им (зам.) - иде (гл.)

9. Се гласи ноќната шума и попусто вика да запреш ти не слушаш ни каменот го гледаш ни повејот што јакне не слушаш те мами сал ноќта и тие светлината в сон што им иде дур попусто некој те вика и чекорот твој свиден ти не слушаш Час е неречената песна ѕвездите кога ги виши во штамата на светот и притаената мрака што сака под тие светила скришни да ти го згасне летот ти не слушаш Истрел ги собори ѕвездите Самотнику дали го чу И како да го чуеш во итањето во тоа итање убаво на усните со зборот што ги раскрева урнатините на ноќта и во заборав ја истава црната стија на биднината Радост на итањето твое по ранетите лисја по премалениот шум сал муграта твоја ја знае и истрелот само ја чу
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
А тие што се завртуваа, иако забележуваа некакво движење на луѓе, мислеа дека аскер од други табури им иде на помош, та Толевци слободно се приближија кон ужина до самиот нивен грб, на стотина метра, и користејќи ја шумата и карпите низ неа, како и доминантната положба на врвот (Толе секогаш гледаше да биде на повисоко од потерите и тоа го спасуваше), отворија оган од своите дваесетина манлихери и берданки пак в грб на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веднаш нареди на буризанот да засвири тревога.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие компири им идеа како добро засилување на храната на изгладнетите студенти, зашто бедниот оброк со купонот не ги најадуваше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Солзи им идеа на очи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од кај им идеше толку глас, господе, кај го собираа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На војниците им иде да пукаат во прозорците. Да пукаат и да пукнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги распетлуваа градите од силината што им идеше, се соблекуваа голи и скокаа во езерото да се ладат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Којзнае дали на сите вака им иде кога ќе се сретнат со смртта?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се присетија и на првиот бакнеж кога си ги држеа образите прилепени еден крај друг чувствувајќи како им горат; гледаа некаде пред себе во ливадата, а всушност видот им се замаглуваше, добиваа слепило; потоа усните им се најдоа допрени една до друга како две врели жарчиња; црвенилото од образите им зашета по телото и почна да им иде вртоглавица, но пријатна како од први голтки алкохол.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)