ме (зам.) - зазбори (гл.)

Дури откако ќе го задоволи љубопитството со некое воопштено прашање и забелешка посмирено објаснува дека треба да побрзаме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно ја забележал мојата подвоеност па се обидува да ме состави а згора на тоа и да ме зазбори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Онде спиевте? На онаа черга? - прашува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и гласот на новата личност која се обидува да ме зазбори е без глуви празнини помеѓу зборовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најгласното во неговите прашања ми се чини е изненаденоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и го измисли она за ветрот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Шетам околу костените, ја кревам главата угоре, барам, ама нигде да ги здогледам оние што пеат – сака да ме зазбори Кадрија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Така и треба! Инаку, ако ги здогледаше, ќе мораше да им оставаш и бакшиш - му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку потребата да се појави за да ме зазбори и овојпат Привидот ја оправдува со една моја забелешка, што божем негде ја имам речено (а којзнае што сум рекол и што му било пренесено!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)