кој (зам.) - веројатно (прил.)

Така, додека ги посматрав овие населби, неволно ми идеа мислите на убавата долина на Радика, па и Вардар, на нашите езера, на долините на другите наши реки, во кои можат да се изградат безброј вакви летувалишта, кои веројатно ќе бидат и подостапни за наши луѓе, и патем да се решаваат и други проблеми - да се вработуваат нови луѓе и да се активира една цела нова индустрија за приколки, која сега сѐ уште е во зародиш, барем кај нас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со Линда веќе зборувавме за новите клинци кои допрва се пробиваат и кои веројатно нѐ имаат како пример за тоа како брзо ќе станеме старомодни.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот: Што мислиш за состојбата на стриповите во весниците? !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислејќи дека спијам, внимателно ме погали по челото и му рече на тато, кој веројатно стоел зад неа: „Да се надеваме дека ништо лошо нема да дочекаме од него.“ „Да се надеваме...“ рече тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
СТОЈАДИН
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наспроти нанижаните елеци во крпи (изброивме три, од кои веројатно не можеше да се состави ниту еден цел), наспроти двете сомнителни шамии немарно врзани околу слабиот врат, Селин делуваше како да е соблечен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во времето кога позадлабочено трагав по историјата на Окијаревци и по нивните прилепски корени, во мене зачнуваше можната претпоставка дека Фетхи-беј Окијар барал од Татко да трага по корените на неговото семејство, низ документите кои веројатно се криеле во сиџилите на прилепскиот и на битолскиот кадилак...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нивниот најславен наследник сигурно е Голем-от од Прага, од едно прашко гето, кој наводно “живеел” тринаесет години и кој веројатно, да антиципираме, влијаел на славниот “откачен” сликар Арчимболдо.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Особено беше загрижен за деда си, кој веројатно сега се чувствува највиновен, па е и најнесреќен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жена му, која веројатно нешто разбира од нашиот разговор, неколкупати кимна со глава, повторувајќи – по... по.... по... – а потоа прозбори со мажот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На вратата на салонот, која веројатно не беше правена по димензиите на домаќините, се појави стасит силен маж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По ѕидовите висеа ткаенини со везови од рачна изработка кои веројатно самата баба Мара ги имаше направено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И така, една вечер еднаш неделно, Винстон минуваше по четири часа во парализирачка здодевност, навратувајќи едно на друго мали парченца метал кои веројатно беа делови од запалка за бомба, во една промајна, лошо осветлена работилница, во која удирањето на чеканите мачно се мешаше со музиката од телекраните.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да голта полни лажици од манџата, во чиј густиш имаше коцкички од некаква розеникава сунѓереста материја која веројатно беше некаква преработка од месо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да преместува, исто така нервозно, некои чаши од сокови и филџани од кафиња, кои веројатно штотуку ги беше изнесла од канцеларијата на претседателот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Судбина на нашите јалови размисли! - рече Стариот писател кој веројатно беше помислил дека го шетам погледот по библиотеката што го покриваше целиот ѕид околу каминот и над него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, Летот на Загорка Пеперутката е повторно напишан роман на тема обработена во романот Неподобниот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и за она дека некогаш дамна, во еден изминат живот, другарувал и со Каламатија, оној кој веројатно и на следнине избори ќе биде повторно избран.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа ми спомнавте дека меѓу нас отпаѓаат сите земања и давања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бог ги казнувал таквите! Не рековте така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури тврдевте дека генералот Ролан Јаковлевич е злосторник, кој веројатно ја заслужил несреќата што го снајде!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во она време кога во манастирот живееле неколкумина грчки калуѓери, кои веројатно го донесле грчкиот поп, тие клепалото го удирале за утрена, за вечерна и за други нивни потреби.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Беше полн со комплекси на повисока вредност од кои веројатно не пораснал доволно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав многу измешани чувства кои веројатно беа само остатоци и метастази од нешто одамна завршено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овој, човек, си реков, е типичен пример за еден од оние кои обожаваат да им прават интриги на своите конкурентни другари, на кои веројатно цел живот им прават лице дека животот би го дале за нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
62 Интересно е да се забележи дека затоа што П. Шатев немал пари да плати билет за полицаецот што го спроведувал, морал уште со двајца, кои веројатно биле во слична ситуација, да патува пешки од Солун до Скопје.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)