Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа беше точно како трабант, како војник на телесната гарда, кој постојано го следи својот господар- животот, кој постојано живее и се одржува духовно и физички во сенката на господарот, како ѕвезда пратителка, како сателит кој го придружува секогаш својот одбран објект.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Чанга, откако брзо се описмени, носеше со себе еден жолт бележник во кој постојано нешто бележеше, допишуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шефот се консултира со третиот член на комисијата кој постојано молчеше, па продолжи: – Луѓе, вашата коза Сталинка не може да влезе во никакви пописни листи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми носеше батерија и карта која постојано ја осветлуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Раскажувањето од гледна точка на нараторот, дете на интелектуалец, пријател на водачот на козарите, ја предочува реалноста на животот на оние кои постојано живееле како осумничени, зашто не ги споделувале идеите на новиот режим на власта...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со надеж неумитна ја барам земјата која постојано пред погледот ми бега, повеста која не дава да се вообличи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако ветувате, тогаш вака. Во сиот обид и напрегање да наслушнам на што точно ме потсетува звукот кој постојано доаѓаше во мојата канцеларија преку цевките на парното греење, кои протегајќи се низ целата зграда, се спуштаа по ѕидот, близу до моето работно биро, си направив многу интересни и необично инвентивни претпоставки.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Од нивната венчавка (регистрација) во Скопје, пред земјотресот во 1962 година, остана само споменот на две работи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се насетуваше во дадени моменти и ситуации предизвикани од нашите силни емоции (на деца растурени по светот кои постојано и постојано се враќаат дома, а таму постојано некој фали, го нема, заминал или залудно го чекаат) дека не баш го планирале бракот, арно ама се случило!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Неусетно разговорот се префрли за исхраната, и Францизунката одвреме-навреме, се уфрлаше во разговорот само со една фраза, која постојано ја повторуваше, со видлива загриженост: - На мојот мил Жак денес не му купив месо, кутрото мое мало!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овој град е расположен на височинките на обата брега на реката, низ кој постојано се влечат шлепови натоварени со стока.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од катедралите и манастирите теоретичарите се преселија во работилници (универзитет, високо техничко училиште, индустриска лабораторија) и започнаа да се занимаваат со модели преку кои постојано изработуваа сѐ подобри чевли, со тоа сѐ повеќе разбирајќи го и обработувајќи го светот како целина.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ех! Но сепак, една мала искра на надеж потајно живее во кучешкото срце на К*, кој постојано виси на прозорецот додека неговата сосетка минува низ дворните површини, ех, си воздивнува К* со надеж за тој, некој, еден ден, ех!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Понекогаш му се чини дека главата му се наоѓа во обрач кој постојано се стега, сè додека не експлодира.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А овие дојаваа на маски со кои постојано зборуваат како да се луше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Богата жена е решење за све, му одекнуваа во глава зборовите од другарот Спасе, кој постојано го наговараше на овој лајф стајл.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Поинтересно ми е да сум во улога на коментатор отколку да бидам дел од целата таа игра во која постојано се губи или добива.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Бидејќи, не постои универзален канон по кој текстовите би биле проценувани, постојат цели системи на канони кои постојано се преместуваат и менуваат, така што секој текст е во континуиран дијалектички однос со овие системи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Инаку таа сѐ уште беше заробеник на болката зашто таа беше таму како некој чувар кој постојано набљудува и демне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Двете жени застанаа до играчката - воденица за мелење на жито со воденичен камен кој постојано брзо се вртеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Изрично се забрани прераспределба на работните часови за неколку категории на работници и тоа: (1) помлад работник; (2) работник – инвалидно лице; (3) бремена работничка; (4) работник кој постојано се грижи за дете до три годишна возраст и (5) работник – самохран родител кој постојано се грижи за дете помладо од 15 годишна возраст (чл. 25 од ЗИДЗРО/фев.13).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Имал тенки усни и воопшто личи на остар меч кој постојано е во замав.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие не беа некои особено друштвени луѓе од оној тип брачни парови кои постојано или имаат гости или се на гости.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- Ех, кога би имал внучка како тебе! - ѝ рече на Билјана која постојано се врткаше околу него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Исто како и текстовите во однос на вистинскиот живот, приказните коишто ги живеат индивидуите се полни со празнини и недоследности кои постојано се натрупуваат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, и покрај фактот дека овие приказни внесуваат одредена детерминираност во животот, тие ретко успешно излегуваат на крај со сите непредвидени околности кои искрснуваат во “животот како таков”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, старчето е страшно живо, и денес, пет години отпосле, сосема јасно го гледам како поднаведнато стои до мене, за разлика од оние тогаш толку присутни, кои постојано ме прашуваа: „Quand viens-tu a Paris?