во црквата колку заради службата, двојно повеќе за да го чујат хорот а неговиот концерт претставува вистинско уживање, па и спектакл...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беренц му даде знак на војникот да се повлече.  „Би сакал да го чујам Вашиот коментар во однос на листата што ја барам”, го упати Беренц погледот кон владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Евреите на нашиот остров се грчки државјани. Тие се добри, мирољубиви, работливи луѓе и јас лично, како чистокрвни Закинтјани ги сметам за дел од моето стадо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој нејќеше ни да знае дали има некаква вистина во она што го чу од жените.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стариот го припушти на неколку чекори, правејќи се како воопшто да не го сетил, ами како да го гледа сега крувчето, и рече божем за себе, но доволно гласно да го чуе Пискулиев: - Бре што беше оваа рака! Како да го закла дрвцето, сироткото!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Всушност, него го интересира да го чуе нивниот разговор и да види како ќе ја примат изложбава, поготово ако е и девојчето навистина учесник во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На полица чука упорно будилник - дури сега го чу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Лепешкари! свика тој, да го чујат дури надвор и чукна во тупаница.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- да го споменеме само следниот духовит пресврт: еден од јунаците се обидува од колаборантскиот татко да изнуди признание за неговото делување со тоа што ќе го излаже дека ја грабнал ќерка му (за којашто знае дека во тој момент не е во градот); таткото попушта и пишува нешто на лист, очигледно признание, и му го дава листот на јунакот, но кога тој ќе го погледне листот, гледа дека 154 Margina #22 [1995] | okno.mk на него пишува: „Жалам, но штотуку го чув автомобилот на ќерка ми...“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Вистина е дека ние во почетокот го врзавме Васе, но тој веднаш нѐ замоли да го одврземе бидејќи ни изјави дека вас од денеска не ве признава, не сака повеќе да се дружи со вас, ниту пак името да ви го чуе...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Тогаш заколнете се дека ќе го почитувате ова што го чувте.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ѝ го чув и гласот на мајка ми, која списка за мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Наместо одговор го чу последниот ѕвон на црковното ѕвоно.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Јован, бре, Јован, недер бу, што е овој, бре синко? — се провикна стариот мудур и го побара Јована, но Трајко веќе беше го втерал Јована во една одаја, та тој не можеше да го чуе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ќе го чуеш зборот мк рапер се осеќаш како да си изел јапонска јабука, а немаш чаша вода у близина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тароти, гравови, лаптопи, а богами има и такви на кои не им требаат никакви реквизити туку само што ќе ви го чујат гласот ви прогнозираат 30 години унапред шо ќе ви се деси.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На Мајка, останата да го чуе Татко, се виде дека вистински ѝ олесна од неговите зборови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко не рече ништо, само процеди низ заби, да не го чуе Мајка: - Ах, тој Донски!...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ни се стори неколкупати дека го чувме трубењето на бродот: тоа беше далечно, некако задушено, небаре доаѓа до несогледливи далечини.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Оддалеку, високо над нас, како да го чувме одново повикот на бродот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А кога си отиде сопственикот, тој им се приближи на мајсторите: - Немаше да поверувам, ако со свои уши не го чув сето ова.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дванаесет години работи Веле со Аргир и за сето тоа време тој не го чул ни еднаш него да заговори вака топло, човечки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Војводите ги разбраа зборовите на Цепенка и мошне добро знаеја што ги чекаше но тие сакаа да го чујат Карев.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но таму не сакаа ни да го чујат: немал школски дипломи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во моментот кога Цепенко се пробиваше низ опсадата откај Муратова Чешма и правеше очајни усилби да влезе во градот, крушевските војводи стоеја собрани пред Горскиот штаб на востанието и со најголема напрегнатост чекаа да го чујат првиот грмеж од црешевото топче, што го испробуваа сега...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Бојане! Бојане! Што ти стана? - прашуваше од засекот Денко. Бојан не можеше да го чуе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го чекаше нестрпливо цел ден за да може да му се јави на дедо Иван и да го чуе неговиот одговор. Една вечер донесе изненадување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одеше по билата на ридовите, за да може да гледа и на едната и на другата страна, повремено ќе се провикнеше: „Ме, меее“, мамејќи го телето и очекувајќи да го чуе од некаде неговото мукање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На сета мака и се разболел, па така не можел да го чуе Бојановото пукање и не можел да одговори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога ми го чуја гласот ме препознаа, поцрвенаа, а потоа почнаа да ми мавтаат со рачињата гледајќи низ мене: како помодрува денот, како се скаменуваат боските на мајка ми и постапно како никнува трева меѓу моите коски.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нивниот приод е космички и доколку во моите песни го има космосот, тие ќе го чујат и ќе се одгласат. ...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога ќе го чуеше нејзиниот глас Тој го навиткуваше големиот часовник Кој точно на пладне биеше свечено довикувајќи ја неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Само да не го чујат мечките! Тие не знаат дека тој е сам во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Димче! Димче!