кој (зам.) - тогаш (прил.)

Во оваа радио станица, во која имаше сѐ на сѐ околу 15-тина вработени – според систематизацијата на работните места тој, барем формално, ја извршуваше функцијата монтажер на звук, иако пропратно беше распределуван и на други работни задачи – првенствено како новинар и водител на снимени емисии, прилози и реклами, како и програма во живо.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во периодот што следи, фирмата најпрво се трансформира во ЗОИЛ „Македонија“ (филијала Битола), за да во турбулентното транзи- циско време – поточно во 1997 год. – истата се продаде на интер- националната групација за осигурување „Кјуби“ (QBE Insurance Group), со главно седиште во Австралија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сѐ до 1998 – поточно до доаѓањето на К.Камчев на директорската функција, кој претходно работеше како инженер- програмер во истата фабрика – работните услови во АД „Киро Ќучук“ беа релативно добри и немаше кршење на работнички права од поголеми размери.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Материјалните и просторни услови за работа беа сосем коректни  – иако, гледано од техничко-технолошки аспект, би можело да најдеме и одредени недоследности на опремата со која тогаш располагаше ЈРДП Радио „Велес“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2 Првото работно место, во далечната 1978 година, му е како самостоен стручен референт за процена на штета, поточно за надомест на електротехнички штети, во тогашниот ДОЗ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А доколку не беше покренат првичниот спор, оние работници кои тогаш беа планирани да бидат отпуштени како технолошки вишок, денеска ќе беа без работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4.  Намалена работна способност постои кога осигуреникот, со нормален работен напор што не ја загрозува неговата здравствена состојба – повеќе не може, со полно работно време, да работи на работното место според кое се оценува инвалидноста (поранешен чл. 41, ЗПИО кој тогаш беше во сила).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во случаите кога на донесувањето на решението му претходи утврдување на фактичка состојба, Фондот е должен да донесе решение најдоцна во рок од 45 дена од денот на поднесувањето на барањето (чл. 140, ст.1-2 од ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Божиновски е убеден дека и самата продажба немаше за цел развој на компанијата, туку испумпување на парите од банките во странство и преземање на имотот со кој тогаш располагаше компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После промената од директорската функција на претходникот на Камчев, сега покојниот О. Николовски (кој тогаш е испратен во 30-дневен притвор, а кој своевремено беше и градоначалник на општина Велес) – на „жешката“ и привлечна директорска позиција се сменија тројца ВД директори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, оваа тужба судот ја одбива како неоснована!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И тоа е таа, паштерката, која тогаш, во 1859, кога е датиран исечокот на весникот, се обидел да ја соблазни, а не прислужничка, како што стои таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со своите тажни очи на кои тогаш првпат го забележав настојчивиот поглед, ја фиксираше мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Песната, полна со љубовен дерт, пееше за љубовта на зрел маж кон девојка што свири на ут, таа ориентална лаута, во еден кафѐ-шантан од истиот овој град, кој тогаш, ги пречека со својата медитеранска топлина, ориентална страст и егзотична насмевка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше млада и страста ја заведуваше и неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вистинските петлиња се уште има вршат смотра пред кокошарниците на сите кокошки кои тогаш мора да носат црвени марами како за Денот на Републиката или Денот на пионерите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во тие години, тој посакуваше да го добие Орденот, не толку заради себе колку заради нас, децата, кои тогаш се школувавме и тешко можевме да излеземе од емигрантскиот круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговиот татко Давид бил трговец и патувал по целиот реон на коњ, кој тогаш бил единственото транспортно средство.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одредбите кои тогаш беа пропишани (чл. 17, ЗИДЗЗЗ/93) не претрпеа големи промени со измените и дополнувањата на овој закон (1991) и со носењето на новиот закон во 2012 година.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Разменувавме мислења за импресионизмот, кој тогаш беше револуционерно уметничко движење...“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Двајца мои другари исто така почнаа да сликаат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Затоа, сакам да ја искористам оваа можност јавно да им се заблагодарам за смелоста и за бестрашноста на Џон Витиер-Фергусон, кој тогаш беше директор за додипломски студии на Катедрата за англиски јазик и книжевност; на Линколн Фалер, кој беше шеф на Катедрата за англиски јазик и на неговата наследничка на тоа место, Сидони Смит; на Роберт Овен, кој тогаш беше продекан за додипломско образование на Колеџот за книжевност, наука и уметности (КНУ); на Теренс Мекдоналд, кој тогаш беше продекан за академски прашања на Колеџот за КНУ, а подоцна и декан на Колеџот; на Ненси Кентор, која беше ректорка и извршна потпретседателка за академски прашања на Универзитетот на Мичиген; на Ли Болинџер, кој беше претседател на Универзитетот на Мичиген, како и на службениците и на другите вработени во нивните служби.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изградени се високи згради, кои тогаш ги немаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тесната улица, која тогаш беше нашето единствено место за играње фудбал со топка крпеница од партали, е широка и само мерцедеси се движат во колони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- И ја барате зградата во која тогаш живеевте?