кој (зам.) - најмногу (прил.)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа што немаме доволно трпение за тие кои најмногу го заслужуваат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се забележуваат големо број Грци, кои најмногу се собираат во хотелот „Балкан“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби затоа најмногу придонесуваат опитните таксисти, кои најмногу ги полнат истанбулските улици.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од „Сен Жермен де Пре“ не се далеку „Шатле“ и оние париски кејови кои најмногу оживуваат во првите вечерни часови, штом ќе зајде сонцето, и штом ќе залади времето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кој тип луѓе најмногу ги сакате? Градителите. А кој најмногу го мразите? Рушителите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но стариот Карче не му обрнуваше многу внимание на тоа што прикажуваа луѓето, бидејќи и оние кои најмногу говорат зад неговиот грб, кога ќе го сретнеа, не знаеја како да му услужат и како да му ја искажат својата почит.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А од тие три, кој најмногу љубов покажува кон зборот пие, ако го споредиш телото на зборот вадар со телото на некој збор од јазикот твој?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дали сепак токму сомневањата од ваков вид за судбината на таткото на Иван не беа причина да го избегнува јасниот одговор?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар таа не сакаше, спомнувајќи ја стијата и злото, да ми наговести трагичен завршеток, грозен крај, за кој веруваше дека се случил, кој најмногу токму неа ја имаше погодено; па сепак, иако ваквиот грозен крај го најавуваше како сомнение па дури и како доживеана болка, таа не беше спремна да го прифати а уште помалку да го смести помеѓу грдите и непријатни искуства!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зашто женственоста, како што ја замислило нашето општество, појасно си ги открива крајната некохерентност, крајната претераност и крајната апсурдност кога ја отелотворуваат и ја изведуваат мажите отколку кога ја отелотворуваат и ја изведуваат жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа е израз на отпор кон доминантната култура и пркос против општествениот поредок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако во целава книга доследно зборував за машката геј-култура, а не за машката поткултура, тоа не е затоа што се обидував да ја избегнам импликацијата дека машките геј-културни практики со кои најмногу се занимавав се вторични, поткултурни, туку само затоа што сакав да избегнам да го претрупам текстот со таа недрага сложенка од поим.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму тие најмногу страдаат поради неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Женственоста, како што ја знаеме, е сексистичка конструкција, а жените се тие врз кои најмногу влијаела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што „прекумерната сентименталност што била неопходна состојба на сентиментите не дозволувала никаков вистински предмет“ – сентименти кои бродвејскиот мјузикл ги негувал кај своите протогеј-обожаватели, според Д. А. Милер – упорната желба на геј-мажите за скапоцени сопствености потекнува, според Бартлет, од едно постојано чувство на темелна фрустрираност поради тоа што предметите кои најмногу ги посакуваме нам ни се особено недостапни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Една поткултура е во опозициски (ако не и противнички) сооднос со веќе постојниот склоп од авторитативни културни вредности и таа упатува, експлицитно или имплицитно, на свет што самиот не е сопствено независно создание.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И жените морале да се борат против општествената категорија на женственото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во секој случај, во книгава малку се кажува за машката геј-култура од оној изворен вид, за она геј-културно производство засновано врз постоењето на геј-идентитет и врз способноста на претставителските практики да го пренесат; книгава речиси исклучиво се занимаваше со машката геј-култура од поткултурен подвид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Динамиката на нејзиното формирање, нејзините цели и намени и нејзината политика се нужно различни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И кога ме испрашуваше иследникот, јас му реков: - Добро, бре другар, тој и тој, кои најмногу викаа против Тито, против Југославија и Колишевски, први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сара полека се наведна и, иако седеше, мислев дека ќе падне, ќе се струполи на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го знаев тој нејзин обичај – да сонува на книгите кои најмногу ги сака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Копнеам по видици кај што човек не стапнал, по место каде што жена не се насмеала ни заплакала…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Што ако ти ме отфрлиш, како што ме отфрлила мојата мајка по раѓањето?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Што ако ми е судбина да ги губам оние кои најмногу ги сакам?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и најмилите – кои најмногу ги сакав се туѓи, потуѓи од останатите…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
