им (зам.) - викне (гл.)

Уште од сред куќи им викна „добро вечер“ на браќа му.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Деца! — се обрна кон двете свои деца, Мечето и Бучето, и им викна: — Гледате? Стрико ви Стеван ви донесол биено сиренце, да му се живи дечињата и стоката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа се случило толку брзо и толку неочекувано, што тројцата железничари не стигнале дури ни да им викнат дека во погрешен воз се качуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но знаејќи си го Јована за штеркнат во умот, не само во тоа што не виделе ништо сомнително, туку, напротив, им станало смешно и жално за човекот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Плачовите низ селото се носеа сѐ уште и Неда црна крпа пак од главата си фрли, повтор косата ја пушти, а плачот стана толку јак, - „Малодушни земјоделци, излезете од дворов!" - им викна мајката со гнев.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сакаше да викне, да го грабне тој „пезевенк" за врат и тука на столчето да му ја извади душата; да им викне барем на мајка си и татко си дека нема тоа да стане, но толку беше возбуден, така што немаше ни ум во главата ни сила во снагата, ни воздух во градите ни да мрдне, ни да проговори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Гледајте си го патот“, им викнав сега посмирено јас на пците долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги составив како инка дланките околу уста и гласно им викнав: Попусто во чуда верувате.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ја истргаме постелата од под жените и ќе им викнеме да излезат со кренати раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но знаел, и постарите можеле тоа да го знаат, дека Онисифор Проказник не ќе им даде да го заколат волето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема друг свет освен оној на кој му припаѓате до вечноста, сакал да им викне на мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник им викнал дека четвртата двоколка во редот е готова, дека ќе го продолжат патот до урнатината на кулата или на манастирот што не доизраснал до темното небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гледа старицата и би сакала да им викне некој збор, но нешто ја стега под грло, од тоа ѝ е тешко и слатко во исто време.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лажговци! - сакав да им викнам на сите - Проклети лажговци!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„И проверете дали другите нимфоманки се добро затворени!,“ им викна Хилда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓе со криља, луѓе со глави на змеј и луѓе со алишта од рибји крлушки играа, правејќи круг околу нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја слушна онаа којашто викаше по него - и го препозна гласот: „Ајде, чао! Ќе се слушнеме по домофон. Ама откако ќе прекрши жештината! После шест!“ им викна на другарките, се стрча по него и се втурна во лифтот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Уште еднаш им викнав: Џуно, Бико, дојдете кај мама! и потоа слушнав како стропаа синџирите и во голем трк воловите им избегаа на Турците и се загубија во темнината, а тие останаа да пцујат по турски.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се качуваа по скалите, им викна на домашните да извадат видело и да го отпретаат огнот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Па им викнал да засвират со сета моќ и убавина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)