“, а чии зборови и имиња сега толку лесно ги мешам.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Хорацио се обидуваше да ми помогне, на свој начин: со премиери, „провокативни книжевни дела“, и особено, со неговите приказни, како и секогаш, неодоливо шармантни, кои постојано ми ги нудеше на дофат на очите и ушите, но што за тоа, кога мојата, инаку леснорака имагинација, сега се парализираше пред да ја напишам првата реченица од расказот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зошто? Така сакаше Марјанти... која постојано велеше дека неа од борбениот строј ја откина генералот Маркос и ја прати тука, во Драч нас да нѐ чува, да не учи како да ја сакаме борбата и брзо да растеме за да го продолжиме делото на нашите татковци и браќа кои храбро се борат против англо-американскиот империјализам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше луѓе кои постојано бараа спас од демонски сили, но не од оние кои се претставуваа себеси за такви, туку од, за нас другите, невидливи ѓаволски суштества: плукаа во воздхот, бегаа пред воздухот, удираа во воздухот, му се закануваа на воздухот, врескаа преплашено гледајќи во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И погодив, Се накострешија, посинеа од јад, се назабија Оние кои постојано ме држеа на нишан.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Скоро сите (освен оние кои постојано имаат статус на владини протажеа) работат, создаваат, р’мбаат, не за толку и толку копејки, туку за николку.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од нивна гледна точка економијата се состои од многу фирми (или потрошувачи) кои постојано прават претпоставки за околината со која се соочуваат и стратегиите на нивните противници.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тоа, да има многу, премногу луѓе, со кои постојано, не по негова непосредна вина, се оддалечуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зашто тој и Руса, таа веќе престана да носи цветно венче на главата и во рацете кошница со шарени предена, по цел ден, Јован секогаш напред и пред себе со утот, на кој постојано свиреше, акаа низ полето и низ гората.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навистина, мажите Јанчески, откако загина стрико Анѓел и откако Боше нивни замина од Потковицава, како наеднаш да набубрија, и навистина на две различни страни, на едната Никола и братучедите, кои сè погласно се замешуваат во заедничките работи на Потковицата, а на другата сам Атанас, кој постојано вели Душава нема да ми се примири додека не го видам татка одмазден, но Никола е глава на сиот сој Јанчески па не чини она што му го прави Атанас, ако продолжи да не му се покорува на брата си, на лошо ќе го истера сиот сој Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наместената мекост и подбивност исчезна, а некоја отворена и груба жестина, која постојано се надолеваше, почна да ја заплискува одајата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим Акиноски се истави од прозорецот, оди кај масата,се наведнува над цртежот прострен на неа со намера да продолжи да црта, но веднаш потоа со брзи и долги чекори пак се враќа на прозорецот и лут на себеси, првин што се зафаќа да ги слуша гласовите на лишките, а потоа што подлегнува на народските верувања во нивните способности да искобат нешто лошо, го гледа Васила Митрески кој постојано навалувајќи се на лева страна, на страната на покусата нога, откај `рвениците и низ огратчето оди кај копите во гумното.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ја немаше онаа врволица луѓе која постојано нешто продаваше или купуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сенката ѝ излегла негде под стапалата и никаде не ѝ се гледаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога велите “неблагодарен”, дали мислите на нешто слично на роднина кој постојано бара помош кога е во криза, но никогаш не е слободен кога вие од него барате помош, или на нешто сосем друго?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Составени од струни, кои постојано треперат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Видел, знае: многу нуди жена што упорно те потпрашува и сака да ископа нешто од тебе; и која постојано го држи погледот на тебе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги свитка слушалките, ги стави во чантата и продолжи: „Досегашново негово противставување на болеста може да се спореди со онаа билка што израснува меѓу шини и која постојано живее во страв од возовите што татнат над неа и од ветрот плашејќи се да не ја прекршат или откорнат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Всушност, самиот лавиринт можеше да се смета за жива слика на балканските граници од кои постојано настојуваше да го најде излезот, најчесто барајќи го во своите книги!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ме гледаш , и те гледам во издлабената карпа од бранот кој постојано копа на неа во секојдневието...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

