им (зам.) - припаѓа (гл.)

136 Вредно за истакнување е тоа што Р.М. има учествувано на неколку работнички протести, главно за да покаже солидарност кон своите колеги, и смета дека „работниците треба да бидат поагресивни во борбата за своите права“ и без страв да си го бараат она што им припаѓа!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Интересно е тоа што во овој случај, судијата се повикува на судската пракса на неколку други судови, меѓу кои и на Врховниот – како највисока судска инстанца кај нас, односно за почит е тоа што се прави обид за воведување на т.н. „прецедентно право“, а се избегнува буквалистичкото и позитивистичко толкување на законите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓу земјата и небото; навистина не можеше да се фиксира нивното место, подеднакво им припаѓаа и на небото и на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Среќен, им припаѓаше на козите, поигруваше со нив, па ги молзеше, утрото ги подготвуваше за пасење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Морисеј беше тој што ја наследи Ворхоловата бизарна тематика и работа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, Ворхол им припаѓа на оние изразити експоненти на авторство чии следбеници секогаш ги демне опасноста од плагијат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На Гетото им припаѓаат и старите еврејски гробишта што се во рамките на „Старанова“ синагога.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во формална смисла Кувер им припаѓа на експерименталистите, чиишто обиди се движат од познати исходишта, од мотиви на познати бајки, телевизијата или нумеричките илузии.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Митрополитот им припаѓаше на оној редок вид предводници што таа позиција не ја разбираат како привилегија, туку како високо достоинство, како морална обврска, како етичка и возвишена, не како прагматична и утилитарна вредност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше само елемент на административниот идентитет на ќерка им, додека нејзината личност им припаѓаше и на јудејскиот и на германскиот протестантски идентитет, но и на оној на католичкото мнозинство во средината во која сите живееја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не дека животот не познаваше врски како нивната, поентата беше во тоа дека тие беа осудени на неуспех, од прогон од етничките и верските заедници на кои им припаѓаа, до фрустрациите што ги доживуваа ако само малку погледнеа во заедничката иднина, сѐ до постојани криења и сѐ поголемите и подолгите лаги што мораа, и таа и тој, да ги плетат пред блиските, за да можат да се наоѓаат и да ја живеат својата интимна фантазија и својата сѐ пострасна љубов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Почувствува дека кошулата му е мокра од препотување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во хрониките што се чуваат во библиотеката на неговата синагога, во долгите ноќи откако беше поставен за нејзин рабин, Елеазар бен Цви читаше дека по завршетокот на Првата светска војна во 1918 година, двата балкански града им припаѓаат на две различни држави: Салоник на Грција, а Битола на новата држава Југославија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Италијанците најнапред го уапсија, а веднаш потоа и го протераа митрополитот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дека има слики што се наши и оние што им припаѓаат на другите учесници во истата реалност. Слики кои се наши и на другите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Иследникот сугерира дека кралот, премиерот и него, солунскиот главен рабин, ги врзува една единствена јудео-масонска идеологија и тој така ја реди сложувалката од животот на архирабинот Корец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќе ти дадам толку колку што им припаѓа на девиците, двесте сребрени зузими сребро, што ти припаѓа според прописот на Тора, како и храна, облека, сѐ што е потребно за живот и ќе ги исполнувам брачните должности, сѐ според општоприфатениот договор...’ Јехуда Давидовиќ го чита текстот на нивната кетуба16 составен според стар образец на арамејски јазик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Утре ќе го има в раце списокот со семејствата на оние бедни триста Евреи што живееа на островот и кои треба да бидат депортирани како и милионите што беа интернирани во полските логори и стотиците илјади подложени на „конечното решение” за кое се грижеа токму елитните единици на кои самиот со годрост им припаѓаше.  Карер излезе на воздухот и продолжи уште извесно време да оди со спокоен чекор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зад неа стои брат му Рафаил Давидовиќ дојден оддалеку, од преку голема вода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со самото тоа, сите вредности беа поместени.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега им припаѓа на банките кои го финансираа, но наскоро повторно ќе се прикажува насекаде во светот и, во Америка, најверојатно на телевизиските канали.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но се заглавил меѓу Синовите на неонската хризантема и нешто што им припаѓаше ним - или, подобро, нешто нивно што припаѓало на некој друг.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Петтата категорија им припаѓа на новопечените лешпери и богаташи, односно такозваната бизнис- шалабајзер елита кои се во директна спрега со овие од првата категорија, а нивната главна особина им е што е можно повеќе луѓе да излажат во текот на денот и секојдневно да напраат по некоја дубара за да дојдат до што е можно поголем профит за себе притоа уништувајќи сè што им стои на патот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Четвртата категорија им припаѓа на старата гарда, односно на геријатријата и паразитите во општеството кои со разноразни мижибутај протекции се дочепале до борилачки или лажни инвалидски пензии.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Седмата категорија им припаѓа на месарите и месарките, односно на луѓето кои се дел од квази уметноста односно естрадните певачи и певачици кои продаваат месо, гз и месни производи само да се одржат што е подолго во живот (се разбира има и вистински уметници ама нивниот процент е 0,5 %).
