Ми го покажа писмото, објаснувајќи дека претставувало благодарница, или нешто слично, а му ја испратил некој од несреќниците кој негде во раната пролет седел на истиот стол на кој сум седел и јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Како да сакаше да ми рече: столот на кој седиш ја претставува вашата заедничка судбина но при услов да ја имаш истата среќа што ја имаше и тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Заборавен во огледалото стои и чека (Како шапката во гардеробата по сношната претстава) Па кој е тогаш другион , на прагон, пред патеката Која негде далеку наеднаш исчезнува како конец во довезен гоблен?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)