ме (зам.) - грабне (гл.)

Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Задоволна си? – ме прашува и ме грабнува да ме гушка, да ме штипка, да ме гмечи, да ме бакнува каде што ќе стигне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со брада до ножните прсти, личеше на влакнеста пенушка, нагрната со мека ткаенина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во понеделникот пак отидов кај невестата и за малку ќе ме грабнеа за оној училишниот другар од Марена, ако не беше едно друго беќарче да ме заштити.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тројца ли, петмина! Не знам. И ме грабнаа да ме тепаат. Со стапови, со тупаници, со клоци.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во одајата, во која ме внесоа еднаш гардистите што ме грабнаа од неранимајковците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеби ме грабнала од некое босанско село, од двор, од улица на некој град и дошла овдека да си го ебава животот во шупата во која поминавме шеснаесет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој понапрешниот ме грабна ошче шеснаесете години кога ошче спие со мајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)