- вика Ване но веќе е доцна. Димче не може да го чуе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За столот го закопав јас тогаш тој Динета и повеќе да кркне не го чувме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Билбилот, мајче, пее за да го чуеш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дури потоа ќе го чуев гребењето на нивните метли, по што знаев на која страна се движи струјата во воздухот која го носи смогот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама на брезничани и толку им е доволно кога ќе го чујат неговиот глас како на славеј и сите истовремено и тага и милина да ги обзема.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога една година беше во Свети Наум во Охрид, му се случи да клекне пред гробот на светецот, да го навали увото врз надгробната плоча за да му го чуе чукањето на срцето при што се најде лице в лице со милоликото лице на непозната, ама баш жена каква што мажите посакуваат и чие срце чиниш веќе биеше во склад со срцето на Спира Клечев - Заволијата и Испустениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И плачот се извиши дури до небесниот стан, до вратата небеска, и Господ го чу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа, публиката не е под маска; но таа гледа дека оној кој говори срамно, оној кој го говори она што таа сака да го чуе – е маскиран, заштитен, недостапен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ПАНДЕ: Ова го чув поминатата недела, од луѓе што беа вратени.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ами тие биле ништо! — туку ќе го чуеш кај што ќе стори пррр!... пррр!... пррр! и паф!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Нема дно - на крајот рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури и го чу како вели -доле нозе боси, горе кур аждаја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо Васја не го чу, а се плашеше да го потпраша уште еднаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но ненадејно, едно утро, будејќи се он го виде Фјодора пред себе како со сета своја тежина гази врз подот. Моќен е и дебел и вистински Фјодор е тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Прост народ живеел порано, го чув оддалеку гласот на старецот. - Во сѐ верувал.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Иако тивко му дофрли на Пенча, го чув: - Арсланче, вечер. Не заборавај.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неговото коњско дишење низ женски напрчениот нос го чув јасно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нивните разговори сосем јасно го чувме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Што разговараше со Ана? го чув гласот на петнаесетгодишниот слаткарски помошник Аким, роден ајдук со широки раменици и криви нозе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Да, како да се искашлува го чув однатре познатиот глас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога се изморивме и кога ни здодеа суровата игра, молкнавме наслушнувајќи дали ќе го чуеме стариот клисар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во едно утро, додека полнев стара памучна чорапа со крпи за да направам топка, го чув во дворот гласот на мајка ми: - Што му е на кучево? Болно ми изгледа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А кој ѓавол ќе ја знае, шушкаво се издиши старецот и не дочека да го чуе она што бев должен да му го кажам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Купувам старо, го чувме неговото ревење кога ни се изгуби од пред очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го чув шепотот на белиот, неизбричен лекар, со долги немирни присти. - Попарен е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пет Еврејчиња, некако свечено чисти и облечени, стоеја во група и се расправаа нешто што ние, далеку од нив, не можеме да го чуеме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Еј, почекај, го чув зад себе нејасниот извик на служителот. - Врати се веднаш. Те вика класниот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од отворениот прозорец го чув гласот на Пенча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И може творецот на светов жив да ми те врати штом мојот ќе го чуе стон!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Стокмени во облеки и врски, избричени до гола кожа по главите за да ја прикријат својата ќелавост, седеа две момчиња веднаш до масата на Еразмо, толку блиску што нивниот разговор можеше беспрекорно да го чуе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Да не беше така, немаше да го чуеш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не сака да го чуе завивањето на кучињата, дробењето на градите, уривањето на мостовите, врисокот на мајките.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тукушто се бевме разбудиле. Машкиот глас што го чув беше непознат.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои од нив навечер ги будат удари по вратата, други се во постојана кавга со некој невидлив соговорник, трети ги затвораат ушите затоа што не можат да ги издржат неподносливите пискотници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сѐ ми се чини дека сум рекла нешто што требало да биде премолчено, а не сум кажала нешто што требало да го чујат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А залудно е така да размислувам, затоа што сега нивните животи се како завршен разговор, а и мојот исто така.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои слушаат нешто што другите не можат да го чујат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара беше отсутна дури и кога Клара беше дома; јас ѝ зборував, но знаев дека таа не може да го чуе она што го кажував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ѝ луташе некаде далеку, далеку зад ѕидот во кој гледаше, дури и кога ќе ѝ ја допрев раката и ќе ја прашав „Ме слушаш ли, Клара?,“ таа остануваше отсутна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гласот не му го чув. Молчеше постојано како немтур, кому зборовите и мислите му се сплеткале во плетеница од суви гранки и никако ни да ги проголта, ни да ги исплука.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Она што го чув од читателите беше охрабрувачко, иако најчестиот коментар беше: „Се гледа дека го пишувал поет“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во миг повторно го чув шепотпивиот, сиреч, одвај чуен глас: „Вистински човек не го прави ова.