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Првите “машини” од тоа време што не им припаѓаат директно на одредени занаети (пред сѐ на градежниците и воените занаетчии) биле третирани како “безкорисни” производи, “imitazione fantastica”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Жената на протата никогаш целосно не им се приопшти на првите иако, по својот положај, нив им припаѓаше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак, творците им припаѓаат на оние ретки среќници кои имаат пристап во душевните сфери , што не е случај со секој смртник.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во Партијата сите носеа маски, играа ролји кои не им припаѓаат, и во трансот на поистоветувањето на она што се со она што не се, се соживуваа со маската и ролјата што ја играа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зарем не е токму тоа кич, кога некој што израснал крај зурла, кавал и тапан сака да свири музика што не му припаѓа, туку им припаѓа на Црнците?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие им припаѓаат на оние искри на карактерот што не оставаат зад себе изгореници и пепел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Требаше да ме побара по телефон другарката секретарка Егејката Филимена за да дознаам дека Иван е во затвор и дека мене ме повикал Ѓурчин за да утврди колку сум виновен за неговото однесување!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но и да беше така сепак ќе сметав дека грешкава им припаѓа на оние од кои не се срамам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само едно не спомна Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН Во затворов соништата се чудни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОГЕ ОД БАЊИ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не нужно женски идентитет, туку стојалиште во полето на дискурсите и практиките кое е општествено обележано како женско.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако самата сексуална желба може да биде независна од родовата ориентација, а сигурно се разграничува од неа, сексуалната желба во еден хетеронормативен свет сигурно тесно ќе се поврзува со родовата ориентација бидејќи и двете се кодирани една во однос на другата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како јазикот, кој служи како пример за другите процеси на акултурација, тие обрасци на мислење и на однесување им се втиснуваат на децата уште од раната возраст, било кога намерно се подучуваат на нив, било кога децата едноставно ги впиваат од своите одгледувачи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тешко дека гледањето филмови со Џоан Крафорд заедно со куп геј-другари, кога имаш триесeт и пет години, одговара на ова.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Маж кој чувствува хомосексуална желба нужно се става во положбата на сексуален субјект и во општествената улога на жена, сигурно според перцепциите што другите ги имаат за него и – барем на некое ниво или до одреден степен – според неговата сопствена перцепција за самиот себеси.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сексуалната желба за полово конкретен вид објект е израз и на сексуален субјективитет и белег на родов идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
(Мајка ѝ на Џоан Крафорд, инаку, навистина дома перела туѓи алишта некое време кога растела Џоан.) Многумина геј-мажи велат дека имале такви семејни романси кога биле момчиња: убедени биле дека се исклучителни суштества што не се во никакво сродство со билмеското, грубијанско, простачко друштво околу нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, за секој што живее во свет на хетеронорми, доживувањето сексуална желба за маж е заземање положба на субјект која се смета за соодветна за жените, во смисла на тоа дека со право им припаѓа на жените – а со тоа и положба на субјект која културно се идентификува и се интонира како женска.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Луѓето што им припаѓаат на други култури прават чудни работи, работи што ги зашеметуваат антрополозите, а на антрополозите им е работа да нѐ информираат за нив и, ако може, да ги објаснуваат. ‌Машката геј-култура, всушност, има долга историја на смеење на ситуации што на други им се ужасни или трагични.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, за културата обично се претпоставува дека се состои од разни произволни, но системски обрасци на мислење и на однесување кои се длабоко врежани во перцепцијата и во навиките на оние што им припаѓаат на конкретните групи на човечко живеење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да те признаат и да те третираат како машко неминовно значи и дека си општествено и субјективно конституиран како машко.