За тоа најмногу докази наоѓаше во книгата Боговите се жедни од Анатол Франс, која постојано ја читаше и чие дејство се случува во периодот на теророт на Француската револуција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Дојдени сме на овој поетски собир по наредба на Јасер Арафат! - ми рече Махмуд Дарвиш! Во мигот немав одговор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Фарук Кадуми ја насети алузијата во која можеби се криеше и суштината на Арафатовата владетелска стратегија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Можеше секако да се разбере Махмуд Дарвиш, поетот кој постојано тврдеше дека не сакаше да биде разбран само како поет на палестинската кауза.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја сокри својата иронична реакција, во благата насмевка која постојано го озаруваше неговото лице.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Долу, пак, на едно ритче имаше Германци опремени со митралез кој постојано грмеше, па Бугаринот почна да ги пцуе: Мамката ваша!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се сеќавам, еден Бугарин, главата му беше цела во крв, зеде една минофрлачка која имаше 15 мини и ја постави близу до мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Реката Луда Мара вода немаше, само еден бунар имавме веднаш до реката од кој постојано црпевме вода сè додека не се дојдеше до песокта.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Низ нивните нечисти подвижни врати, кои постојано се отвораа и затвораа, допираше смрдеа на урина, на дрвесина и на кисело пиво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Работа на која постојано се враќаше беше неможноста да дознае каков бил навистина животот пред Револуцијата. Извади од фиоката еден детски учебник по историја што го позајми од г-ѓа Парсонс и почна да препишува еден пасус во својот дневник:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стварноста ја сочинуваа застојани градови во распаѓање, низ кои потхранети луѓе шлапкаа во чевли што пропуштаат, живееја во закрпени куќи од деветнаесетиот век кои постојано смрдеа на зелка и на нужник.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Деница нервозно се вртеше наназад, во галеријата исполнета до последното место, барајќи со погледот некого, а потоа од службеникот што ги проверуваше материјалите за расправа побара да се отвори еден од прозорците, за да влезе воздух.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека во трпезаријата јадеа пита со спанаќ, госпоѓа Мариела се надоврза на приказната од филмот: „Мила моја Ема, јас доцна дознав дека животот е толку многу богат со пикантерии кои постојано се случуваат околу нас.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема имаше висок степен на самосвест, таа знаеше дека беше почитувана од колегите и од надворешните соработници (дури и од оние кои постојано работеа против неа) затоа што покажа, низ сите изминати години, дека е жена со силен дух, тврда и непопустлива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Веднаш до Стево Трајчов седеше Авни кој постојано гледаше во мувата што подлетнуваше и пак слетуваше на салфетката со розова боја распослана над бокалот со вода поставен на масата пред судијката.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во дворот полн со цвеќиња тој фрли само брз поглед, иако тие можеа одново да му кажат многу, но околу шадрванот во дворот, еден од најубавите што ги беше видел досега, се бркаа мали Турчиња во провиснати бечви кои постојано си го тргаа учкурот нагоре додека трчаа, та оваа слика ги надвладеа другите и мошне го успокои со ведри ветувања.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И времето повеќе го минуваше на таванот: тука пресели сè што најде неиспокршено од лабораторијата и некои книги од татка му кои постојано ги читаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во нејзините дупки и пукнатини живеат разни птици кои постојано испуштаат глас, веселејќи се или карајќи се која подобро живеалиште да фати; но кога ќе видат заедничка опасност: орел или лисица, се кријат која каде стаса, често во едно седело.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Додека пишував за монадата, имав на ум слика на студент кој постојано работи на својот компјутер, сосема изолиран социјално. Weizenbaum- овата критика на ова е во ред.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Бев свесен дека ова патување требаше да значи и еден вид отворање, ширење на Татковата душа отаде границите кои постојано се појавуваа пред него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

II Училишната канцеларија бргу се исполни со чад од лулата на Англичанецот кој постојано ја држеше в уста и испуфнуваше полека, рамномерно, како да врви мало, минијатурно вовче или како да се поткрева капаче на малечко тенџерче ифрлувајќи пареа и издишувајќи; префрлувајќи ја лулата од едната на другата страна на устата, полковникот Стивенс испуфнуваше само со крајчињата на устата; чадот имаше пријатна миризба како на тукушто покосено сено и стркнато со роса.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Постојаното ѕвонење на камбаната, ги возбудуваше и птиците кои кружеа над манастирот и кричеа, ги возбудуваше и пауните во дворот кои постојано испуштаа гласови, силни, пискливи; и добитокот рикаше во шталите, блееја овците - се чинеше секоја живинка се радува.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Беше јасно за Татко: побратимот имаше голема, скрита тајна во душата, која постојано се зголемуваше, а не можеше да го најде вистинскиот излез.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Татко се радуваше што Игор Лозински директно се внесе во сржта на материјата за јагулите, која постојано му беше при срце.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А она што идиотизмот се обидува да сомеле, тоа не се само аскетските идеали во коишто Ниче гледаше „вистинска свештенска вера” на филозофот, свештеникот и уметникот, „најдобар инструмент на нивната моќ и овластување од семоќниот за нејзино извршување”, туку и самиот идеализам, оној кој владее со почетоците на предбрачната поезија или кој е закрпен во знаме од приврзаниците на академизмот кој постојано се препородува како најпатетичен авангардизам.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Неговата друга димензија, онаа што се крие во зборот кажан за него, откако ќе се додаде на неговата слика на материјалното постоење, го прави вистински жив, духовно богат, способен да се противстави на минливоста која постојано му се заканува на неговиот навидум цврст материјал...

