кој (зам.) - никогаш (прил.)

Како оној брод трампер, кој никогаш не плови по утврден ред.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Некогашниот дипломец на Цариградскиот универзитет, ја напушти кариерата во високата хиерархија на новата турска администрација со препораки од самиот Ататурк по средбата со него (за која никогаш не говореше, особено во сталинскиот период), беше префинет познавач на старотурското арапско писмо.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По бурните настани во земјата, по судирот со Сталин и последиците што следуваа, големата изолација на земјата, првин засилениот глад, а потоа незаборавните пакети од Америка, од кои никогаш не го заборавивме месото со шеќер, јајцата и млекото во прав; граничните инциденти и првите жртви со соседните социјалистички земји.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашите детства останаа со големи рани во душите кои никогаш не заздравуваа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој добро ја познаваше оваа идеја од западните извори, но не можеше да ја поврзе со гладот, хроничната сиромаштија на овие луѓе, кои немале фабрики, пруги, задруги, но кои никогаш не биле гладни, гладни како во овие времиња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За татко ми тоа што го раскажуваа неговите книги за историјата, беше само еден долг, нејасен, неизвесен сон на човештвото кој никогаш не се повторуваше, ниту пак се надоврзуваше на претходниот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако никогаш не може да се согледа до крај зашто е ограничен од она од што неговиот чип во форма на лост е зависен како што компјутерот не може да ја има моќта на човекот зошто колку и да е совршен тој е зависен од човекот кој никогаш целосно нема да се предаде зашто тогаш би бил готов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Фјодор Михајлович Достоевски кој никогаш не изгледал ниту пак би сакал да изгледа вака бездриѓански.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Велат дека и денес стојат остатоци од несудената цвеќарница, во која никогаш не расцутил ни еден од каранфилите што ги планирал да се садат, а за што се допишувал дури со Холандија, земјата на цвеќето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не сакам однапред да ве наведам на погрешни ставови кон кутриот Марк, кој никогаш не научи да проценува кој му е вистински пријател.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Беше 120 Margina #15-16 [1995] | okno.mk многу забавно да им дозволувам на другите да одговараат наместо мене; така во весниците понекогаш читав интервјуа со мене кои никогаш не сум ги дал, а сето тоа беше правено преку телефон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пред крајот на 66. имаше толку повици што едноставно престанав лично да одговарам на нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тие не транспортираат никакви пораки од некое А кон некое Б, туку создаваат свој сопствен, паралелен свет, кој никогаш не ја допира класичната стварност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, Анита стигна со вонбрачниот љубовник и детето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во овој филм го направив и најопасниот експеримент што некогаш сум го направил и кој никогаш повеќе нема да го повторам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Врати ми го нереченото и закопај го покрај мене тука, можеби, некогаш одново ќе расцветаат зборовите кои никогаш не ми ги рече.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Напред, значи, кон традицијата, сонувајќи светови кои никогаш не постоеле.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас чекам и би чекал сè дури не изминат и оние кои никогаш не постоеле: ова е местото кај што сите ѕвезди гледаат како чекам: This is where all the stars bow down... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Добро знаел Хадријан дека има еден црн ветер кој доага од една густа дамнина и кој никогаш не може да го стигне - животот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зелки, зелки, зелено светликави зелки се тркалаа удолу по Балканска улица и радосно им одмавнуваа на вчудоневидените госпоѓи кои секогаш се радуваат кога нешто се тркала удолу и кои никогаш нема да ја разберат приказната за гладната кокошка која сонувала просо како што никогаш нема да запаметат кои алишта се перат на 30, а кои на 60 степени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Поседувам јас самиот уште и комплетен кафез од три илјади петсто дваесет и седум малечки птички кои никогаш не ќе се смират...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