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е така бидејќи жените се единствените луѓе за кои се мисли дека се природно, нормално склони да чувствуваат сексуална привлеченост кон мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Една од сеприсутните цели на политиката на идентитетот, воопшто, е светот да стане безбеден за малцинскиот субјективитет така што погледот на јавноста ќе се пренасочи од особените одлики на малцинските супкултури, особено од сè што може да им предизвика неудобност на луѓето што не им припаѓаат на тие култури, да ги направи сомничави кон нив или да им внесе чувство на исклученост од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јазикот е само еден пример, иако повластен, за она што ја дефинира културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исушената, изнемоштена рака му го нуди каменот, и пламенитата порака врежана во него, пораката на луѓето од златната раса, боговите во човечки лик што уживале во светот на белите еднорози, која е осудена да минува низ алчноста, лекомисленоста на калливите потомци, на кои им припаѓаат и синот Азаев, и патрициот Константин, и бедниот Сириец, и тој самиот, и младиот придружник што маѓепсано го голта каменот со засолзени, од возбуда, поглед – заточеници на сопствената нискост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во тоа Царство што широко отворено кон водите остана копнено, патрицијот им припаѓаше на ретките занесеници кои на сопствениот брод се отиснува на пучината, не поради трговска корист, туку поради самата пловидба, или она што очекуваа пловидбата да им го открие.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој веќе сега како да им припаѓаше ним, на тие нови луѓе таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја носеа в затвор и ја обвинуваа дека дејствува не против општеството, туку против човештвото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не само што сум слушнала дека се грижливи околу малечките, туку во очите на срните, кравите, антилопите, и не само во очите туку и во нивните движења, има нешто мајчинско.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара подразмисли некое време, па одговори: „Оние женки кои им припаѓаат на копитарите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега Клара беше посветена на идејата да ги освести жените дека самите ќе мораат да се изборат за она што им припаѓа: сама изработуваше плакати на кои пишуваше дека образованието на девојчињата не треба да биде подготовка за улога на домаќинка туку да биде образование кое ќе им овозможи самостојност, и ги лепеше на фасадите на училиштата; бараше сопругите да имаат право да побараат развод; организираше групи кои бараа жените да имаат право на глас, а политичките партии ја пријавуваа во полиција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие си дадоа отчет од улогата на Србија во македонското прашање досега и за иднина, затоа и ним им припаѓа честа да се создавачи на националниот сепаратизам сред Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Навистина постои нешто соновидно во читањето на хиперлитературата, бидејќи тоа е чуден простор, тоа хиперместо, многу послично на внатрешниот отколку на надворешниот простор, простор кој не им припаѓа на координатите, туку на фантазијата без обем.“ (Robert Coover) оберт Кувер, познатиот американски писател, во својот текст „Крај на книгите“ (“The End of Books” - The New York Times, June 21, 1992), кој би можел да се нарече програмски на еден специфичен начин, и во прилично обемната статија со наслов “Хиперлитература: романи од компјутер“ (“Hyperfiction: Novels for the Computer” - The New York Times, August 29, 1993.), зборува за една појава настаната во Америка во рамките на постмодерната, па потоа проширена и во Европа и Јапонија, и чиешто, можеби, наједекватно име би било: компјутерска литература.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ете, воздивна, без никаква намера стана најомразен кај оние што со него го делеа родот и потеклото, кај племињата израелски на кои им припаѓаше, по татко на едните и по мајка на другите, а по раѓање и по образование на сите како на народ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Знам само дека на силните им припаѓа челничкото место.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не знам кој останува“, дочека Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(...) Легради избира зборови што им припаѓаат на разни (суб)културни групи поврзани со уметноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нивниот разговор им припаѓа само нив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Терапевтските интерпретации што се употребуваат во психодинамски- ориентираната психотерапија, ретко или воопшто не се корисни, бидејќи по дефиниција тие се формираат во конверзациската област на професионалните кругови на кои им припаѓа терапевтот, но не и пациентот и другите учесници во терапијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нивното интересирање е фокусирано на тоа како “менталните појави” и “физичките појави” постојат во меѓусебен однос, а истовремено им припаѓаат на две различни јазички области.