го (зам.) - расплакан (прид.)

Максим, гледајќи го расплакан Лазора, толкав маж, многу се разжалостува - над Лазора, над Јосифа, над себе и над сите потковичани и над сиот нивни живот; со двете раце се удрува на колена и станувајќи вели Го нема Васила, за да им кажеше на твоите дека си оздравен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Плеснува со рацете и почнува да вика по Параскева и децата, за час на чардакот дојдуваат сите Акиноски, а од некаде, од визбата бездруго, заедно со Карамана и Васил Митрески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)