С беше подготвено за некаков празник кој никогаш не постоел и не можел да постои во неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беше тивкиот оган на нивната голема љубов која никогаш не згаснуваше, а се смируваше и се зацврстуваше пред новите бранови на егзилското страдање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Авети, страшила кои никогаш не ѝ даваа мир... Тој залудно ја преколнуваше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само два месеца во прегратките на љубениот човек минаа како две празнични утра, како чуден сон, кој никогаш не се заборава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тука е и инженерот Александар, повоздржан е, таков му е карактерот, но пресреќен е што се нашол во средината и во настан за кој никогаш не помислувал дека може да се случи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А дали е ден или ноќ, познаваш по редоследот на тепањето: секој ден тепање, систематично, како по учебник, од дланките како во основно училиште со дренова прачка ама и со корнење на ноктите до табаните за кои никогаш не си помислувал дека преку нив ќе почуствуваш нешто освен умора, а не пак да ти се одлепува дебелата кожа како износен опинок.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Доктор Миха во моментот ги откажа натамошните приеми и прегледи, се погледна дали е доволно спастрен за да се истопори пред власта, и јурна со колата кон полициската станица за која приближно знаеше каде е, но во која никогаш пред тоа не беше стапнал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Целиот јужно американски континент сѐ уште живее во времето на жртвувањето на царствата кои пропаднале со доаѓањето на Шпанците и Португалците и кои никогаш нема да престанат со своето пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Го разбирам мошне добро она што ми го објаснуваат, но длабоко во себе сум сојузник на оние кои никогаш нема да разберат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не, ова не е веќе твојата улица што ја градеше ноќи и ноќи со збунети осомничени зборови кои никогаш не се здобија со потекло.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа нешто изгледа некако вака: замислете си човек што е роден глув и слеп, што го минал животот на овој свет во тишина и темнина, кој никогаш не видел светлина, не го видел синото небо, или не видел расцутена градина, или не слушнал како пее птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Том си ја олабави вратоврската и ја откопча кошулата, овозможувајќи да се види голем дел од неговото дебело наватирано месо и кожа со одвратно бледило, кои никогаш не биле допрени од сончевата светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И јас, без да бидам свестен што зборувам, кажав нешто што и ден-денес не можам да си го објаснам; од каде дојде таква луда идеја кај мене, идеја за која никогаш претходно не сум размислувал, ни близу умот не ми била, а ја изговорив (да не се тоа остатоци од некои мои претходни животи?); реков: „Во паузата би можеле да изведеме една мала, лесна циркуска еквилибристичка точка“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира, не се подготвував за да ги прославувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај таа никогаш отворено и со конкретни зборови немаше изразено незадоволство поради начинот на кој ја прифатила понудата од човекот на кого ни името не му го знаела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Даскалов му ја раскажав и случката во возот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За нив се е можно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, изгледа постојат и такви генијалци кои никогаш не заскитуваат во сенката на сомнението.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А блузата се чини припаѓаше на некого кој никогаш не се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа е виртуалното место на распадот на критичката мисла, привилегираниот простор на неговата одложена смрт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ми се чини дека фигурата на интелектуалецот беше специфична конструкција во која отсекогаш постоеше еден илузорен момент, од кој никогаш не се ослободивме.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Обратно, пак, вљубувањето е најоригиналниот и најспонтаниот начин на потчинување, можеби единствениот начин на потчинување на општествените заповеди кој никогаш не те прави да личиш на конформист.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обично не мислиме вака за културните предмети; тие не ни се претставуваат веднаш така.