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој човек што може да го носи името на кој и да било наш познајник можеби знае уште една тајна: Рубина Фаин под се почесто повторниот знак Post scriptum го пишува и потаму своето писмо до Едвард Жорес за судбината на малите земји и за луѓето во нив, оние луѓе на кои исто колку и на големите им припаѓа земјата и источниот изгрев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Приспивност ме збуни дали јас сум девојчето кое спие - тоа толку многу им припаѓаше на сцените од македонската домашна идила, со кои овие сосема различни традиции амбиентално се поврзуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Затоа што самата положба на таквото нивно општествено постоење е неприродна, бидејќи од нивните високи места општеството по природа на денешната историска ствар очекува поттик кон една историски рационална преобразба, којашто тие ниту можат ниту знаат да ја понудат, тие придвижуваат измислена војна за да ја прикријат неприродноста на своето општествено постоење на местата што не им припаѓаат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На друго место, Лиотар вели: Еклектицизмот претставува нулта степен на современата општа култура: луѓето слушаат реге, гледаат вестерни, ручек јадат во Мекдоналдс а за вечера јадат локални специјалитети, во Токио се мирисаат со париски парфеми и се облекуваат „ретро“ во Хонг Конг; знаењето е нешто што им припаѓа на ТВ игрите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сѐ додека дизајнот на овој век е поврзан со рационализирачките стремежи на Модерната, значајната промена на парадигмите им припаѓа на постмодернистичките задачи за интелигентен дизајн. Маргина 36 173
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Според оваа теза, Запад не само што го доведе светот до нивото на модерно општество, туку се доаѓа до ситуација луѓето што им припаѓаат на други цивилизации, прифаќајќи ја модернизацијата, воедно да го прифатат и западниот систем на вредности, а во текот на тој процес тие ги напуштаа своите традиционални вредности, институции и обичаи, за сметка на оние што се карактеристични за Запад.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Природно сета слава им припаѓаше на жртвите, а сиот срам на Инквизиторот, кој ги запалуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иднината им припаѓа на проловите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Им припаѓаа на старите времиња од пред Револуцијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа не е освоена слобода, за која вреди да се бориш.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние ја приграбивме слободата неконтролирано од самите себе, без самоконтрола, ја приграбивме слободата што им припаѓаше и на други, слободата што требаше да ја споделиме со другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Не е ретко, вели бегу, по собирањето на годишниот бериќет, ќајата на чифчиите да им одзема и од оној дел што ним им припаѓа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Меѓу нив двајцата врската му се чинеше толку силна и толку искрена, што одамна го прескокна времето на умилкување и игра: тоа време и не им припаѓаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многумина, без оглед на која вера и на кој народ им припаѓаат, можеби ќе ја препознаат и својата мајка, таа света присутност од детството до крајот на животот, со сите добрини кои може да ги дари човекот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа заседнуваше во Визбата на Тиквеш, на аголот на ул.Карл Маркс и булеварот ЈНА, кај Иле Битолчанецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби ужива да гледа како им припаѓа на повеќемина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој веројатно им припаѓаше на најупатените лица ако не и најупатениот во тајните на темнината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку тој им припаѓаше на оној ред поарчени првоборци што сепак ја беше сочувал припадноста кон власта и ги уредуваше утринските вести на радиото, а неговиот работен ден завршуваше таму негде кон 10 или 11 часот претпладне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку беа внесени еден во друг, (или мракот го создаваше тој привид), па на Анастасија ѝ се причинуваше дека настојуваат да ја испијат еден од друг сета слобода за која веруваат дека им припаѓа, дека ја поседуваат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие им припаѓаат на сојот на оние кои самите ќе си го забележат крајот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па и со љубовта е така, зар не? Љубовта е една и на сите подеднакво им припаѓа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеше таа дека и Тодор им припаѓа на преселбите, можеби и повеќе од самите води, па од него и немаше што друго да се очекува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Процесот на настанување на ваквите филмови е долг и сложен, што е и разбирливо ако се знае дека Џарман им припаѓа на оние филмаџии на коишто процесот на настанување на филмот им е поважен од самиот резултат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е