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега очекувам да го видам нивниот лет и да го чујам нивниот кликтеж, кој ќе ме слави и прославува, кој ќе ме штити и заштитува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некој велат оти го застрелале властите за да им биде пример на другите кои верувале во некоја невидлива сила наречена Бог, а кој верувале оти Бог е на земјата и оди меѓу нив и дека секое село и секој град има по еден свој Бог којшто можат да го чујат и да го видат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Велеше дека дење, напладне гледа пламени на небото кои паѓаат како ѕвезди опашести, и оти тие на земјата се претвораат во стебленца светлина што не може секој да ги види, и дека околу тие стебленца се слуша чурлик на канарки кој не може секој да го чуе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ме гледаа со среќна гримаса на лицето, заслушан во нешто кое тие можеа да го чујат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа го чув и срцето како ми чука, како бие, небаре гугучка која со глас галежен ми се умилкува, ме милува, ме гали.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг, не знам од каде, од која посока, од која висина, или од која длабина, повторно го чув гласот на пријателот: „Памти ми ја думата; Внимавај на чумата“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш, пак го чув темниот глас на Невидливиот кој ги повторуваше моите стихови, само малку подизменети: Душата ти се оддели Телото ти е Темна пештера Без ехо Го чув тоа и конечно се уверив дека вистина веќе ме нема.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го чувме тоа ние другарите на Моне Хенџов-Даров, но како да не чувме. Не беше така и со нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ вратата со стакло можеше да го чуе поручникот како зборува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Онисифор Мечкојад не го чул како ни тој што не го чул чкртањето на здружените двоколки по чиј ред жените и децата оделе до Бекирова ливада. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чкртал со заби, го чуле. - Што е, што сакаш овде? прашал со гровтав глас и ѝ ги наслушнувал меките чекори, притаен, со претпазливост на вепар што свикнал на осаменост и на тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челникот со обете шепи ја зграпчил над зглобот раката на Мечкојадовиот противник и ја повлекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бездруго не бил Евреин, и тие не знаеле дали е Турчин или потурченик, бег или одметник од Турците; дури и ако сакал нешто да им каже, не можеле да го чујат - ревеле, тој само безгласно ја отворал устата кога се фрлиле на него и, веќе соборен, без замав со јатаганот и подалеку од белецот, почувствувал удари со ножови, со секири и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те турне Јаков в пекол, само малку да пооздрави, ќе видиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од јачкањето на еден од нив не го чул чкртањето на своите катници. Не можел ништо да стори.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој покажал со рака кон најмладиот дочекувајќи миг кога таа го погледнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само малку потоа можеле да видат дека има зелени, скоро девојчински очи, бледо чело и ретка, свилеста, некако еврејска брада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како дожд да минал преку замагленост и како да ги измил сите нејасности и одвишности што пред тоа внесувале збунетост и недоразбирање помеѓу него и треварите, јасно можел, или само верувал во тоа, да види на темните лица и жилче и брчка, да го чуе дури и шушкањето на тие белези.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немале засолниште и пресметале: само така можеле да се борат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислел дека ќе го разбере ако веќе не може да го чуе и дека макар со нишнување на главата ќе му одговори. - По него ли дојде?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И каменоделците дишеле шумно. Во таа шума на запалени човечки стебла, во тој оган што вивнувал од секое машко влакненце, ни Доце Срменков не останал неначнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, мртви, се фатил со обете раце за накривен кол во оградата од дабови прачки, ова е свет на живите, вратете му се на гробот, останете меѓу камења, меѓу скаменети полжавчиња и мравулници, вратете се, вратете се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ИВАН: (Божем не го чул.) Зошто не ме разбуди?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (На овој крик, се скаменува. Дури тогаш му станува јасно за што станува збор. Сето подоцна што ќе го чуе од Милка татни во него.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Христов се скаменува на местото и одеднаш така скаменет почнува да говори, да говори гласно и со подигнат глас, да го чуе Луков.) Освен, освен тоа, ние мораме да бидеме горди, горди што нè одбрале баш нас и нашиов дом за една таква историска, историческа, задача и...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Потресена од тоа што првин го чу, како да не ги слуша последните зборови на Ивана.) Иване, зар на Ѓорчета Петров?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Се прави дека не го чул Ивана.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ајде, зете, стори си ја честа. Зини да ти го чуеме гласчето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: Сношти, и штом дојдов веднаш излегов и се поврткав под пенцерињава твои да те видам, но го чув гласот на мајка ти и си отидов.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Со вашата еспада глувци да бодете; освен тоа, вие никогаш не ја извлековте”, му одговори Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Браво, бе, машко!“ го чув и видов Стојан Козето седнат на триножното столче едно педесетина метри над мене во воздухот, со престилка на себе и шило и чеканче в раце, “ама поќе ништо не ми треба! Сѐ имам дестур!