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Радо развиваме навика да се здружуваме со замислени љубовници, а тоа е навика од која никогаш сосема не се одвикнуваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, би нѐ открил: би изразил, а со тоа и би обелоденил, нешто срамотно или неугледно или барем потенцијално дискредитирачко за нас, нешто непожелно или патетично или претенциозно или непривлечно, нешто штетно за нашиот идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, кога ќе се соочиме со избор од нив – особено онаков избор што, како што си замислуваме, ќе укаже не само на она што ни се допаѓа туку и на тоа кои сме – во такви околности реагираме инстинктивно на начинот на кој таквите артефакти може да се одразат врз нас, што подразбира и свест за нивната кодираност за род и сексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вљубувањето, така, е најконформистичкиот начин да се биде поединец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа е бескрајно и нужно ограничена првенствено на фантазирање за нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Клониме од еден дизајн, кој никогаш, ама никогаш не би го имале дома – или не би го носеле, или не би го возеле – не само затоа што е грд туку и затоа што е, да речеме, сладок или китен-китен или фалбаџиски или мелодраматичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од 1970-тите наваму, ако не и од порано, геј-мажите имаат обичај да прават злонамерни генерациски споредби помеѓу геј-момците што се тинејџери или што имаат дваесет и некоја година – современите, ослободени, просветлени, напреднати, „сосема нераспознатливи од стрејт-момците... [и] крајно спокојни што се геј“ (како што напиша Ендру Холеран во 1978 г.), кои сосема добро си се вклопуваат во главнотековното општество, кои никогаш не доживеале хомофобија меѓу врсниците, кои не се гледаат себеси како припадници на никаква геј-заедница и на кои не им треба никаква геј-култура, од една страна, и три-четириесетгодишните (или дури и постари) геј-мажи, заглавени во некаква фанатична верност на некаков демодиран, застарен вид геј-култура, убедени дека тоа е единствената геј-култура што постои, задолжителната култура на секој што, ете, е геј.42
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Љубовта е баш онаа општествено конвенционална емоција што конвенционално се дефинира како противна на општествените конвенции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само во тоа можеш да се однесуваш како сите други и пак да тврдиш дека сѐ си правел на свој начин.316 ‌Романтичната геј-љубов може да личи на нешто општествено уште побунтовно наместо нешто општествено пропишано, па затоа геј-мажите можеби се склони да им припишуваат на своите љубовни врски некој опасен и претеран степен на емотивна вистинитост, на лична автентичност.317 А со тоа се ризикува да им се внесе на тие врски полнеж и нееластичност што знаат да бидат задушни, додека си во нив, што, пак, потоа прави да биде потешко да се избега од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А долетуваа други, кои никогаш не беа мајки, за да не видат колку пораснавме и колку зацврстивме и дали сме готови за в бој...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама има и нешта кои никогаш не се забораваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, нашите, со пониските чинови, тука се, а тие со големите чинови кои никогаш не биле ранети во бој, си отидоа дома, во Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Излеговме на улицата Анастас Дурсаку, преминавме на другата страна, и стоејќи под сенката на разгранетата палма, гледаме во прозорските капаци зад кои се собите, тесното ходниче и двете лавабоа во кои никогаш не видовме вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Грешки секаде постојат. Мора да ги има, затоа што ниту еден систем не е совршен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојсеј, за кој брат ми претпоставуваше дека бил близок до фараонот Ихнатон, не можел да се одрече од својата посветеност на богот Атон, па сковал план “да се основа ново царство, да најде нов народ кому сакал религијата што Египет ја презрел да му ја подари за уважување.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогашните свештеници, кои додека владеел Ихнатон биле понижени, го повеле народот, кој никогаш не ги заборавил старите богови, со одмаздничка страст и фанатична осветољубивост да ги урне новите храмови, и го забраниле монотеизмот, враќајќи ја старата религија на многубоштвото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Понекогаш помислувам дека тоа што вие сте една од ретките кои никогаш не побарале да си заминат одовде е резултат на вашето уживање да давате забелешки, да наоѓате грешки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш ја избрка Мина. Тешката кристална чаша од која никогаш се немаше напиено, оти ретко пиеше, се искрши на најситни стакленца, кои се распрскаа на сите страни по мекиот тепих кога со сета сила ја тресна од ѕидот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Проникнати сме со опасни струења на не-дух.