Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Излегуваат од колата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таксистот (За себе): Боже, а мене две недели ме држеа во лудница зашто кога дував ја видов тетка ми гола како игра трбушњаци!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само мене сепак ме држи една нишка на срамнување сам од себе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Жената ми ја ставила дланката на брадата, свеска ми ме држи за нога над колено, брат ми како самсур виси над нив.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На луѓето пак, како на вистински кучкини синови, им успева, како во забава, како во игра, со лес, да ме држат не со нив, на нивно рамниште, туку на растојание, и да остават нивните осила да ги осетам од подалеку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да, но првото стои в место, второто штотуку почнува, а веднаш го следи треска што ме држи легнат в кревет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не сакаше да се милува и ретко ме држеше во скутот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Умре во 1987 година во станот во населбата Јане Сандански.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Би сакал да станам и некаде да одјурам, да се растрчам низ селово и сѐ ова што ме мачи да го истресам некаде. Но постелата ме држи како закован.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тато и мама ме држеа за раце така како што најмногу нејќам да ме водат: среде - како да сум заодалче и ме држат да не паднам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се нажалив заради баба. Толку се нажалив - дури и нозете не ме држат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се душеше, ме држеше за рака...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Благото чувство на недонаспаност што по цел ден ме држеше, ме правеше нервозен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Слеговме во Стоби; тој ме држеше за рака; немаше во тој допир ништо сексуално, ништо еротско; ме држеше како да е светец и како да сака да ме воведе во света тајна; одевме, и набргу се најдовме на местото каде тој се имаше опиено, пред толку години, на екскурзијата, крај мозаикот со паунот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не можев никако да го прежалам чичкото што ме држеше на колекото - војводата Гоце Делчев.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Топло, татковски ме држеше чичкото на коленото, очите му светеа, раката му поминуваше нежно преку мојата коса, а гласот му се лееше како топол галеж.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ако нозете ме држат, барем ќе играм...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Дојди некој пат. Можеби, нешто ќе ти направам, таму, столче или масиче, или што...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По тие часови почнав да откривам и нови чувства кон таа жена, и покрај свесниот отпор што ме држеше на раздалеченост од неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И погодив, Се накострешија, посинеа од јад, се назабија Оние кои постојано ме држеа на нишан.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можам ли јас да не ти поверувам? Та ти си единственото нешто што ме држи уште во животот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Како што ти кажав погоре ме држат заклучена и од онаа вечер не можам да се видам ниту со баба Анча.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Од мене што барате да ви кажам, ете видовте и сами, ме држат заклучена.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Кажете ми, докторе, колку долго сега планирате да ме држите на болничкиот пансион?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тие мора да ме држат овде, инаку ќе ги разоткријам, а тие се плашат од мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, саках да ви кажам оти вашите жени ме држаа цела вечер на ќерамидите, а јас саках да им докажам, да видат оти од далеко чоек не може да се грее, а од далеко и месо не може да се вари.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама човек си, пак за него се туфкаш. Цела ноќ си ја тепам главата: каде е, што е? Чекам, а срцето не ме држи. Еве го, ене го - го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И нозете ми се тресат, не ме држат. И почнувам сега во празно да паѓам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ведро, зимско пладне... Студено е, камен пука, и на Надењка, што ме држи подрака, ѝ се нафатил сребрен скреж по кадриците на косата и по мовта над горната усна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

До нас има мала санка, покриена со светло-црвен шајак. – Да се спуштиме, Надежда Петровна! – ја молам јас. – Само веднаш! Верувајте, ќе останеме здрави и живи!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вештерски раце ме држат околу врат, а телото е мртво. Ме тресе снагата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Моќта на мојата потсвест и силата на мојата свест ме држат за двете раце.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Постојано ме држеше стисната во себе чекајќи да се раздене, да си замине.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можеби во станувањето свесен за нејзиното носфератовско приближување (за кое секогаш утешно се мисли дека е, сепак, само фикција од црно-белите филмови) имаше нешто што ме држеше да не заминам на кафе или пиво и да му ставам крај на овој вампирски филм.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Викав и со викање се разбудив. Видов како другарите од интернатот ме држат за раце за да не излезам надвор.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас бев најмалиот и најстариот брат ме држеше во пазувите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ме држеше цврсто под рака додека чекоревме во снегот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во сите години на потрага во пределите каде што се градеше Беломорскиот канал, мене ме држеше во трајна будна свест патувањето на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не го спомнувам ни оној најпонижувачки дел од сонот во кој Бундев ми го стега вратот помеѓу палецот и рапавата дланка и ме држи поткренат како перце неколку педи над земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- А зошто викаш толку гласно? – се чудеше Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Застани - викав колку што ме држеше гласот додека трчев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

МАЛИОТ: Не ме држи Курта… Немој…!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Сакав да подигнам глава, ама нешто како да ме држеше за врат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Два дни ме држеше затворен.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А што? . . . – победоносно ме погледна како девојчето што некогаш ме држеше во неизвесност пред крајот на приказната. – Лузна. Белузникава, долга лузна.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

О измамен степски Волку- Па таа за рака те држеше, а не знаеше, не ме држеше за рака а сѐ помалку дишеше.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Е што е тоа? Како тоа? Зошто, на пример сега не паднам во несвест. Што е тоа што ме држи исправен.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Седевме јас тој на клупата, ме држеше за раце и ми зборуваше.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се прави како божем не ме гледа, ама знам оти ме гледа, под око ме држи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пела му враќа чиниш навистина го разбрала неговото прашање Не, навистина никој не дојде со кученце или друго милениче, мајките ги држеа за рачињата како што мене ме држеа мајка Пелагија и баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И таму ден и ноќ, да ме држат под трансфузија.