кој (зам.) - тукушто (прил.)

Кога дојде софрата за ставање, Доста стана, го зеде ѓумот и леанот од под ковчег, и, ни пет ни шест, по сиот домаќински ред и адет им тури вода на рацете на машките, ја зеде софрата; а да не поткрева веднаш во ноќвите, ѝ вели на Митра, која тукушто ја извади тавата од оганот: — Дај ми а, сестрице Митро, тавата, отвори го ковчегот и клади леб на синиата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина, ние што одевме по него повеќе личевме на распердушена гускина тајфа, која тукушто се кубала со некое друго јато, отколку на спретната, секогаш спремна, скаутска младеж.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Всушност се судрија силите кои претставуваат мостобран на два спротивставени света - на Запад и Исток, кои тукушто ја почнаа вистинската битка...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Малите деца кои тукушто проодуваа, само за глава повисоки од него, му правеа убав муабет и со него ги делеа смоките.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Најпрвин се оцртала низ рамнината, како река која тукушто се појавува, обидувајќи се да си го најде своето течение и корито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За миг нејасната пајажина, која тукушто се стопи, повторно се запени за да го изолира од свирепоста на неговото дело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Приближно во тоа време, пролетта 1900 година, во Кружокот бил примен и Павел Шатев, кој тукушто ја завршувал гимназијата, така што, за разлика од Цариградскиот кружок, кој броел три лица, Солунскиот бил неколку пати поброен и дејствувал дома, во доста поинакви услови отколку што ги имале Мерџановци во Цариград.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еден ага, кој тукушто купуваше тава на сермијата кај Бајко, само зачудено праша: „Не бу шашарма?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Очите толку многу му гореа што му се чинеше дека му чадат како вули од кои тукушто не потекла првата ракија.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разговарал со Ана, замолил Хајнерле, кој тукушто бил опериран од крајници, да дојде на поседок во Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бил многу болежлив, докторите испитувале но освен проблемите со крајниците ништо не откриле, и рекле дека сигурно не му одговара климата во Хамбург.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)