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Понекогаш, кога во самотијата ќе ми наиде желбата да го повикам, оној другион, кој постојано ме следи, дувнувам неколку пати во шупелката. Но сосема тихо. Само тој да сушне.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во нивните очи најмногу има страв, малку се движат, не се оддалечуваат од бараката, повеќе си лежат на сламениците и „болката“ ги фаќа најчесто кога доаѓа некој од „началството“ како што ги викаат неколкуте чисто униформирани мажи кои постојано се возат со еден дотраен џип од болница до болница, од логор до логор, каде што се собрани бегалците, од град до град, каде што се сместени децата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓу двете поминувања на камионите, наспроти забраните и заплашувањата, некои скришум се искачуваат до горе, до превалот и оттаму, гледајќи ја големата вода, а преку неа високите врвови на сивите планини, си шепотат во себе и покажуваат со прст еден на друг, велејќи: - “Ене, онаму е нашата дома”. 2 МАЛКУ НАСТРАНА, под стрмниот рид од кој постојано се ронат камењa, во дотраена барака, беа сместени падавичарите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Меѓу нив имаше еден кој постојано викаше: - Та подја му!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Колку години имаш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мајка гласно почна да плаче и прегрнувајќи ме залелека: - Сирачиња мои, сирачиња...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И дедо кој постојано ме караше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Потоа ни рекоа да одиме на другата страна на шумата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еден од нив, во беспрекорна облека, со цвеќе во реверот, спокојно и сигурно седеше и течно разговараше со другиот човек, кој постојано ги прекрстуваше нозете, правеше гримаси, пелтечеше, постојано беше немирен чепкајќи си го носот, и се вртеше во својот стол.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дури кога заврши разговорот, кога пациентот стана, се наклони и го напушти подиумот, јас сфатив дека д-р Мек Нивен беше човекот кого го сметав за пациент.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И уште додадов оти нема друга таква ѕверка освен човекот која покрај добриот анѓел што го има покрај себе, самиот си ја нарачува придружбата и на оној другион, црниот анѓел, кој постојано очекува работите да ги преземе во свои раце.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Татко му Силко, кој постојано шеташе низ полето и во светулките ја бараше душата на постариот син што му загина во претходната војна, го молеше да си седи дома, да не се зајадува со качаците.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Предниот дел од куќата го заплискува езерото, дупи водата на него настојувајќи да го пробие; по ѕидот се оцртуваат темни валкани линии, 'рѓи, останати од езерото кога надојдувало и се качувало нагоре; долниот кат е влажен и во него не се живее; на горниот кат има прозорец што гледа право во езерото; во дворот, што се шири во задниот и јужниот дел од куќата, има бунар чијашто вода доаѓа од езерото низ песочните жилички и која постојано стои на нивото на езерото: кога тоа се повлекува, и бунарот се суши; од бунарот се црпи вода само кога езерото е матно, кога дува југот, и кога од него не може да се пие вода; во куќата се влегува од надворешните скали залепени до ѕидот и заштитени со дрвени пармаци; скалите завршуваат на долгиот чардак од кој се влегува во двете одаи; секоја има јужен прозорец кој гледа во дел од селото и во планинската шума што се протега сè до албанската граница.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дресирањето предизикуваше големо интересирање и љубопитство кај луѓето кои постојано одеа кај „Кучешката касарна“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Вкусот на тоа нешто ме чека на крајот на тунелот, а незнам дали ќе најдам сила да го изодам патот кој постојано ме враќа назад.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Времето се лизга низ моите нежни години, а се плашам од минатото, од просторот и времето застанати во еден миг, а секој миг претворен во слика насликана на платното на очајот која секоја вечер ме враќа на местото на злочинот, обоено со агонијата на немоќта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Овие настани, за кои постојано, ден и ноќ, радијата и телевизиите не престануваат да грмат (а тоа што се гледа и слуша е тешко да се поверува) има вознемирувачки последици за животот на целата земја.