“ и широко насмеан покажа на куповите ѓон до себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко му свика на коларот да растовари под него, но оној како да не го чу. Тој замина нагоре по сретселото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко речиси можеше и да го чуе како диши од другата страна на вратата. Беше дури и некакво туѓо гласче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Последното, што го чу, беше еден страшно наближен писок, веднаш крај него, но ни него тој не успеа да го дослуша докрај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој беше повисок од таа здиплена наполно старичка, онака сува и вдовички свитката у две губи, таа појде кај Башмајсторот, нешто зборуваше таму, Башмајсторот само климна неколку пати со главата, загледан во орото, а Змејко тогаш можеше да го чуе оној глас на старичката, тој глас од тажаленките во летните приквечерини, кога рече таа: „Чувај ми го, мајке, добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа сите сакаа барем еднаш да го чујат за него и му се радуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наскокнаа да го погледаат уште еднаш штом го чуја како се оддалечува, наскокнаа сите барем така да го испратат, се наредија на сите отвори од бараката и гледаа по тој темен човек под сината месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш сите рекоа: Добро. Змејко тогаш првпат го чу зборот штрајк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Телефонот во кујната на Јана упорно ѕвонеше, но немаше кој да го чуе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Кажи го волшебниот збор за да го чуеш добриот абер. - беше упорен Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Причекај да го чуеш предлогот, - изусти Долгиот збунето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ уште гласно говореше за да го чуе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Срцка! - ова го кажа намерно за да го чуе „визави“ личноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Засолнети зад својата задоволност, тие што си го запираат овде здивот да го чујат секој збор, се оддалечиле толку од своите човечки должности и затоа се можеби благодарни и среќни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе го чујат звукот, па ете ти неволја. И туку го надушиле нашето гнездо. Така е тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Павле скоро повеќе го сетува одошто го чул. Му станува јасно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо го чу неговиот испокинат глас: - Врзи се за половината.. Побргу!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не го чув вицот, ако е виц!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа не знаеше дека зетот ја гледа цело време и дека целата ситуација му е смешна, но се воздржуваше зашто сакаше да го чуе крајот на приказната.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ние не го пцуеме (како што правите вие) ниту српскиот народ, ниту српската интелегенција, ниту свесните српски патриоти, а го напаѓаме само оној патриотски џган (во чии катуни се клоцаат коњите на Душана и чија цел е да ги разигра тие коњи секаде каде што само ќе го чуе српското (Драгашичевото) „помози бог“.) Ние не сме виновни што во тоа патриотско ѓубре се вбројувате и вие и вашата влада и еден достатно голем дел од вашите „изображени мужеви“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секоја вечер, коа си идело момчето од чаршија, сѐ ќе се допрашало момчето до старио за некој работи што видел и чул дента и сѐ нешто ќе се понаучело момчето од старио си татко.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Те молам, синко, поризај ме уште сега и крени ме да ме однесиш погоре.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сироти врапци, едно го чуја стопанот од лозјето, и излетаа од седело, та застанаа на дрво.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Слушајќи го тоа нешто сиромајио, се позамислил и ватил да кара и го погани џигеро што ќе му го дадат, ама шепотејќи да не го чујат чорбаџијата и чорбаџиката.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сепак песот го чу. Се повлекува назад, се врти и пак се враќа кај решетките.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Вода, со грлен извик побара; никој не го чу.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Им рекоа само да не зборуваат, оти тие секој збор можат да го чујат. Како и господ што може сѐ да чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали го чу Џемо или не го чу, ќе го прашаме на тој век таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да го чуе непријателот, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ова после го чув. Мирче ми кажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Затвори му ја устана на дерлено, вели Доксим Тренчески, не знаеш кој ќе го чуе гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се стемнуваше, говедата рикаа, по тоа знам дека се стемнуваше, кога го чув гласот од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури и чукањето на своето срце можеш да го чуеш како туѓо, дури и своето дишење...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пиеше, ама никој никогаш го нема видено пијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И почна едноподруго да се пофаќа по главата и да си ја бара таа лузна што ѝ ја направи грнчарот. 2.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност, не сакаше да го чуе одговорот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фразата „Туку, можеш ли да ми...?“, во нашата фамилија предизвикуваше ужас, дури имаше жени, тетки, сестри од бабите и дедовците, дури и братучетки кои, кога ќе го чуеја неговото „само за кратко време“, речиси паѓаа во несвест.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Си биле тројца браќа, кои се зафатиле да изградат кула од којашто ќе ги следат турските зулумќари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го забележа само со едно крајче од очите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде ли го чув тоа за поетот кој не можел да сака ниедна жена затоа што во некое друго време ја сретнал Антигона? Тоа ми се допаѓа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Толе проведувајќи го времето постојано во природата меѓу животните и птиците, им го знаеше нивниот немушт говор и ги имитираше: кога ќе зарикаше како магаре, сите магариња што ќе го чуеа во селото рикаа; кога ќе замукаше, како крава, сите крави мукаа; кога ќе залаеше како куче, се одѕвиваа кучињата; кога ќе замјаукаше, се одѕвиваа мачките; кога ќе закукаше, му се јавуваше кукавица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мислам немаше жив што не можеше да го чуе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- По колку векови? - реков како да не сум го чул. - По колку векови сѐ ќе се дознае?