Грета: Штом ќе завршиме со тебе, Тики Ди, и твоите и печатот и телевизијата има да дознаат кај си ги криел овие вештачки помагала!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
А верувам дека сите твои обожаватели би сакале да носат дел од тебе, би сакале со себе да го имаат големиот Тики Ди кој еднаш го изеба Гризли Адамс!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во мене сега вирее добрата намера, онаа потреба за која еднаш веќе ти пишував - да изорам нива, да посадам дрво, да ископам длабок бунар, па и црква да изградам и на неа, место еден, два крста да ставам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Оној кој еднаш стоел во потсдамската Гарнизонска црква крај гробот на Фридрих Велики и Фридрих Вилхелм I, оној кој свесно ги набљудувал старите скинати пруски знамиња по ѕидовите, нему од тие симболични ткаенини на знамињата ќе му се создаде целиот свет...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
7. Реката во која еднаш не се удавив е веќе пресушена.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Ѕверовите губат здив кога кришум ќе се здаде од модрите длабочини А кога ќе извисне и кога ќе зататни во грлото запенува вруток бел Божилакот стои нем под кој еднаш сал помина секавица престорен Трча коњот мојот коњ Патот му го брои времето на зелен часовник Понекогаш кришум идам да го видам јавачот дали седи во сенките или шета по времето А тој - уздата ја држи главата му во облаци.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Фјодор веќе беше безнадежно недофатлив во своите желби и својот респект уперени навнатре.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Наместо едноставното природно наследство, важен е посебниот начин на кој еднаш разделеното наследство се помешува на соодветно место и под постоечките притисоци.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Неговиот дигестивен систем, неговите органи се всушност лавиринтот Лабрис за кој еднаш неговиот пријател пишуваше во дале-чните јужни краишта.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Гери Глен, кој порано работел за една антисиндикална организација, Комитетот на Ајдахо за слобода во работењето, како и за Сточарското здружение на Ајдахо, и кој еднаш неуспешно се кандидирал за место во Конгресот на САД откако беше републикански комесар во Бојс, во 1998 година се преселил во Мичиген за да лобира за даночно кредитирање на школарината за избрани универзитети, кое потоа гласачите не го изгласаа.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
- Сестри... Но и без нејзиниот повик жените биле улиште што ќе истури брчење и лутина на отров врз неговата глава на која еднаш, како што можело да се поверува, веќе налетале куп оси.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А на своето дете ќе му бидам и татко и кум.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тука е пепелта која еднаш беше, но повеќе нема да биде роза.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Зборуваше со вистински занес, но тој занес беше сожалувањето што го почувствува за стариот мајстор, толку уважен, толку оцрнет, толку прочуен и затоа толку празен.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Пред куќата имаше исто така мала градина со две големи дрвја, кои еднаш ја спасија Мајка кога во нив удри камион скршнувајќи од правата улица.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Ќе ја зборуваме ли вистината, татенцето личеше на оние луѓе кои еднаш засекогаш си ставиле точка на својот живот како на некоја обична работа и ела да им ја избришеш таа филозофија од нивните глави.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Го викнаа докторот Татули кој еднаш неделно доаѓаше во селото, го прегледа и им рече: - Повредите ќе му минат, но детево треба да се пази...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Оние кои еднаш сркале попара заради нешто што во час на невнимание го рекле, цел век потоа си го кршат вратот, се правдаше Крсте Манев.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Во зелениот бескрај ретко кој еднаш прелаган од млазовите на надежта го фали Бога туку така, без задршка.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Се сеќавам на двете другарки кои еднаш заедно накиснаа на пороен дожд.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)