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Калкуланти, бедници, лицемери, кулоарски вошки што ги грицкаат театарските завеси, лешинари на празнината кои никогаш ништо друго и не правеле освен што го одржувале бесмислениот празен оган на големата празна празнина, на чие што дно ко во некоја инка/црна дупка, ко талог, трепериме и ги слушаме нивните мегафонски ступидарии.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Што ќе стане, значи, ако божјата Љубов, која никогаш не може да биде „апстрактна“ туку само „конкретна“, во нашиот атомарен свет наеднаш стане невидлива?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше тоа еден од оние ситни ѕидари, кои никогаш не се одделуват од чекичот, мистријата, висакот и поличето, и на кои тоа никогаш не било во состојба да им донесе многу, сѐ до еден ден, кога...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше она старче, со оние негови очички, што му играа живо и кои никогаш не те погледнуваат право во очите, и со неговите ситни раменички кои стануваа уште поситни од тоа што едното му беше доста пониско и истрането.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И мајка ми како мала ме викаше „моја мала воденица која никогаш не престанува да меле“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби и двајцата се само минувачи на кои никогаш нема да им ги видиме очите. А ти, тука, се нервираш без врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во пролет и во есен доловите и ендеците се поројни, преку зима замрзнати, а налето само тенка водна нишка, која никогаш не стигнува и да пресуши, се протегнува низ нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Деновиве добивме едно честно писмо од Белград во кое меѓу останатото пишува: „ Јас никогаш не можам да ѝ заблазнувам на личност која се зафатила да критикува луѓе кои не ги познава и од кои никогаш не барала извинување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Осаменост ли, лукавоста ли на овега, или пак тоа го сторил за инает на браќата и братучедите од кои никогаш не престана да се чувствува предаден - управувањето со Имотот му го препуштил нему, на Сима Симиќ, српски пропагандист, а сам со неколку книшки што го донесол со себе Симиќ, се здал да ги „просветува“ потковичаните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во почетокот ги одбиваше секојдневните канонски задолженија и нивната будалеста рутина на утрински, пладневни и вечерни активности, кои требаше да ѝ го исполнат поголемиот дел од денот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури тогаш сфати колку е осамен во тој прекрасен, луд и неразбирлив град, во кој никогаш веќе нема да биде среќен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На полноќ, кога сказалките ќе се поклопат, некој ќе помисли на неа, нешто страшно ќе ја погледне со ледените рибини очи кои никогаш не ги прекрива трепет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нека тие бидат твојот бог, кој никогаш нема да те изневери. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И оттаму, од таа средишна позиција на духот, од таа ментална луцидност, која никогаш ни за чекор не отстапува пред материјалната реализација, прекумерниот значај што обајцата им го придаваат на белешките, цртичките, записите, фрагментите, скиците, на целата таа пишувана и цртана легенда, вечно фрагментарна, распрскана низ бескрајот, свесно предадена на скришноста, каде што доминираат игрите со зборови, калиграфијата во огледало, нејасните алузии, повеќе hors d’oeuvre отколку oeuvre, оттаму некој вид на дневник со кого таквото дело се храни. okno.mk | Margina #3 [1994] 13
