Можеа со еден поглед да го опфатат и целиот оној огромен човек пред себе, онака црвенокос, со здравје на бог, што бликаше во секое негово движење, во секое влакно од неговата коса, и наеднаш имаа исподзаборавено на сѐ друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еден, па уште еден поглед од врелите извори на твоите очи. Плус, нежно намигнување.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)