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога и тие не помогнаа, Атина побара да се употребат некои специјални бомби кои тогаш веќе беа стигнале во Грција, но Вашингтон не дозволи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Такви ги запаметивме. Колку ли пати сме ја претрчувале оваа улица се до горе, до затворената железна, дебела и висока порта на кралската палата, пред која тогаш постојано имаше вооружен стражар?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„А како би требало да реагира?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите промени кои требаше да дојдат, а за кои не знаев, ги насетував заради разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми; како што се плашев и колку што ме болеше помислата на таа разлика, така и толку ме плашеше и болеше необјаснивото навестување на односите со другите тела кои тогаш за мене беа нејасни; доаѓаа до мене, непознати, како запис кој се пренесува од генерација на генерација, уште пред да се чуе за нив, уште пред да бидат видени и искусени, запис пренесен преку крвта, силно врежан но во детството матен и необјаснив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете (кој тогаш, на пример, пред една пациентка, која бесцелно се движеше по собата не застанувајќи, ја испружуваше својата рака попречувајќи ѝ го патот, а таа се наведнуваше, совладувајќи ја така препреката, и продолжуваше брзо и бесцелно да чекори по просторијата) одговори: „Мојата цел не беше да натерам некого да се запраша зошто го правам ова, туку зошто пациентката реагира така како што реагира.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев, или лежев, со страв и болка пред тој запис, пред таа трага впишана во крвта, пред тој белег чие насетување започна со свесноста за разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се опијанувал и ги претепувал децата и сопругата Ана, која тогаш заработувала рибајќи ги подовите во семејствата на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога одела да работи, мајката ги врзувала синовите и ќерките за столовите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рака на срце, тогаш таа беше со разобличено тело, со мев до заби но, сепак, сметаше на својата препознатлива широка насмевка заради која тогаш, пред многу години, доби комплимент токму од Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На едниот од орлите му дале име на некој крал од Маџарско, со кој тогаш војуваа, а другиот го крстиле Дамче и пред насобраните селани, пред своите татковци, помали браќа и синови биеја шега со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неговото среде се најдувал денешниов кладенец, кој тогаш, во тие одамнешни времиња, бил поприлично голема вода, поради што и денеска некои, понекогаш, го викаат Езерце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На петтиот ден пред пладнето, кога си одеше од Потковицата, Мурад III го повика кај себе Софронија Акиноски, кој тогаш беше пензиониран спахија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прогресивците, едноставно беа олигархиска групација на којашто владеењето на Стојан не им беше по ќеф, но оставаа, се разбира не многу голем,но сепак колку - толку простор за слобода на говорот и слободно организирање на политички партии. – Доволно за почеток, оптимистички му велеше Љупчо на неговиот син кој тогаш беше на последната година од студиите по право.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Така постепено го достигнав тој суров стил што ми беше потребен за пренесување на моите согледувања кои тогаш беа диктирани од апсолутната омраза спрема луѓето.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш, според еден од блиските советници, Арафат бил готов да ја прифати резолуцијата 242 на ООН, значи правото на постоење на државата Израел...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Значењето на оваа синтагма излегуваше од турскиот јазик кој тогаш го владеев со малкуте зборови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Азра им се приклучи на Андон и Лилица кои тогаш стоеја пред креветот отпростум и не обрнаа внимание на нејзиното кажување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Подолу во орото имаше уште неколку партизани, кои тогаш беа стапиле во бригадата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Белки не мислиш оти самиот, поради срам или нешто друго, одлучил да се затскрие зад затворските решетки?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па кажи, кој тогаш нареди да го затворат Иван Степанович?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Анархијата тогаш не ме интересираше премногу - вистински се интересирав за неа последниве три години - така што многу луѓе кои сега ги познавам и кои имаат силни политички убедувања тогаш не ги знаев, но многу луѓе кои тогаш ги знаев сега развија политичка свест, како и јас.  К: Тие би можеле, како и младите луѓе во Италија. а мислам дека и овде тоа пред се ќе биде случајност, да уживаат... во неконвенционалното истражување.  Б: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ја објавува книгата есеи Дискусија. 1933.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помеѓу него и Борхес се воспоставува трајно и искрено пријателство и долгогодишна соработка; заедно ќе напишат бројни книги. 1931. член е на уредувачкиот одбор на списанието Sur (Југ) основано од Викторија Окампо и кое ќе има големо влијание во хиспаноамериканскиот културен живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преку Викторија и Силвина Окампо се запознава со Адолфо Биој Касарес, кој тогаш имал 17 години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во него ќе соработуваат најголемите светски писатели а влијанието ќе трае 40 години. 1932.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Симеон Радев, кој тогаш студирал во Женева и бил близок соработник на Сарафов, подоцна изјавил дека Орце отседнал три дена во неговиот пансион.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Добровечер – реков и немав никакво сомнение дека човекот е таткото на мајка ми, дедо ми Баџак, кој тогаш, се разбира, уште не беше дедо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добровечер, кого бараш? – праша тој со строг глас, ама јас знаев од раскажувањата на брат ми дека дедо ми бил многу добар човек и воопшто не се збунив што така ме дочека.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)