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но тогаш пееше и други револуционерни песни кои никогаш не ги заборави и чии рефрени ги потпевнуваше, посебно песната A las baricadas, кога му беше тешко во животот, особено кога беше сам во ќелијата на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Победникот однапред не се знае: секој збор има душа која никогаш не изумира!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако ја завршија големата дебата за генезата на универзалните лавиринти, посебно балканските, Татко ненадејно го запраша Камилски: Знаеш ли, мој пријателе, кој е најголемиот лавиринт и на кој никогаш не може да му се најде излез?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тоа што денес не постои од тоа време, опстанало само во старите зборови, во заемките од туѓо потекло, кои луѓето со текот на времињата, немирите, војните, селидбите, новите идеологии ги преместувале од јазик во јазик или усилено ги чистеле од еден јазик, во потрага по совршената чистота, која никогаш не била достигната...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И еве сега, во својот егзил, запрен на првата етапа, за која никогаш не сонуваше дека ќе биде прва и последна, веројатно како втора етапа требаше да биде патот кон Франција, Америка или Турција, тој се најде во кафезот на својата библиотека да се пресметува со турцизмите?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Балканските лавиринтски граници кои никогаш не исчезнуваа, колку и да веруваа луѓето дека дефинитивно ги нема, дека тие се избришани од балканскиот релјеф, остануваа означени во душите на луѓето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како и секаде, така и овде се среќаваа особени и чудни природи за кои никогаш и ништо докрај со некаква сигурност не може да се претпостави.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе го избришам минатото, ќе ги искинам сите признаници на кои никогаш нема да земам ни скршен мангар и...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Затоа, неговото забележување, било од тигрите било од мајмуните (кои никогаш не можеа да прежалат што не се родени како тигар), стануваше екстремно опасна работа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На крајот ќе се разделат, пред да ги совлада смртта во окупирана Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во еден миг, во една информација за војната спикерката на радиото нагласи: Доколку престанат монсунските дождови ќе продолжи бомбардирањето на виетнамските позиции...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сево ова беше една голема фарса, невозможна игра, која никогаш не би се случила како што предвидуваа школските воени стратези.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И во секој егзил има една тврдина со скршени врати... Тие се вратија, но не и јас... - пееше Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Југославија, во врвното раководство, кое го означуваше крајот на Титовата генерација, со аманет да го сочува самоуправниот социјализам, братството и единството, како и неврзаната политика, веќе се насетуваше центрипеталната националистичка контаминација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка која никогаш не ги коментираше вестите, постојано нешто плетејќи крај Татко, повеќе за себе рече: Дај Боже да врне во Виетнам...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси секој стих на Махмуд Дарвиш означуваше стапка на враќањето од егзил, кој никогаш нема да се оствари.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Времето на блиското пријателство меѓу Арафат и Дарвиш, кога ќе ги обединува истиот идеал - слободата на Палестина, според прагаматичната стратегија на семоќниот и авторитетен водач и идеалите на Махмуд Дарвиш, се совпаѓаше со времето од крајот на мојата младост и некогашните идеали - храбра понесеност, верување во универзална правда и хуманост, но и со доверената мисија, како највисок преставник на една голема држава на Балканот, обединета од своите национал-етнички сегменти, кои никогаш нема да се артикулираат во федеративна држава-нација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Садевме тутун, па немав веќе време за да му се препуштам на размислувањето за мојот убав пат во животот за каков со ноќи мечтаев, за градење на мојот иден живот со најубави мисли кои никогаш не можат да се запишат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ВТОРАТА ЖЕНА: Јас истото го барав од тебе, мајко, љубовта која никогаш не ни ја покажа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но имаше денови кога се нафаќаа за работа речиси ревносно, приредувајќи жива претстава со запишување на своите забелешки и правење нацрти на долги извештаи кои никогаш не беа завршувани - кога докажувањето на тоа што всушност си докажуваат стануваше неверојатно жестоко и компликувано, со суптилно ситничарење околу дефинициите, со огромни дигресии, со кавги - дури и со закани со обраќање до повисоки инстанци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Другарот Огилви, кој никогаш не постоел во стварноста, сега постоеше во минатото и кога еднаш фактот за фалсификатот ќе се заборави, тој ќе постои исто толку автентично и врз основа на исти докази како и Шарлемањ, или Јулие