ме (зам.) - натера (гл.)

Грета: Што е, Дики? Кажи веднаш!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе ме натераат Африка да ја посипам со бензин, а ќе ми биде доволно само едно усрано чкорче кибрит, Џуџу!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики: Па, мислам...можеби не требаше да го сториш ова...сега сме заедно, но утре... веќе утре тие ќе се вратат и можат навистина лесно да ме натераат да им го...знаеш и самата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој би требал да биде прогласен за тапа на годината, а не јас!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Овој арапски прдеж не би можел ниту чорапи да исплете, а камоли да ме натера да се заљубам во џуџе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
После ова ги мразам уште повеќе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Толку силната свесност или прибраност ме натера да се подисправам, како би ја распоредила сопствената енергија рамномерно, се до воспоставување на рамнотежа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Телефонот заѕвони, одеднаш толку силно, што ме натера да потсконам во место.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сепак љубопитството ме натера да испитам како стојат работите по другите тезги долж патот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Реков веќе, отсуството на вообразба ме натера да лунзам наоколу, да се обидам со рака да ги допрам фактите, да ја опечам кожата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сета оваа проверка на минатото и на она што е околу мене сега, проверката на живото и на мртвото, како и на она што го правам, ќе ме натера да се запознаам и да се проверам и себеси.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека минуваме низ зелените алеи на „Олимп“, Андреас ме чукна по рамото и ме натера да погледнам кон врвовите на Олимп, па ми рече: - Нема друго одморалиште, как нашево.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За време на оброците, господин Мервин, застануваше токму пред главното јадење, сè делеше тој самиот... се обидуваше да ме натера да правам муабет.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Браво: За да останам со вас, ме натера, мене најнежниот, да живеам згрчен, да живеам како херој, да живеам како господин, да живеам сосема сам, да живеам исправено, да живеам во бес, и без приговор.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како што не можеш да ме натераш да играм, да трчам и лудувам. Поминало времето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И тогаш, можеби зашто раката ме здоболе, не знам што ме натера така да постапам, почнав да му кажувам одвратни зборови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Та си седам јас овде под дивјачката така прибрано, а ти, те слушам, пак по некое време „Фиу, фиу...“ ми чиниш, сакаш да ме натераш да ти кажам дека сум те чула, ама јас пустата не те чув.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сега сум си нешто лут самиот на себе што си го матам умот со вакви глупости, ама сепак ја продолжувам со умот прикаската на братучедот Германа: "Не оти ќе ми текнеше мене", им вели братучед ми Герман на луѓето, "ама од што ништо друго не ми остануваше, таминот ме натера да погледнам зад едни штици на тој ѕидот таму на чардакот и, кога гледам, таму, две патерици.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа професорот заборавил дека на претходните часови не спомнал ништо во врска со писмената задача што претстои. ( А можеби и спомнал но ученикот заборавил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не можам да си го објаснам часот и нејасниот страв што ме натера да ја спуштам секирата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И додека ветрот сѐ посилно фучеше околу нас разбранувајќи го песокот, пустинското дете ме довлечка до клекнатата камила и ме натера да ѝ се качам на грбот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Васко однегде донесе стара проредена рогозина, ја растегна помеѓу двата први багреми и ме натера да напишам преку неа со црвена боја - Циркус Олипија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но настанот што се одигра за кратко време ме приврза уште повеќе кон него и ме натера да го слушам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Љубопитноста кон необичните настани ме натера да пристапам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И порано ми доаѓаше вода во уста при помислата на неделните ручеци со пастрамајлија, чиј вкус од детството ми беше сочуван во најдлабоките клетки на непцето, но сега, по прв пат, некоја нездржлива сила ме натера да се облечам, да седнам во колата, по два часа непрекинато возење пристигнам во градот и во една од фурните да нарачам топла пастрамајлија.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сред сета онаа арогантна турканица, таа ми праќаше охрабрувачки погледи,со неприкриена нотка на сожалување, што ме натера, токму на полноќ, откако буричкајќи по џебовите најдов две згужвани, испотени, но се уште читливи хартиички, да скокнам од мракот, си истуркам пат и лежарно му го земам микрофонот на едниот од гласноговорниците дркаџии.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Молежливиот израз во очите на непознатиот ме натера да застанам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Уште еднаш се обиде да ме натера да земам од питата, но јас упорно одбивав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можеби тоа ме натера денес, по триесетина години од сликарскиот занес, просто да ја проголтам книгата „Мојот татко - Волт Дизни“, напишана од неговата ќерка, Дајана Дизни.