На партиските стратези на развојот во градот им стануваше сѐ појасно дека козарите неповратно се оддалечуваат од глобалната директива наложена од федералниот центар – по секоја цена во првата петолетка на развојот да станат дел на работничката класа. ***
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Таа проста вистина многу добро ја знаат оние што се решаваат да влезат во нова акција и на кои, впрочем, животот им станува живот на пречки и застои, на подеми и падови.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Лицата им натекуваат а усните им стануваат модро- црвени.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Кои се почетните точки на овие различни начини на живеење на индивидуите?
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Со тоа што индивидуите се одделуват од доминантните или “тотализирачки” нарации кои се составен дел на нивните животи, им станува полесно да се ориентираат кон аспектите на искуството кое е во контрадикција со тие знаења.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
А штом ќе се обележат со таа етикета, страдањата им стануваат еднакво несериозни – и, на крајот, еднакво потенцијално смешни – како жените и рајата од средниот сталеж чии страдања презрениот жанр на мелодрамата, со својата изместена сентименталност, ги сфаќа сериозно.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Наместо тоа, етикетата „мелодраматични“ им ги идентификува страдањата како само патетични.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако поимот „мелодраматичен“ е погрден за туѓите чувства, ако ја поткопува автентичноста на туѓите чувства и им ја одрекува на тие луѓе положбата што е нужна за општествена ополномоштеност и, со тоа, за сериозно разгледување, тоа е затоа што одбива да им ја укаже на нивните страдања аристократската и мажествена достоинственост на трагедијата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ниту во еден миг не претпоставувам дека нивниот однос кон филмот е суден да биде и да си остане однос на неквалификувана ревност, на некритичка, буквална идентификација и гледање во огледало, небаре не се способни да внесат во филмот сопствен камп-сензибилитет.301 Она што го велам е просто дека нивниот однос кон филмот не е нужно, неминовно ироничен; понатаму, филмот силно им ја поттикнува неироничната идентификација.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Само откако ќе мине извесно време и ќе настапи соодветна промена на вкусот или на модата, на многу жени им станува полесно и речиси неодоливо да не го сфаќаат филмот направо, онака како што геј-мажите никогаш не можеле да го сфатат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но кога геј-мажите се нарекуваат себеси во прво лице со зборовите „мајка ти“, или кога тагата ќе си ја претстават преку намерната тактика и театралноста на дрег-изведбата – преку ироничното имитирање на италијанските вдовици – тогаш го пригрнуваат токму тоа декласирање и ги сместуваат сопствените чувства во категоријата на мелодрамата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Оваа истовремена коинцидентност на страсната внесеност и на отуѓената збунетост, толку типична за машката геј-култура, е она што ја структурира реакцијата на геј-мажите кон сценава.
Се разбира, немам намера да имплицирам дека не може и жените да имаат иронична и оддалечена перспектива кон Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Високо над нив, под самите мешини на облаците, се лизгало нешто непознато.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Иако и самиот со десетина рани на своето жилаво месо, Парамон се извлекол да се крие од планина на планина и да остава зад себе запалени сараи и заклани туѓинци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неколцина слушнале рапав шум и со грч во душите погледнале во видовитиот: чудовиштето можело да биде такво какво што тој им го опишал, покриено со крлушки и змучки од кои се цедат студени капки, расне, бабри во широчина, од крај свет виси над нив и им станува проклетство што не ќе се заборави ни под надгробна плоча.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
До султанот и до неговите паши стасале многу поплаки против одмаздникот, шербетот што го пиеле им станувал горчлив.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Подоцна пајакот им станува судија.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тоа им станува некој вид манија која произлегува од желбата да се биде најдобар.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Кога вистински им беше потребна во животот, утеха бараа во самотијата и тишината на книгите во нивните библиотеки, која ја нарушуваше гласот на свртените страници, и уште потешко им стануваше, па тие се состануваа и ги поврзуваа гласовите од нивните книги во симфонија на нивното моќно пријателство, составено од безброј нитки, составувајќи го мозаикот на балканската вистина.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Блискоста, меѓусебната доверба зајакнувана од збор до збор го зајакнуваа уште повеќе нивното ретко, можеби и единствено пријателство на Балканот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Мене ми е поблиску до вистината претпоставката дека Чинго се формира врз истите извори како И. Бабел - врз богатството на содржините што го исполнуваат говорот кој им станува близок и нивен уште во детството.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во текот на еден љубовен дует на самата сцена и на двајцата им станува јасно дека нивната љубов всушност никогаш не згаснала, напротив, новата средба само уште повеќе ја разгорува.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
На некои сокачари лагата и итрината им стануваат како доброутро, си рече кајмакамот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Секој ден им станува век во исчекување на најлошото.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Им стануваше тажно до солзи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На братучедите им стануваше сѐ потажно.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Штурчо! Штурчо! - викаа помладите мравки и мравови, на кои веќе им стануваше здодевно долгото седење во затворениот мравјалник.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)