Лежеше и ги слушаше звуците на солзите со кои есента плачеше по летото, без да се помрдне, за со своите движења да не ја наруши хармонијата на тагата која тогаш ѝ надоаѓаше.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
На таванот гукаа гулаби, кои есента влегле низ скршените ќерамиди и таму свиле гнезда.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
За сите нив таа беше само засолниште, топло место да се презими, да се прехрани, да се размножи.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)