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таа вечер не го чувме ѕвоното што нѐ викаше за строј.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рече: - Леме, сине! Леме внученце, не ти велам збогум, не бил јас Иле Костадиноски ако не те вратам од тоа проклето место, - тоа го рече со таков глас што можеа да го чујат дури и тие што беа крај реката, како да сакаше тоа сите да го чујат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И призна мислејќи дека таа сака тоа да го чуе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ти си богоулник, го чу далечниот, зарипнат глас.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ, го чу хирургот од себе. Сѐ: облаци, камен, жени. Сѐ повтори неговиот крик. Сѐ, сѐ, сѐ...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Би сакал да го чујам вашето мислење за тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го чу штракотот на забите на Џулија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не го чувте што зборува!“ повтори тој. „Нешто не беше во ред со телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во наредниот миг ќе го чуе тропањето на чизмите пред вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти си единствената жена на која ѝ го имам кажано она што таа очекува да го чуе од мажот што го сака,“ ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа никој не може да го чуе ова што го зборувам. А можеби и не зборувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Затоа што те сакав,” ми рече. „Да, но и заради нешто друго,” ѝ реков.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако беше дома и ако го чуеше езанот на муезинот за акшам намази, се завртуваше кон Тодора и важно соопштуваше: „Акшам намази”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Душемето крцкаше под нејзините стапала, и кога Амдие, Разие и Селвие, трите нови жени на ибн Бајко, ќе го чуеја тој крцкот, само се тргаа во околните соби.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Што е верата?“ велеше задишано дубровчанецот, и шепотејќи, како да шепоти нешто што подобро и господ да не го чуе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Пукањето што го чувте,“ викна тој, „не беше против вас, ниту против вашиот покојник.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И, тој ден, дури попладнето, го чув како брчи тракторот. Методија и Симон се враќаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Долго те чекав, мил мој... му ги бакнува очите - да го разбуди - да ја погледне со тие очи - замижани... гласот да му го чуе - па да разбере дали е насон или на јаве.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ако луѓето се концентрираат и убаво се вслушнат во шумот на лисјата, ќе си го чујат гласот, шепотот на својот најмил што му лежи во гробот: татко, мајка, сестра, брат, чедо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Твоето име нема да биде заборавено, зашто ти беше сиот вдаден да го видиш она што другите не можеа да го видат; да го чуеш она што другите не можат да го чујат; да го насетиш она што другите не можат да го насетат; да навлегуваш во тајните кои на другите не им се достапни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Јас, снао, како прво, оставив имот овде... - ќе речеше Илко со поткренат глас да го чуе таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Трчаа Илко и Богуле по коритото надолу да му помогнат; истрчаа и други луѓе кога го чуја викањето и му фрлаа сè што ќе дофатеа: кошови, сандаци, дрвја, каци за да се фати Методија, да излезе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сепак треба да ѝ каже некој лаф што ќе ја потсмири и наместо тоа таа им го кажува она што и самите го чуја низ отворената врата Ки на занцеле на друго место вика адно чувек таму надруф!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Прв пат го чуле Петре Караколев како го поткрева гласот Затвори си ја таа чорапата да не ти ја затнам со завратник! рекол Петре и после гласот не ѝ се чул.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сите што беа будни го чуја гласот, ама ниеден друг глас не се залепи за него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потоа Неговото Величество изразило желба да го чуе како свири на оргули.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наслоните се врз каменот името ќе ѝ го чуете.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Крле гледа дека таа ја води водата на нејзината, ама и на неговата водеиица, та да не обиколува леводесно, таман таа заврши, тој ја бапна пред обете: — Е, море, шо ќе барам јас наки-ваки сиромашки ај дај ми а ти! — и се испули во Неда, се понасмевна и го запре здивот да го чуе одговорот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Полковниците воодушевени од ова што го чуја долго стоеја гледајќи ги ликовите на ангелот и ѓаволот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Пратеникот настојуваше да го чуе нивното мислење по сево ова, но тие молчеа, не се искажуваа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По заминувањето на пратеникот на Албанската влада, Французинот рече: - Од ова што го чувме од преставникот на Албанија и од ова што досега го утврдивме, сè повеќе се уверувам дека Манастирот и населбите околу него треба да ѝ припаднат на Албанија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковниците пак го чуја нејзиното викање и на лицата им се покажа непријатност.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Често кога ќе го чуеше татка си да плаче како мало дете и да моли за ракија, нему срцето му се нажалуваше, солзи му идеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го носеше на гробот од свети Наум и му ги покажуваше фреските да види какви сѐ болни светецот излечил и го тераше да го лепи ушето на плочата за да му го чуе срцето, да му помогне светецот, да му даде и нему спас.