го (зам.) - негов (прид.)

Погаѓајќи му ги намерите на Арслан бег и јасно чувствувајќи го неговиот предизвик, повеќе упатен нему отколку на другите, некое време Дамче се колебаше дали да му возрази.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А луѓето ги губат животите, во миговите на смртта извикувајќи го неговото име и повикувајќи ја неговата правдољубива и одмаздничка рака...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Издавањето на овој весник не можеше да им се бендиса на српските шовинисти, затоа српските весници подигнаа шум против издавањето на „Балкански гласник” обвинувајќи го неговиот редактор за сочувство на македонските комитети, како резултат на кое тој беше протеран од Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со часови понекогаш седеше речиси неподвижна на креветот, држејќи го неговото помало сестриче, едно ситно, болешливо, мошне тивко детенце од две или три години, со лице речиси мајмунско од слабост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште на тргањето, на скопската станица, дознав дека во Париз живее Кире, наш карикатурист, а знаве каде тој може да биде, познавајќи го неговиот немирен дух.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во такви бурни мисли и заспа на чардакот, следен од будното, но невидливо око на Мајка, која му ја ширеше својата топла светлина во длабините на сонот, покривајќи го со сината наметка, вардејќи го неговиот сон како нешто најдраго и најдрагоцено во животот на нашето семејство...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
10. Според Бретон, тој за прв пат ги видел нејзините дела во 1943; види го неговиот есеј “Marija” во Marija exh, кат. на галеријата Julien Levy, New York, 1948, (повторно објавено во Le Surrealisme et la Peinture од Бретон, Paris, 1965, стр. 318 -21).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
9. Види Villiam Camfield, Marcel Duchamp: Fountain, Houston Fine Arts Press, 1989, кат. бр 12, стр 170.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Знаејќи го неговиот карактерот, очекуваше дека за кратко време ќе се смири. И не погреши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чувствувајќи го неговиот поглед уште пококетно го извиваше своето тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш клепките на убиениот сами од себе паднаа како театарска завеса поклопувајќи го неговиот зелен лик.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Подолго време останаа крај изворот гледајќи го неговото клокотење и клобурците што светкаа згора како очи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Зборот е да се кажува, Савле!“ му рече оној пат во Ерусалим, намерно и презриво изговарајќи го неговото непросветлено име.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Малиот Бајко небаре стануваше негова ѕвезда вечерница тогаш, и Петре, слушајќи го неговото благо дишење и поткревање на чаршавчето, ги склопуваше очите смирен, најпосле излезен на пронајдениот пат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој застана, а и таа, следејќи го неговиот ритам на движење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А обраќајќи се кон личностите од американскиот политички врв, ќе истакне: "Зар не би можел некој од нашите истакнати луѓе во Вашингтон, исто така убаво и дури малку подобро да зборува?
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Читајќи го неговиот говор, јас за миг се исплашив дека големиот британски конзервативец отишол премногу лево од мене... “.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Напати сонот е и лек а не само физиолошка потреба !”, рече редејќи ги резените од диња во тавчето. „Не грижи се”, додаде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Свати го неговиот сон како олеснителна околност за нашата вина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А од друга страна на „Талантот” на Маркоска, јасно се гледа чудесниот надреалистички профил на поетскиот двојник, во простор-времето на „гротесктната судбина”, посветена на Данил Хармс, каде фантастично кореспондира со својот поетски роднина и варирајќи го неговиот расказ за Лазар (првовоскреснатиот), буквално го допира исчашениот универзум на Хармс, со една сардонична леснотија на „баналното полупостоење”, поентирајќи:
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Камерата патуваше по неговото тело, осветлувајќи ги пределите на стомачната шуплина и вртејќи го неговото тело на преглед од внатре кон надвор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова не важи за слободата во однос на природата, да речеме за слободата на скулпторот што обликува камен менувајќи го неговиот изглед; во овој случај, колку повеќе вештина има тој, толку е послободен да ги примени своите уметнички идеали не на ничија сметка освен на каменот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но кога станува збор за слобода во општес­твото, колку подобро можете да ги примените вашите интенции, толку некој друг има послаби шанси да ги примени своите сопствени желби.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Запомни го неговото име, те молам. Павел Попер.” „Павел Попер,“ повторив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Вети ми дека таму, во тој логор, ќе го побараш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Цветан Горски, откако се поздрави со секретарот Сретен Јаворов, чувствувајќи го неговиот цврст стег, појде крај реката кон нашата куќа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Високо над нас орелот ќе полета патот следете го негов! наспроти силните туѓи војски ние сме лавови во железен оклоп!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Мајка, откако се поздрави со загрижениот Гури Порадеци, не дочекувајќи го неговото прашање каде е Татко, му покажа со раката дека е горе, со книгите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Икар. Некој го повлече за рака, беше тоа татко му, кој изговарајќи го неговото име ја изгони ноќта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)