им (зам.) - кажува (гл.)

Утрото на децата им кажуваат дека сестричето им умрело.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И луѓето, кога им кажувам, ми велат како не ми било срам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да расчистиме, тогаш, веднаш: не тврдам дека располагам со некој посебен, домородечки увид што ме ракоположува да им кажувам на луѓето како да бидат геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тие ни рекоа на сите да им кажуваме дека таму во Браилово сите деца се живи и здрави, дека се облечени во нови алишта и дека спијат во кревети со бели чаршафи, а јадење имаат колку душа им сака...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На која врата да тропнам? Им кажувам на луѓето кои ме прашуваат како изгледаше куќата и како изгледаа стопаните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И уште им кажуваше дека меѓуетничките односи се столбот, темелот на кој се потпира стабилноста и иднината на оваа држава.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Што има да им кажуваме? Умре, го закопавме, пепел е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Деца, внуци ... Како ќе им кажеме утре дека сме го запалиле?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто ме тера да зборувам, да се отпуштам. Им кажувам на децата за комитите што ме бркаат од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Им кажуваме како треба да се викаат. Внесуваме култура прва.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега им кажува кого да го тепаат утре, вели. Ништо не му повратив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И влегуваат луѓе, жени, деца во гумното, се чудат. Јон им кажува што сум направила. Децата се смеат. Кажувањето негово се верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За две земјани паници брашно им кажуваа и дали им се живи мажите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе го врзиш, таму ќе остане, велам, им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми веруваат. - Како остана само ти, ми велат, како се спаси само ти? Им кажувам сѐ по ред.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој дури почнал многу поретко да им кажува на потчинетите: „Како смеете, дали ви е јасно кој е пред вас?“; ако пак и го кажувал, тогаш не пред да сослуша во што е работата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, голем број активни и грижливи луѓе никако не сакале да се смират и дошепнувале дека во некои оддалечени делови на градот сè уште се појавувал мртвиот чиновник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој им кажуваше на Армен и Алиса за десетиците книги кои ги купил овде и ги понел со себе на шпанските боишта, некои ги изгубил, други ги сочувалзачувал, носејќи ги на Балканот, пред почнувањето на Втората светска војна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од моментот кога се најде во Министерството на љубовта - и да, дури и во текот на оние неколку минути додека тој и Џулија стоеја беспомошно, а металниот глас од телекранот им кажуваше што да прават, тој ја сфати сета лесноумност, сета површност на својот обид да застане против моќта на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа сосем малку им кажувала за таму.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Наместо да им кажува за селото, за кусиот живот со татко им, за овците што ѝ го враќаа толку пати колку што се они на број, таа, пред да западне во сонот, им кажа дека горе, на плочата има една тајфа од маж, жена, болна мома и Адно дете у гимнашиу одел тука, гу видек ка дујде вадин, бил уд пунапред тука, а гушна мајката и заплака!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дедо им Диониш понекогаш на долго и на широко им кажуваше за Света Гора, ама раскинато, без ред, додека мајка им, исто така не одеднаш, туку расветлуваше по некоја година од тоа време.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Депа растрчуваше од една породилка до друга и никого не пушташе да влезе внатре кај породилките, ниту им кажуваше која кога ќе се породи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Силјан селаните ги видел оти ним им било како приказна, почнал да им кажува што патил дома дури бил штрк и што видел и што сторил.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Веднаш дедо Геро почна да им кажува смешки, а Јоне на Николчета му ја даде својата комитска спрема.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И Трајанка им кажуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Домаќинска куќа, директоре, за ова благодариме и ќе им кажуваме на оние што денеска не можеа да дојдат.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
(Пауза. Пие.) Ти не знаеш зошто јас лежев во затвор. На сите различно им кажувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кога ќе им речам на моите кои шетаат надвор, среде бел ден на сретсело да ти удрат едно дваесетина стапови по голи плеќи и гол гас, тогаш ќе научиш и цел живот ќе памтиш и на другите ќе им кажуваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мрдаат по нас со устите, ни ги повторуваат зборовите, ги учиш на диверзии, им кажуваш диверзантски средства.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, со пеење им кажувам за војниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кадрава, им кажувам. А лицето?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ така ги лажам, не им кажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
7. Ја минавме границата и на другарите им кажувам дека во Битола не ме пуштија да си го видам детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јасас, Елинес исте?72 — Јасу, вели жената, о Ромеа исте?73 — Јас им кажувам и која сум и што сум и кај одам, а жената: какво спиење на станица, ми вели, кај нас ќе дојдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имате забелешки? — Тие и тие, им кажувам со помислување, со почекување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после им кажувам и за вошките наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат, им кажувам: дојдов на гости, дојдов на гости!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Нема смрт кога помина и ова премреже, велам и им кажувам кај бев и со кого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)