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почека да го чуе чкрипежот на клучот, помислувајќи дека отец Иларион се вратил, и кога не го чу, го допре окото на клучалката и го забележа полковникот Бонети.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Само го чу нејзиниот врисок.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Што сакате?“ ја завлече едната ракаво раскопчаната блуза, но пред тоа одговори, брзо уште пред да го чуе прашањето како за некого да научил напамет еден невешт изговор: „Војската ја напуштија активните офицери.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Пријателе“, го чу агентот. „Половина час те освестував со студена вода.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Каков знак“ праша: не можеше да не се насмее кога го чу одговорот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш го чу како од зад ѕид, не го виде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како згрчена дланка ќе го сокрие во себе. а тој ќе знае дека акордот е сонуваната болка. тој акорд треба да остане таму, под клуч, в самица. никогаш повеќе луѓето да не сонуваат ножови, никогаш повеќе да не го чујат чемерното крцкање на прстите, стиснато околу неиспеано грло.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Веднаш ли ќе отпатуваш?“ Го чу нејзиното прашање оддалеку.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Свињо...“ Капетанот го чу истрелот и се изненади од неочекуваната тишина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од бродот галија направете во ушите восок ставете да го чуете да не можете на Сцила и Харибда пеењето!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Штом ќе го чуе тапанот, Кртовица веднаш започнува да цупка.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Малиот чука се посилно и посилно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И штом ќе го чујат на куршумот екот низ планини диви, ќе истрпнат многу.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Во шумолењето на брановите што го исплакнуваа брегот го чу своето име.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чинеше тоа како да сакаше да се исполни со сиот звук што може да го чуе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Том можеше да го чуе паѓањето на стаклото во блескави парченца.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Можеше да го чуе замирањето на последната сирена. Патот беше одново пуст. 91
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ах, ах. Наслушнувајќи оддолу, жена му Кора не можеше да го чуе како шета, ниту како се движи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вреди да се ризикува, за да ги види веќе еднаш своите луѓе, за да се ракува со нив, за да го чуе повторно човечкиот глас. ***
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си замислуваше дека од осаменикот горе во поткровјето, високо во ветровитата куќа, може да го чуе само дишењето, бавните вдишувања и издишувања, како од некои правливи мевови.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Така, препуштен на струењата на ветерот, тој, Монголфје, и сите други луѓе, можеа да го чујат безмерното дишење на Бога и свечените чекори на Вечноста.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа ќе го чујам Тате како со воздишка ја наместува бравата со електрично око на своето место.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа заспав, и се разбудив дури откако го чув звукот на сирената од колата за хемиско чистење што застана долу во дворот. Ја однесоа црната униформа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чу ударот на затворање на преградната врата од тремот и почувствува дека жена му го гледа додека тој ја набљудува ноќта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш Ловџија зајде од смеа, се преврте на грб со четирите нозе нагоре: - Е, ова чудо не сум го чул, - мачор да не знае што е глушец!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Тато, доаѓаш ли – го чу Борјан од купатилото, кога го запишуваше 90-тото, за мачката на кровот ... и два жолти ма..., кога Борјан пак го повика, сега потревожно: Побрзај, ми студи, дојди!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Морниците што ѝ минаа по телото од она што го чу ја натераа да рече: - Како да тропаше некој, - рече таа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мирче, онаков мирен и добродушен, па уште и кога го чу гласот на деда Бошка, веднаш им отвори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки почна да трча по собите и кога сето она што го чу го среди во својата глава, застана.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Му се кладе учителот: сè што знаеше и умееше употреби само да го зазборува, да му го чуе гласот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Само што не го чу бесното удирање на копитото по плочникот, само што не ги виде наведнатите рогови, остри како шило и крваво–зеленкастата слина што капејќи низ улиците ја остава трагата на јароста и суровото господарство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Главата се откриваше од затегнатата, свежо избричена брада – тука, на просторот меѓу белата крагна и цврстата брада запрев – во адамовото јаболко, што најпрвин се искачи под голтката, а потоа повторно го чув гласот, мојот глас: - Дојдовте?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тогаш Профим ја спушти пушката, се воодушеви од она што го чу од Полин, го зеде под рака и го доведе дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе излезеше некој откај него, другите ќе го прашаа: „Жив ли е?“ „Жив“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога врвеше низ селото, бикот мукаше вртејќи ја главата на сите страни; мукаа и кравите кога ќе го чуеја; газеа по сокаците горделиво и бикот и ветеринарот Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И престанаа повеќе да му седат крај главата и да го пазат, влегуваа само одвреме-навреме кај него во одајата, кога ќе го чуеја кај што вика и кај што се расправа со ангелот што му идеше да му ја земе душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Воздух Се премислуваме дали да поставиме прашање не сакајќи да го чуеме одговорот. Поминуваме во тишина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А секако и Дејвид и Мик носеа денс-чевли кои ги правеше лондонскиот Анелон Дејвид. (...) Кога таа есен претседателот Кенеди беше убиен, го чув тоа на радио-вестите додека сликав во своето ателје.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не е работата во имињата. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 193
