им (зам.) - дува (гл.)

Тој потполно беше во власта на некакво бесконечно отсуство и реалност на непостоење, колку што воопшто тоа може да се замисли.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Потоа тие тројцата се одвезоа до болницата, оставајќи ги зад себе двете стари и безнадежни фигури, студениот ветер да им дува во срцата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од очите им дува само студ и цибрина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Девојчињата не можеа долго да разговараат со него: се чинеше како тој во устите да им дува непостоење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)