4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Бараа од мене да им нацртам по нешто, а понекогаш ме бркаа за да ме бакнат.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)