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој пар чевли со тоа одело никој друг не би помислил да го облече.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Телевизорот беше пуштен гласно, а и децата вревеа во аголот од собата, така што никој не можеше да го чуе виењето на моите црева.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите површини блештеа, а особено белиот мебел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се стаписав од страв, па кога го чув нејзиниот ужасен крик не се ни помрднав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како се вика тоа? - почнав со рацете да правам движења како со одзатнувалка, но тетка ми не ме гледаше, туку само ја искривуваше устата и ги кокореше очите уште повеќе додека матната вода се впиваше во нејзиниот драгоцен теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А плачот на сите да може да го чуе и да го разблажи! ***
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- Точно. – упадна куклата – убавица – Го чув гласот, но не знаев чиј е.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Така ти рече срцето. А јас тоа го чув. Лично јас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
САРА: Она што претходно го чув за вас од татко ми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АРАПОТ: (На излегување) Фафљуктен сармусаклин јунама беч. (Излегуваат) БОРИС: Јас го учев два месеца, овој еднаш го чу, го запамети.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: Го чувме и твојот митинг. Сакаш да ме избркаат од работа поради твоите малоумни политички афектации? Видовме кој си!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Или ќе плаче тивко. Никој да не го чуе. Никој нема да го чуе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А за Евелин случајно разбраав. Едно утро штотуку сакав да влезам во дневната соба кога го чув нималку пријатниот глас на госпоѓа Изабел.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Остануваав со саати и саати на сливата се додека не го чуев од куќата гласот на мојата мајка - Ајде прибирај се дома, што ли правиш цело време на таа слива?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога јас го чув името Македонија се стаписав...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Можев да го чујам брзиот звук на планетите кои се вртеа во просторот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тие не би оделе да го чујат Шуберт или Шопен.(...) Но поради својата природна вклученост во популарната музика и преку Cramps-овата реклама беа довлечени да дојдат на мојата програма.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но бидејќи тие така ме „копираат“, би сакал да го чујам твојот збор”. 48 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Одговорните, како што е одговорниот на компанијата “Cramps”, Џани Саси, мислат дека во ситуација како во Милано и \енова добро е тоа што публиката е непомирлива, туку активна; но фактот дека постапуваат така да не може да се чуе она за што дојдоа да го чујат, а потоа да кажат дека работата која не ја чуле е успех...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Потиснат од она што го чу, Мече молчеше и дури не смееше ни да го погледа својот другар што молчаливо веслаше низ трските.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Пред зората, тешка лунарната круна ќе падне врз трупот на мојата кума.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наспроти станот од златен волумен обете жени ќе жуборат и трулат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 142
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подзапри: сѐ што е кикот на облаци во буна бродовите, нужно, мора да го чујат. Но, само паднатите нема да изумат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во таа ноќ, (за која ѝ раскажував на Кети кога бевме на Шапка), првпат го чув звукот на нишалката пред нашата зграда и се зачудив кому тоа на полноќ му паднало на ум да се ниша.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Потоа го чувме гласот на мајка ми кој нè доикуваше за заминување.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И, додека шлапкав со нозете, повторно го чув истиот звук од пред малку, ама пак ништо не забележав, па си реков дека ми се присторило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од денот кога првпат го чув зборот - инспирација, тој во нашата куќа стана еден од најчесто употребуваните.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се занесов во мислите и веројатно многу интересни нешта од нивниот разговор испуштив, зашто го чув само крајот: - Нека си легнат, па ќе поразговараме за сè, - предложи татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се причинило - си помислив. И токму кога имав намера да си легнам, повторно го чув чкрипањето на нишалките.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога заклепа, некои го чувме, некои не го чувме, ама брзо-брзо се собравме и му отидовме во манастирот на Петрета Питропот, сега даскалот наш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во секој случај, сите во црквата се смраморивме кога од олтарот го чувме неговиот силен глас кој трипати повтори: „Господи помилуј, Господи помилу, Господи помилуууј...“ Не се сеќавам освен ова „Господи помилуј“ дали разбрав нешто друго ама убаво ми беше да го слушам пеењето на дедо попот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Здодевно ми беше цел ден да молчам и да се плашам од деда Стефан па кога го чув така да рече, го замолив мене да ме пушти да одам да го кажам тоа што треба да му кажам на дедо попот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Еднаш го чув дедо Геро Војвода кога горе во манастирот им рече на Петрета Даскалот и на дедо попот: „Јас не знам Брановци што чекаат’’.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Срипавме од постелата и паметам како брат ми Трпчета го чув свика: - Јас прв станав. Прв...