го (зам.) - господин (имн.)

Луѓето деноноќно ги лепеа лицата на прозорците како фрески и гледаа во снегот што непрестајно паѓаше молејќи го господа да запре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Досадни се и овие травеститиве преоблечени во авторитет...  Па, добро, Сашо, не е толку страшно, прашај го господин Страшо! (во тој момент во просторијата на Сашо, влегува еден негов пријател сликар, Чкртко-Шкртко Вртко Ртко ко „О“ што изгледа, а чие вистинско име Сашо ми забранува да го спомнам) Имаш стан, огромно дрво во дворот, другар што добро ги продава своите слики... (во разговорот се вклучува Чкртко-Шкртко) Чкртко-Шкртко: Ма, макетонецот е генијален уметник, само не го бидува за организација, за бизнис, за политика...  Не заебаај, Твртко-Вртко, ти мал маусдонецу ко мравка вреден!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Само крајезерските куќи, оние што беа цапнати во езерото, беа ослободени од ова снежно заточение.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Една жена со насолзени очи прошепна нешто, споменувајќи го господа. Сите стрчнавме по нив. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кракатау: Ах, да, пардон. Читајте го господинот По, Трифолио, Пат на месечината, таму имате цела рецептура за празнење...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Васј, не разгневувај го Господа“, ми вели татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)