Цезар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти не си во состојба да се сетиш на вистинските настани и се убедуваш себеси дека се сеќаваш на други настани, кои никогаш не се случиле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го обзеде желба не толку да се оддалечи од Џулија, колку да се врати назад во кафеаната „Кај костенот“, која никогаш не му изгледала толку привлечна како во тој момент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но многу подлабоко од тоа лежи првобитниот мотив, оној инстинкт во кој никогаш не се сомневало, а кој прво доведе до приграбување на власта, а потоа ги донесе двомислата, Полицијата на мислите, постојаната војна и сите други неопходни приврзоци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе ти се случат такви работи од кои никогаш не ќе можеш да се повратиш, па макар живеел илјада години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега во моите размислувања сè почесто ми се врзуваа имињата на Круме Волнаровски и Шефот, на Богдан и Андон Клековски, на госпоѓа Мариела и Ниротакис.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Постојано во главата ми се вртеа имињата на Круме Волнаровски, госпоѓа Мариела, Богдан Русимиров, Ниротакис, Ема, Андон Клековски, Шефот, кои никогаш порано не ми беа предмет на размисла, како комплекс на соодноси при фокусирањето на било кое прашање од нашата дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ние, со голема тага во душите, со некакво чувство на вина од која никогаш не можевме да се ослободиме, ја молевме, но никогаш не успеавме да ја домолиме, да дојде со нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Колку требаше да се работи за да се заслужи таа насмевка, Мајкината љубов која никогаш не се заборава.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Доаѓаше со своето мало торбиче, во кое беше нејзината ноќница, нејзиното шише со лимонска тоалетна вода од која никогаш не се разделуваше, доаѓаше со чоколади за децата, со тегла ајвар или слатко, што ги беше подготвила сама, таа есен, и со книга од Татковата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со еден од овие клучеви, таа отвори и една врата која никогаш не ни припаѓала, во градот крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не ти велев, ти сам одлучи, да одиш во Цариград, кај што останаа сите, од мајка и татко, од браќа и сестри, кои никогаш повеќе не ги видов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Внатрешната светлина, како светлина во длабочината на душата, како запалена свеќа која никогаш не догорува, како да си ја имаше прекриено, со тивката тага која прикриено зрачеше од нејзините очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во себе ги задржуваше солзите кои никогаш не се излеваа по образите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира, првин си ја зела врската со клучеви од напуштените куќи, потем посребреното огледало од својата мајка која никогаш не ја запознала, но на која често ѝ зборуваше на својот јазик на молкот, преку огледалото, потем малиот ковчег од чеизот, кој никој не знаеше што чува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Животот во Езерото, мили мои, уште од неговото раѓање во терцијарот, има континуитет кој никогаш и не бил прекинат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се работеше речиси во ледена клима, во карпести предели, во кои никогаш не се копало откако е создадена мајката Земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се обидуваше според својата интуиција, која никогаш не го напушташе, да му дава друго, дополнително значење на обичниот природен феномен: долетувањето на галебите, по стотини километри низводен лет, за да стигнат кај други луѓе, во друга земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Затоа што часовникот отчукува. Да преминеме на работата, постојат универзуми во кои никогаш не сме се сретнале и други во кои сме се сретнале, но не сме се сретнале повторно. Тој и таа.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не изостанаа од тој преглед на настаните и сите оние солени шеги кои за жал многу брзо исчезнуваа од нашето паметење но затоа продолжуваа да живуркаат во белешките од кои никогаш не се откажував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Животот покрај другото ја има и таа грда задача: да ја потврдува верноста, да ги проверува способностите, да нè ослободува од сомненијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со прстите еве, и те милувам. Еј, прстите се патниците кои никогаш нема да се преморат додека патуваат по нашите тела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност сфатив дека изнесувам размисли кои никогаш не присуствувале во разговорите што ги имавме водено јас и Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа мислам на личностите кои никогаш и од никого дури ни на шега не биле спомнати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Проблематична личност” во кибернетското општество на 21-иот век е оној што автоматски се покорува, кој никогаш не му се спротивставува на авторитетот, кој ја брани својата званична положба, кој се помирува и политизира повеќе отколку што мисли независно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој зборува за „неговиот нарцизам и неговата ладнотија...