Потоа настанува кратка пауза, во текот на која Сухов се прави како да се присеќава на нешто, и потоа почнува да вергла.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
-На пример, таков одвратен факт - почнува тој и ненадејно се преобразува: зазема некаков антички став, бледнее, станува сѐ помрачен, а во неговите очи, кои наеднаш се отворени неприродно широко, се пали чудна мешавина од пакост, тага и демонски начела.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Би можело да биде друга змија, која наеднаш би наишла, не би се влечела и вовлекла во најблиската дупка, туку бесшумно би се лизгала наоколу, или можеби би застанала и би ја кренала главата за да ги фиксира очите во тебе. И ти тогаш би знаел.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И за Претседателот, постоеле и времиња, кои и го барале тоа, во кои наеднаш било разурнато сето наоколу и на прв поглед се чинело дека тие линии, секогаш и премногу бргу, и премногу видливо, оделе една кон друга, взаемно стремејќи се и речиси се слевале, но всушност никогаш не било така, секогаш наново тоа во еден миг можеше да биде откриено и сега јасно можеше да биде здогледано.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Она не беше само впечаток, туку и една вистина во која наеднаш се најде; она во кое како да паѓаше сѐ, зад што беше скриен, оставајќи го гол кон една таква ѓаволска пустош наоколу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За жал малку знам за него. Само понекој побирок.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во пределот на живеачката во која наеднаш се најде.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Идниот ден или истата вечер најде за потребно да додаде дека партизаните кај нас навраќале често, понекогаш и зиме, па дури и по моето раѓање.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А кога ја прашав кој и ја дал, одговори дека во животот постојат многу отфрлени нешта за кои наеднаш повторно ќе утврдиме дека можат да ни користат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Сочинета од маглив превез или нешто слично, превез кој наеднаш се растопува и исчезнува.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Но во темнината во која наеднаш почнав да се будам знаев дека и најдалечното жарче светлина е знак на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
А гласот што доаѓаше како навистина да патувал долго.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Паметам дека ме следеше празната насмевка на Јана додека ги слушав зборовите чија што намера ми беше позната и пред да бидат изречени Неговиот роденден те интересира? Само тој?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Она, што подоцна можеше да се нарече крвави последици од скршениот излог всушност и настана токму од тоа мирно свлекување на стаклениот џамлак низ кој наеднаш , како низ одзатната стерна, добитокот шумно потече.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Ехееј! - свика војничето кон другите војници кои наеднаш се впуштија кон нас.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Велат дека таму, во сепарињата на таа кафеана, се плетела и се расплетувала темната страна на нашиот живот, а тоа беше животот на многумина злосторници, кои наеднаш ќе осамнеа како убијци, како учесници во злостори, како уценувачи на видни граѓани кои на некои други видни граѓани не им се допаѓале.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Да не подранив малку?“, го слушна својот глас, и самиот изненаден од сервилноста со која му се обрати и тоа на вратарот кој наеднаш се најде пред него.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со речиси книжовен приод во овој изоставен дел од спомнатиот вовед, професорот Седларов беше истакнал: „Дозволете ми излагањево да го започнам со она мое необврзно излегување на балконот од куќарката што е крената веднаш зад блискиот свиок на автопатот кој наеднаш ќе се појави и веднаш ќе се скрие следејќи го од височина забавениот тек на Пчиња.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Од собата се слушаше бучава и говор, кои наеднаш станаа јасни кога се отвори вратата и излезе лакејот со подавалник, полн со испразнети чаши за чај, со сад за шлаг и кошничка со кекси.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)