го (зам.) - двор (имн.)

Оној ден кога ветеринарот Скрез го мобилизираа за на фронт, Цанулица му се врати на Цанул; заживеаја одново како младенци како првпат да стапуваат во брак; Цанулица се разубави, стана уште поубава; Цанул од очи не ја испушташе: кај одеа, одеа заедно, што правеше едниот, тоа правеше и другиот; Цанулица, метејќи го дворот, пееше колку глас ја држи за да чујат соседите, да ја чуе секој што ќе помине, а Цанул, подмачкувајќи ги вратите на куќата да не чкртаат, дуваше во носот и ѝ помагаше во пеењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во бутинот избиј го маслото, исчисти ја куќата, смети го дворот, испечи го лебот и потоа дојди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)