“, за „неговата безмилосна потсмешливост“ која никогаш не е „благородна“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Промислените Јапонци се загрижени поради потребата од слободоумни во својата култура на послушни.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Брзаше да го истуриш срцето на белиот чаршав пред да те легнат на него пред да те пренесат по калдрмата и да те качат на високиот чардак таму негде во штипско Горно маало на улицата за која никогаш не беше слушнал Бидејќи никогаш и не слезе на земјата Бидејќи засекогаш остана седнат на коњот што бавно ја минува бескрајната степа на Кубан* Тој недооден пат Таа најдолга тажачка што некогаш сум ја слушнал
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
___ * Реки во јужна Русија ин а Кавказ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
РОЗИТЕ НА ПРСТИТЕ НА АКСЈА
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тажни се ноќите, ме галат копнежи, кому да кажам за овој немир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во црвено вино и носталгичните стари песни, барам утеха и во празните зборови кои никогаш нема да му дадат смисла на моето реално постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А животот е постоење за некого, некого кого ќе го створиме, извајаме, ќе му дадеме живот, парче душа и топла и сигурна рака која ќе го води низ тунелите на истиот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На фасцинантните бели платна кои ги ткае животот врежував ликови кои никогаш нема да исчезнат и сите тие со себе си земаа дел од мојава душа и срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немојте никогаш да забраните нечија љубов, тоа е најголемото зло и најголемиот грев кој никогаш нема да ви биде простен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Има нешта на кои никогаш нема да се навикнеме!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Преку кохезијата на мислите и чувствата се обидов да ја доловам тривијалната симбиоза на ироничноста, моментите кои не ги проживеавме, мислите кои ќе останат вечно заробени во матриците на просечниот ум и чувствата кои никогаш нема да ја пронајдат својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот не благословува со љубов, сите ние кои сакаме со целото срце, чувствуваме неизмерна радост, ние кои ги подаривме нашите срца.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот е преполн со таги, пожртвуваност, загуби, но постојат силни луѓе кои никогаш не се обѕирнуваат на опасноста, можеби се прогонети но и покрај огромната болка достоинството сѐ уште им е неоштетено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ХОРОТ: Задоволниииии! [аплаудирајќи] ПУБЛИКАТА: [аплаудира] Завесата не се спушта НЕМА КРАЈ ВЕСТИ [ВЕСТИ]* • СПАСИЛ МРАВЈАЛНИК ОД ПОПЛАВА • МАСОВНО ЗАЉУБУВАЊЕ ВО УЧИЛИШТЕ • УАПСЕН СЛИКАР ШТО ГО БОЕЛ НЕБОТО • ЈА СПОРЕДИЛ СО НЕИЗЛЕЧИВА БОЛЕСТ • НАХРАНИЛ СЕМЕЈСТВО БЕЗДОМНИЦИ • СЕ ПРЕСЕЛИЛ СОСЕ ЖИВАТА ОГРАДА • СО СТРИПТИЗ РАЗДВОИЛА КУЧИЊА ШТО СЕ ДАВАТ • ПОПРАВИЛ ПОКРИВ НА КУЌИЧКА ЗА ПТИЦИ • СИ ГО НАШОЛ ПИЈАНИОТ КИТ ВО БУНАР • ОТВОРЕН ПРВИОТ ПЛАНЕТАРИУМ ВО ШЕШИР • ИМ ГИ КРАДЕЛА МИСЛИТЕ НА ДЕТЕЛИНКИТЕ • СОБОРЕН РЕКОРДОТ ВО РОНЕЊЕ СОЛЗИ – РАДОСНИЦИ • ДЕТЕ И КАЛИНКА СТАНАЛЕ РОДНИНИ • ВОЛК ПОБЕГНАЛ ОД АКВАРИУМ • МУ СМЕНИЛ СВЕТИЛКА НА СОНЦЕТО * Запис пронајден во бележникот на поет кој никогаш не станал уредник на вести