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не знам што ќе направеше дедо Стефан, ама го чув Екрем како помирливо му вели: - Ајде, ајде...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога го чув дедо ми да рече така, јас знаев оти мене вратата ми се затвора.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Впрочем, додека ние истрчувавме, го чув дедо ми како рече: - Не дочека свети Никола, да ни е на помош, еве, ја пушти белата брада. 3.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едно попладне, на вегување дома, го чув дедо ми Крстин кога на Чорола и на Колета Динев им рече: - Попот никако!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако го чувме ѕвонот на камбаната и откако се прекрстивме за аирлија да биде работата, сите бевме како вџашени, никој не знаевме што да правиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега го чув дедо како гласно го праша Петрета пред пангарот: - Даде ли Господ крстот, да ни е на помош, да замрсне? - Даде, Крстине даде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Пандурчето! Пандурчето- го чув едно време како рече Петре Даскалот. – Дајте му лаживче да сркне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш ние кај зимниците го чувме лаењето и го видовме Турчинот со кучето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За Шишмана не се плашеше; кога ќе му тропне третото камче тој ќе искочи како откачен од федер. Штом го чуе да падне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин и Шишман веднаш штом сфатија што им вели Чакарвелика, ги свртеа полека главите назад кон планината како да ќе видат нешто од тоа што го чуја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман не знаеше што да одговори. Остана со устата призината од тоа што го чу.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сите овие мисли низ нив се прелеваа и мешаа во вид на располошенија па така просто се фатија во нестрпливо очекување да го чујат тропањето на камчето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво разгледа да не го чуе некој.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите се умеа што прават, дали да станат да ги размрдаат нозете, да се прашаат некако или да не мрдаат ако не сакаат што не им треба и туку тогаш од зад себе го чуја гласот на Љакета како им вели: - Станете ако сакате.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како што ова го чув, така мене почна да ми скипнува крвта и да ми се чини оти ќе се онесвестам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку беше она што авторот за Едо Бранов од Струмица можеше да го чуе од Мишета.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од самата помисла Едо како да го чу ропотењето на главата на претепаникот од скалило на скалило.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Германија се насмевна со напор, на Едо му се пристори дека таа се направи како божем зборот „земеме“ да не го чула и тоа го доболе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ха – ха –ха ...“ громогласно и долготрајно се закикоте Ирецот кому сè што од новина на погибел ќе успееше гласно да го рече му беше еднакво толку смешно што тие што ќе го чуеја губеа волја дури и да се насмевнат, а тиа што му ја слушаа смеата, ги нервираше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И нестрпливо чека пак да го чуе, со целосна начуленост, верувајќи дека ќе ги расебети изговорените зборови.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Марко се најде во неволја долу со Сан Диего“, рече незаинтересиран дали воопшто некој ќе го чуе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поради уморот и поспаноста, беше рамнодушен и кон планетата Земја, а камо ли кон тие што беа дојдени евентуално да го чујат и него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги начули ушите да го чуе утринскиот говор на денот, го чекаше следното случување што ќе му го поддржи чувството на животна радост: по неколку моменти, чу птица што еуфорично ја запеа својата немногунотна песна некаде блиску пред неговиот прозорец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој не озборуваше, тоа што ќе го чуе од еден не го пренесува на друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе си одам некаде и ќе му го чујам гласот, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го поткревам детето да му го чујам дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас дека занесена на друго, да не можам да му го чујам гласот на детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тоа што го чув.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас се усрамив, иако тоа одамна сакав да го чујам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Додека солунските динамитари со гордост му покажуваа на светот дека Македонецот знае да умира, ние одново го чувме целиот угледен печат, сите најголеми министри и политички луге како во еден глас викаат дека со своето безумие и жестоко однесување овие разбојници засекогаш ја дискредитираа својата македонска кауза.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тажно е да копнееш за една средба само кога ти е животот бескрајно патување, галеби да носиш на своето рамо а да не го чуеш нивното милување.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Си доаѓа Билјана од училиште, јас ја гледам и очекувам да го чујам она нејзино: „Денес за малку ќе добиев петка, ама...“ но таа молчи. Да, да, молчи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А низ отворениот прозорец јас можев да ѝ го чујам гласот: - Деца, ова е моја праска.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Убаво го чув, јасен и одблизу, а никого немаше крај мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Среќа што тргнал да нè бара низ ноќта, среќа што го има оној негов пиштол, па пукал за да го чуеме, среќа што го чувме, среќа што Дена се покажа похрабра и од мене, среќа...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се свртев уште еднаш лево – десно и повторно слушнав: - Бреза, што чекаш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку многу среќа само во една ноќ... си мислев, заспивајќи во прегратките на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Токму во таков еден миг, кога бев опседната со тие мисли, го чув гласот на Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)