23. Тоа покажа кој најмногу е заинтересиран за македонското движење затоа го пренесоа центарот негов во Македонија и направија уште еден цел ред фокуси за да се покаже оти брканицата е однатре и е самородна појава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Проколната беше со своите сеќавања, кои најмногу ги имаше последниве години откако остана сама.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Сите песни се мои, рече Мухарем. - Но, која најмногу ја сакаш?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сталин, кој најмногу се сакал себе си, но и својата ќерка по име Светлана, откако ја прочитал песната објавена во дневниот печат, помислил дека е посветена на неговата ќерка.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги открија и нештата кои најмногу ги зближуваа, а тоа беа спортот и поезијата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Младен, кој најмногу од сѐ мразеше озборувања, овој пат охрабрен од неколкуте испиени чашки само ѝ одбруси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мојата муза е нешто несовршено, но нешто на кое му се восхитувам. Феномен кој најмногу на светот ме нервира.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пред конечно да ги прецизираат поединечните и општите обврски, Татко неочекувано рече: Ние мораме, мој Камилски, да ја завршиме нашата потрага, со областа која најмногу го опфаќа некогашниот живот, нашиот живот, животот воопшто!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
IX Пред да ги утврдат доминантните теми од огромната и сложена материја на јазиците, врз кои најмногу го сконцентрираа вниманието двајцата лингвисти автодидакти, на Климент Камилски неочекувано му се влоши видот и постоеше опасност постепено да го изгуби.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не се доискажа, очекувајќи Камилски да запраша: Кое би можело да биде тоа подрачје?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Речиси немаше балкански народ кој немаше своја јаничарска историја, која упорно ја бришеа победниците од својата свест, ја потиснуваа до дното на нивната потсвест, за да избие еден непознат свет со сета потискувана експлозија, која најмногу се одразуваше во демонот и делириумот на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓутоа, генерацијата југословенски амбасадори која заминуваше во 80-те години на минатиот век на највисоките дипломатски мисии и на која припаѓав со своите четириесетина години, заминуваше кога сите идеали врз кои почиваше федерацијата, со исчезнувањето на нејзиниот творец Јосип Броз Тито, тивко се губеа, остануваше само по некоја трошка од тие идеали, која најмногу се откриваше во неврзаните земји, кои веруваа повеќе во Југославија во тие времиња отколку самите нејзини жители во неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се восхитуваше на мислата на Мајка Тереза според која најмногу ќе се стори во светот ако секој си го љуби своето семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега посебно место во библиотеката заземаше книгата на Аристотел за животните, во која најмногу го пленеше студијата за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во животот има три работи од кои најмногу страдаш: Колку повеќе сакаш да му се приближиш на Господа тој толку повеќе се одалечува од тебе; Колку повеќе ја запознаваш жената, сè помалку ја знаеш - и замолча.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некои од управата и од оние што постојано се “шинати” во колкот, во шиперот или вратот и болните од офтика кои најмногу кашлаат кога се појавува некој од началството, му се потсмеваат на Пандо гробарот затоа што по секој закоп тој најмногу плаче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сигурно веруваше дека нереченото и неслушнатото не прават многу послободни и покомотни и дека тоа е патот и начинот кој најмногу придонесува да го заборавиме непријатното и грдото што и без тоа толку многу го имаме околу себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто го сторил тоа? Не знам. Сметал дека треба да го стори и го сторил.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А гледам и две-три имиња допишани со неговата рака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно некој кој најмногу нему му верувал. Повеќе одошто тој си веруваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете, и тогаш најде изговор кој најмногу му одговараше, зар не е така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев восхитен од оваа поддршка на моите читатели, од нивната солидарност, со кои најмногу ме поврзуваше вистината на моето пишување, живеејќи во различни светови.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На крајот од разговорите со амбасадорите, претседателот Ширак ми рече: Дали забележавте, амбасадорот кој најмногу страдал во мисијата, не се пожали со ниту еден збор за условите на работа, за разлика од други. Исклучителна личност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мојата тивка тага ја открија преведувачите со кои најмногу се зближив, преведувачката од јапонски на француски јазик Доминик Палме и преведувачот од англиски на холандски јазик Пол Ле Брин.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби тоа можеше и да се претчувствува неодредено во последно време.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Позитивноста, позитивно насочете ја, кај оној на кој најмногу му треба.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Кој ли ќе писне најгласно, кој најмногу ќе корне коса, кој најпрвин ќе се скамени од болка и чија болка ќе биде потешка и поголема?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еднаш откорнати од родната грутка како да не беше битно каде нѐ води ова вовче на судбината, на која станица ќе запре, кој ќе биде последниот свртничар: дали богот на случајноста, кој најмногу влијаеше во неизвесното одвивање на судбината на нашето семејство или некоја друга сила?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А Атеистичкиот музеј? Замена за една верска илузија која најмногу би го интересирала Фројд. А религијата како опиум на народот? Идеја преземена од Фоербах и другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Има што да видам, двете мои колешки од факултет кои најмногу ме мразеа и кои се чувствуваа конкурентни тукушто му станале пријателки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ако постои некаков принцип до кој најмногу се придржував и со кој сум проникнат - тоа е старата поговорка на англиските либерали: ’Силата никаде не е лек’.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)