Откако ќе го напишеше поздравот, никогаш не знаеше какви зборови ќе се родат по него.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
„Та зошто ти е ваа арамолепка шо а држиш овде, та каков аир од неа, та нишчо не работи, само лежи и јаде како некое алабачка“ и којзнае уште какви зборови не им нададоа снаи и на браќа и заради неа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пуста стројница! Колку бргу, со какви зборови и со каква леснина го саштиса таа ресенскиот момок за момата, единствената ќерка на Попставревци...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)