најблиску до она што го нарекуваме “палимпсест” - слоеви на слики една преку друга, кои гледачот сам ги открива и им дава значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Иако маргиналец во однос на филмската индустрија, тој успева, со поголеми или помали паузи, да создава во континуитет, како поет кој што сонува со будното око на камерата, правејќи ги филмовите како психограм на поетовата и режисерската душа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога комерцијалните интереси ќе стекнат преголемо влијание над јавниот простор, конечниот резултат е уништување на чувството на споделена сопственост на тој простор (дека тој им припаѓа на сите граѓани) и ерозија на граѓанскиот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Примерите вклучуваат пролиферација на надворешното рекламирање кое го уништува изгледот на природните и историските урбани пејсажи, комерцијални настани кои го ограничуваат пристапот до парковите и плоштадите, дизајнот на малопродажните киосци и излози во и околу јавните простори кои не го почитуваат локалниот контекст (со тоа праќајќи сигнал дека тој веќе не ја претставува локалната заедница).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како последица на развојот на технологиите за надзор, „границите сега постојат на друго место... на места кои традиционално им припаѓаа на суверените држави, но сега се трансформирани за да им овозможат на владите надвор од своите географски граници да го проверуваат личниот идентитет и да го следат движењето на луѓето пред тоа движење воопшто и да се случи“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
“ Веднаш гласникот да му врати порака: „Пармениот не е паметен или полудел, во збунетоста тој заборавил дека, на победниците ќе им падне в раце и она што им припаѓа на непријателите!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ти им припаѓаш на сите, на сите!“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Колку и да се застапуваме за апсолутната рамноправност на сите видови книжевен дискурс, сите сме свесни дека сепак, сепак! ниту еден теоретичар, есеист, книжевен историчар или толкувач, херменевтичар не го ужива сосема истиот книжевен статус (за аурата и да не зборуваме!) кој на таканаречените вистински писатели им припаѓа по автоматизам (by default).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тешко дека овие музи со очила како што некогаш (одамна) ги нарекол луцидниот Ролан Барт (Roland Barthes), би можеле да се споредуваат со вистинските писатели оние што ја пишуваат таканаречената убава литература (belles-lettres).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да се обезвреднат овие детали како евтини новинарски озборувања значи да се пропушти главната поента на делото на Жилберт&Џорџ, како и патеката на нивната кариера.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ им припаѓаат на двете категориии, нивното уметничко дело би било во потполност осиромашено без придружбата на личната митологија, и обратно, нивните сопствени животи се, се разбира, тема на нивната работа и ова е нешто што не може да се раздвои.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Прописно ќе им припаѓа и таа ќе се наведне и ќе му помогне да ја повлече на брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сметаме дека следниве вистини се очигледни: -Дека сите видови се создадени различни но еднакви; -Дека сите се дарувани, секој посебно, со одредени неотуѓиви права; -Дека им припаѓа Слобода да живеат, Слобода да се Развиваат и Слобода да бараат Среќа на свој сопствен начин; -Дека за да ги заштитат овие од Господ дадени права, социјалните структури природно се појавуваат, засновајќи го својот авторитет врз принципите на љубов кон Бога и почит кон сите форми на живот; Кога која и да е догма на владеење ќе стане деструктивна по животот, слободата и хармонијата, органска должност на младите членови на тој вид е да мутираат, да исчезнат, да иницираат нова социјална структура, поставувајќи ги нејзините основи на такви принципи и организирајќи ја нејзината моќ така што ќе биде можно да се произведе сигурност, среќа и хармонија за сите живи суштества. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стапалата ќе ѝ се изводенат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе си ја употреби капата како мрежа, црвената капа на која пишува Wyoming Cenenial 1990.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Досегашното искуство покажува дека припадниците на видовите повеќе се склони да страдаат, бидејќи злото носи страдање, отколку да ги отфрлат формите на кои се навикнати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука имало повеќе претпријатија и установи што им припаѓале на европските земји.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Минирањето на бродот, на железничката пруга и на Банката ги терало да се посомневаат дека сè што им припаѓа на големите сили ќе биде нападнато.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)