кој (зам.) - да (сврз.)

Ќе се најде кој да нареди – да ни цркнат козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој да му го фати крајот на ова сплотено козјо племе?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој да ги разбере овие луѓе, овој проклет Балкан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кој да утврди кои биле варвари, а кои цивилизирани староседелци?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вистина, и самиот при пасењето на козите, наоѓал разни материјални остатоци, но кој да помисли и да поверува дека токму тие биле најстарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми првпат ги коментираше зборовите на спикерот, во мигот кога се спомна козите на Козар маало: – Па во Козар маало живеат најсиромасите, затоа овде и има најмногу кози... Но кој да го слуша татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кој да помисли да крене нож на своите кози, на себе...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кој да помисли на несреќата во оваа сплотена човечка и козја радост?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А секоја општина морала да разработи своја тактика. Кој да ги разбере?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Кај нас може многу да се троши „Нова Македонија“, велат тие, но нема кој да ни ја достави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И, се разбира, ваквото летување секогаш е рентабилно, иако оди на сметка на комодитетот. Но, кој да мисли на тоа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но во војната кога мажите ги одвеле на фронтовите, немало кој да ги обработува градините со ружи, па тие се оретчиле, а по војната тешко се обновувале.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кој да им одговори на туристите во Галилеја?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Имал ли Исус канцеларија за односи со јавноста?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доколку, пак, тоа воопшто и се случи, доколку пилето се најде меѓу решетки - првата грижа и на неговите родители и на сите птици од неговиот род ќе биде која од нив побрзо да му принесе стракче отровна тревка која да ја фрли во кафезот!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако не е така барем да се вежам, да си донесам нарамник дрва за кладата на која да догорам... Зошто ми префрлаш дека сум стар, о, смрти, o, sancta simplicitas, о, едноставности света... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да се живее со честа значи да се прави јаглен од себеси со кој да се рисуваат иконите... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на полското трнарче, помислувам, на тоа одлучно и полетно пиленце на македонските полиња кое не знае за кафезот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„При царцката живот и сила немало кој да кренит рака на мене", а вие спремате и на самиот падишах да кревате рака; Мижи Асан — да ти бајам, правите вие работа, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука Петре од името на Организацијата го ополномошти Толета за мариовски војвода преку река старо Мариово и за секретар му го даде баш оној Крстета Гермов — Шаќира, што го кандиса да му се предаде. Не ги заколна Петре овие јунаци, бидејќи знаеше дека се веќе толку пати преку крв крстени и заколнати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Зошто не одиш на гости во Градешница, бре ќерата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега таа му се стори благословена и од господ, и од народот и се заколна во себе дека ќе ја употреби само на народни душмани па макар кои да бидат тие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама кој да му верува тогаш? Кој да го разбере?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И тој имаше потреба од помош, од пријателски збор, но кој да му помогне во оваа дива осаменост?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Римата е нешто како звуковна потпора која да ја сочува сета структура на песната, вклучувајќи ја и сликата во неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Штом нема луѓе да ја гледаат, таа свеќа се гасне, оти нема кој да ја фали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Девојките да се тепаат по него, тој да не знае која да ја земе.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А што поседува тој: опустената родителска куќа (во која брат му, обземен од итрите планови на евнусите, ниту наминува) нема кој да ја чува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во сето тоа потсвесно сфатив дека мама и тато се отидени на работа и нема кој да ми помогне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие се разликуваат меѓу себе само по начинот кој да ја постигнат истоветната цел.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога философијата заврши покажувајќи дека секое нешто е општествена градба, таа не ни помогна да одлучиме кои општествени градби да се задржат а кои да се заменат. .
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Нема кој да му брца во дамарите. Нема кој да го провоцира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Земете, ракијава нема кој да ја пие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КУМОТ: (на старосватот). Јас мислам не може понатака да се пее, а со која да почнеш се, изгледа, на нешто ја потсетува невестава, што така силно плаче.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ајде, невесто, се издума ли која да ја речеш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ортакот, човек вреден, немаше работа во која да не си ги замеша прстите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, додека едната баба го читала Мопасан, другата воопшто не читала; не дека немала време, ами затоа што била неписмена, не по своја вина (немало кој да ги пасе говедата).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се храни со сирова храна (зошто нема кој да му готви), грицка непечен сончоглед, голта семки, клие пченица, пие вода со магнезиум.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И кога Крсте Младенов Акиноски стана глава на клонот на Акиноските што остана да живее на Имотот, односно на сираците Младенови и Спасиини, за да има кој да се грижи за нив, си донесе жена, некоја комитка, Султана по име, од костурските села, каде што комитуваа со братучедот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На навалување на Началството од Потковицата и на Комитетот од Прилеп, и лично на војводите Петрета Ацев и Горчета Петров, бугарските воени власти го оволнија Петара, како хранител на помалите браќа, а тие, Началството, Комитетот и војводите, за да не се дозапусти сосема лозата Младенови и за да има навистина кој да се грижи за сираците, уште истиот ден го оженија со една Дамческа, со Калина Блажева Дамческа, која, пак, се учеше во француското Женско училиште во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И си додава во мислите: Зашто нема закон а ни сила која да ги брани, сами ноќеска си чуваат стража, мисли на сите христијани од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вака, со бомбата, изнашле начин како да се ослободат од тројцата наеднаш, но мажите и сите жители на Потковицата отворено се побунија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога во почетокот на шеесетите години, тогаш се пуштија границите и едночудо наш народ замина на печалба во Европа и низ светот, дознале дека тоа не е така, дека земјата лежи напуштена и неизорана, а дека зградите се уриваат и нема кој да ги поправи, почнале да се подготвуваат за враќање.