Значи, најприродно е народното име за еден народ да се појави кај еден соседен со него народ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
142. Постојаната борба рамо за рамо со Бугарите ги направи нив еден народ со бугарско име, но со словенски јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во зависност од тоа како се има развивано еден народ, и неговиот јазик и правописот може да биде различен.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но ако во историјата на културниот развиток на еден народ има два периода, меѓу коишто има еден како трети, но којшто е период на застој и е како непреодна стена меѓу нив, – тогаш во новиот период на развитокот на националното самосознание имаме преродба на народниот дух, коешто станува вистина врз стара основа, но во него влегуваат многу нови начела, во согласност со духот на времето и со специјалните потреби на народниот живот и неговите пројави. 160Таа преродба се одбележува и во книжевниот јазик и правописот: како едниот така и другиот се горе-долу слободни од некои традиции што не се согласни со современата состојба на разговорниот јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Колку во поскоро време еден народ го изменува својот јазик, толку поопасна и очајна е неговата положба.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еден народ што си го загубил својот јазик личи на еден човек што си го загубил патот и не знае од каде иде и на каде оди и којшто не знае зошто оди ваму, а не онаму или таму.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Долгот кон народот и татковината зависи од историските прилики што ги преживува еден народ и една земја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Често пак од еден народ историските прилики бараат или корено изменување на народните идеали, коренен обрат на идеалите во друг правец, или го загрозуваат него со полно уништожување.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Исто така, еден народ долго може да биде без народно име ако наблизу до него нема друг народ од којшто ќе треба тој да се разликува со одделно народно име.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во јазикот има одделни гласовни знакови или зборови за сите мисли, чувства и желби на еден човек, затоа јазикот на еден народ е негово духовно богатство и наследство во кое се заклучуваат отпечатени во гласовни знакови или зборови сите народни мисли, чувства и желби со коишто има живеано и живее еден народ и коишто се предаваат како нешто свето од едно поколение на друго.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Еден човек од еден народ што нема писменост може да ја научи азбуката од еден народ покултурен од неговиот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ако се допушти за верна таа теорија, ќе биде јасно оти еден народ не секогаш може да устои против притисокот од туѓи соседни народи, а губи еден свој дел во корист на посилниот сосед, и друго, од неа се гледа оти народите можат да се состават од два блиски народа, слеани во едно, како последица на историска неопходност.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Едниот од трите правописа се усвојува за еден литературен јазик кај еден народ што се преродува главно во зависност од таа тенденција што владее при народното преродување.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Робер Мале, писател, ректор на Сорбона Овој сказ, во облик на апологија, ја илустрира верноста кон традициите кои означиле еден народ наспроти дехуманизираната идеологија.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Македонска сказна
Си бил еднаш еден народ
кој зборувал на многу јазици.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)