Боги, струполен и поспан, го мамеше Борјан, кој копнежливо го гледаше низ прозорецот и цифкаше: Пути ме, сакам галам...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Животното имаше жолти вкочанети очи кои копнежливо се мачеа да се затворат.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)