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа одредуваа еден од делениците, тоа најчесто бидуваше најмладиот од браќата, кој да биде непосветен од Организацијата и кој да се грижи за доброто на сиот сој.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А нема до кого да се добереме, кој да нѐ чуе, да нѐ земе под крило.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаеш дека некој те гледа, дека има кој да те гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се руши фронтот, вели, нема веќе кој да се бори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тешка си, а нема кој да те одмени: треба готвение да се направи, да се усучи нешто, да се меси. Да се пригоди, да се стори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И бабари не поминаа. Немаше ни кој да го разгази снегот, ни зошто да го разгазува. Остана само ״фати глувче за опавче, фрли го во јазон и кани му од газон“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој да ги памети сите. Повеќето не се вратија... Сетне имаше и од Леринско, од Воденско.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој да влезе, кој има пари за да влезе? Со гурелки ништо не се купува. 181
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да е жив тој што ме оживе, ми вели, а ете, сега нема кој да го оживи.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зошто се враќам, си велам, кога нема со кој збор да размениш: ни по кого да викнеш, ни кој да ти се одѕвие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А дрва нема ни кој да ми набере, ни кој да ми натрупи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ги удрат, вели, и после се растуркуваат кој да го земе срцето од лубеницата, кој да го земе попот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема кој да ми свети, вели Левтерија, треба да слезам долу. - Јас ќе ти светам, вели Григор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно е арно дека нема кому да му потураш, кому да му миеш нозе и да му гувееш кога ќе вечера, а трипати е полошо оти нема кој да се опсени околу тебе, да ти покаже, да те поучи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам обајцата и се трештам: како да си помогнам, кој да ме научи нешто?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Славни лингвисти ги насочија своите истражувања и размисли кој да биде избраниот јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дефинитивно, ја сфаќаше вистината. Не можеше едниот да го остави, заради другиот, кој и да беше тој еден и кој да беше тој друг. „Дивна е нашата игра,“ ѝ рече еднаш гаменот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А над сето тоа, сосем анонимни, беа раководните мозоци кои ја координираа целата работа и ги утврдуваа основите на политиката од која произлегуваше кој дел од минатото треба да биде зачуван, кој да биде фалсификуван, а кој да биде избришан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
12. КОЈ ДА ЖИВЕЕ НЕ УМЕЕЛ И ДА УМРЕ НЕ ЌЕ ЗНАЕ - а како и да знае осамен сред толку многу луѓе?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Дали е ден? Дали е ноќ? - Деноноќие... Кој да знае?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сто аспри за најдобар вол, педесет – за крава, триесет за магаре бараа стопаните, но ни толку немаше кој да даде, бидејќи имаше многу повеќе продавачи отколку купувачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој да ме изгризе? Кој да ме намножи?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па јас бев пушач 14 години, кој да ве разбере ако не јас?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Почина среќен. Сега има кој да биде столб на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама кој да помисли на танц во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кој да им го најде крајот на овие записи, за да се дознае засекогаш исчезнатото балканско време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ни морија ни јота – само една темна песна Од која да изгори сѐ за да останат сами - Амин.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Курви, педери, кретени! Кој да оди? Тој да оди!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ами, чуму ти се кутриве играчки кога нема кој да ги игра?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А тоа значи дека Новите Години нема кој да ни ги донесе.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Аерозагаденост. За оваа црна точка сред град никој ништо не рече, а кој да знае уште колку црни точки има.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ДИМИТРИЈА: Ај тебе жена ти ќе те утеши, кој да ме утеши мене што ве родив.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се најде кој да бележи пат... го обележавте вие... и тие...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму, о Грамос, таму де има слабодна територија, има многу крдари овци и купови волна. Куповите високи, на, до там горе. Ама нема кој да влачи, кој да пренди и да плети...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој да бара отпуст на државјанството во годините на неизвесната војна, кога брзо се уриваат старите граници, се поставуваат нови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кој да замисли, поверува, почувствува: ми се подготвуваше претставата на најапсурдната варијанта на балканската театарска драма во која требаше да бидам единствениот травматизиран главен актер и гледач!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие на враќање беа распрскани низ нивјето под манастирот зашто сакаа на враќање да навратат по зимниците кој да остане да ги чека овците, а кој да си види некоја работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Шипецот како од пушка објасни: „За да нема кој да го плати кога ќе си оди“, рече Али како да е ота толку природно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше поизеслива жената, а таму нема кој да ѝ позакрие, да ѝ даде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си фрламе сега ждрепка: кој да го мие казанот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може сум умрен, вели, ама нема кој да ми каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема и пред кој да се покаеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, не јади гомна... Кој да не јаде, бре?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето згасна на запад, во морската вода, и веќе немаше кој да ја храбри.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И не те излапа? - се чуди Сашо. - Кој да ме излапа? - се чуди сега и мајка му. - Мечката!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)