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Бидејќи тетка Марија ме немаше видено никогаш во животот, веднаш почна да ме распрашува за мајка ми, татко ми, сестра ми, како и за членовите на семејството од страната на татко ми, кои никогаш не ги сретнала, но чии имиња, како по некое чудо, ги знаеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Водата повторно гргна во шолјата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја носеше врската на клучевите на стамболските куќи, нешто од своите предмети од кои никогаш не се разделуваше, особено своето пијано.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јimаginе que cette rgiоn, о vous avez pu entreprendre la rdасtiоn de votre livre, doit vous rappeler de bons souvenirs. Or, il se trouve que јhаbitе, plusieurs mois par an, dans les environs de Frјuѕ, la campagne, et donc pas trѕ loin dАrlеѕ. Et сеѕt un rеl plaisir pour moi de vous envoyer, diсi, certaines odeurs et saveurs саrасtriѕtiquеѕ qui, je lеѕрrе, ranimeront pour vous ces bons souvenirs.* Bien cordialement vous. Hlnе Lejbowicz *IMAGES LUMIERES Provence. Tous les chemins mnеnt en Provence. Mais en cette рriоdе de lаnnе la lavande n'est pas tout fait fleurie. En еѕрrаnt que tout arrivera bon port!!! H.L. VII Има книги кои никогаш не завршуваат само во вас.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога беше млад и во полет, кога ја презеде водечката улога во семејството по смртта на својот татко, кој никогаш не подгреваше никакви цариградски илузии, по своите студии се врати од Цариград, ги презеде семејните дизгини.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Споредени со бескрајните неба на Северна Америка, со нивните роеви облаци, нашите мали неба од облачиња, нашите мали облачиња се како отсјај на нашите мисли облачиња, мисли кои никогаш не се космички...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со насобраните сили од големиот сон и изедениот дел од питата тикуш, која никогаш не била повкусна, со исушените солзи на моите деца на образите, излегов од дома.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој ја задржа носталгијата кон градот на Темза која никогаш не ја покажуваше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пишува две книги кои никогаш нема да бидат објавени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помеѓу него и Борхес се воспоставува трајно и искрено пријателство и долгогодишна соработка; заедно ќе напишат бројни книги. 1931. член е на уредувачкиот одбор на списанието Sur (Југ) основано од Викторија Окампо и кое ќе има големо влијание во хиспаноамериканскиот културен живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Американскиот поет Џон Ешбери рече за Борхесовата уметност дека е “дело на еден метафизички Фаберже” и споредувајќи го со Кафка додаде: “Го читавме Кафка делумно поради некаква нужда; Борхес го читаме од уживање, додека нашата сопствена рамнодушност ужива во страшната но снажна претстава на еден разбаштинет космос”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги запознава значајните шпански писатели Ортега и Гасет, Хименес, критичарот Гиљермо де Торе кој ќе се ожени со сестрата на Борхес, Нора.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преку Викторија и Силвина Окампо се запознава со Адолфо Биој Касарес, кој тогаш имал 17 години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1921. Враќање во Буенос Аирес. Борхес се одушевува со повторното откривање на својот град.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го основа ѕидниот весник Prizma. Го пишува „Манифестот на ултраистите“ објавен во списанието Nosotros.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1926. Уште една книга која никогаш веќе нема да се објави со негова дозвола: Обемот на мојата надеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1930. Ја објавува книгата Еваристо Кариего, есеј за народниот поет од предградијата на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Станува лажач кој никогаш во ништо не е сигурен, кој дури и самиот веќе нема почит за себе.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Но, да знаеш, каратистите се луѓе кои никогаш во лоши цели и со зли намери не го употребуваат своето знаење и не ја користат страшната моќ на своите карате-удари.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Виде пред себе сè онакво какво што го знаеше само сега од овој рид на кој никогаш порано не бил.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој е човек кој никогаш нема да се определи за некоја политичка партија или макар која и каква општествена опција.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми дојде интересна идејата затоа што и така таа имаше потреба за друштво, како замена за сестра која никогаш ја немала.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Понекогаш ми се случуваше да го потиснам мојот копнеж по патувањата во странство, во тие далечни земји во кои никогаш не сум била, ама никогаш не можеше да ми се случи сосема да заборавам на тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Желбата ќе се појавеше одненадеж, кога најмалку ја очекував и ќе ми ги однесеше сите мисли натаму, кон тие непознати земји и градови што ме очекуваат, а никако да ме дочекаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)