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеше најобична мравка да ме раздразни и со денови да ме натера да размислувам за тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Требаше да ме видите како легнат на каучот во темницата на “мојата” гарсониера, упорно се обидував да најдам внатрешни сили што ќе ме исправат и ќе ме натераат да излезам од безволноста и очајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас заминав по тебе и ти си таква за да бидам сигурен дека ниеден друг не би се решил да го стори тоа, но сега веќе ти никако не можеш да ме натераш ни да помислам дека постои и назад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Несреќо една, за малку ќе ме натераше да си го убијам сопствениот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сакаш да ме натераш да признаам дека сум болен? Ти знаеш зошто сум дојден.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не знаев како најдобро да го објаснам тоа што ме натера на ваков потфат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се и сака да ме совлада со формулите на своите школски калапи, да ме натера да ја наведнам главата, да се повлечам. „Не“, рече. „Не, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уверена дека не постои наслов кој ќе ме натера да застанам, се задржав на книга искината од препрочитувања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нејзиното евоцирано однесување ме натера да го отфрлам цврсто мазохизмот како причина за својата подеднаква индиферентност кон желбата да се поднесува, но и да се возвраќа на сечија агресорска практика.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И нема никогаш да ме натераш да се мажам со конзуло! НИКОГАШ!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Едно време таа дојде од некаде и ми рече: Миле, зошто толку плачеш, јас ѝ реков грубо – за ништо, а таа седна до мене и ме натера да ѝ кажам зошто плачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако успеат да ме натераат да престанам да те сакам, тоа ќе биде вистинско изневерување.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека разговаравме Стево Трајчов не ме гледаше в очи и тоа ме натера на помисла дека тој знае нешто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тоа ме натера и јас по нешто да прочитувам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стравот дека вакво нешто би можело повторно да се случи ме натера да сфатам дека повеќе никогаш нема да можам да уживам во друштвото на оние кои имаат необичен поглед.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТЕТИН ПОЛ: Мене така ми се стори, и нема таква сила, која би можела да ме натера да го изменам мојот исказ. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 189 ТЕТКА ЖЕЊА: Ајде - де, Пол... продолжи... ти сега се распали.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Ете, пак, така јас помина шеснајеет години во Света Гора и ошче шејсет немаше да си дојда да не ме натера, сполај му, свети Илија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ти ме натера да се испушча и да ти го кажа тоа шо го мисла јас, а ми се чиниш и ти да го знајш одамна и да го присакуаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога знаев дека само ти можеш така да ме натераш да викам. Кога кожата ми беше топла.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
КЕВА: Стројници] Леле, кога ќе чуе Томче!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Туку мака ме натера да дојдам, сестро мила.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Почна да претка со што ме натера да го засилам стисокот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Пишување: Луѓето ме прашуваат што ме натера да го напишам „Голиот Ручек“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги ставива на таван за да ги најде некое момче. 26 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Jacques Derrida okno.mk | Margina #11-12 [1994] 27
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Како? - на Ема не ѝ се веруваше што слушна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наместо тоа, таа одеднаш пластично се насмевна. - Па, може, зошто да не?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ме натера да го мавам месото со еден сплоснат чекан, од кој тоа се сплескуваше и уште повеќе мирисаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не знам што ме натера да се качам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ХЕРЦОГ: Ме натеравте да издадам една мала тајна во овој момент, господине Клаус.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но неговата најголема палавштина се состоеше во тоа што ме натера во седечка положба да ја чешам главата со нога; тоа го правеше на тој начин што мавташе со ушите ту од едната страна ту од другата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Еднаш, Американската влада се обидуваше да ме натера да зборувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме ставија во најлошиот затвор во кој сум бил, и бев во самица година и пол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ужасно ме притискаа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност тие имаа судски процес, ако се сеќаваш, и беа осудени, и помилувани од Картер.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие ФБИ момци велеа дека ако не прозборам...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Причината зошто сакаа да ме натераат да зборувам беше за да ги заштитат врвните федерални момци кои извршија гадни варварства против Veather Underground; така тие сакаа да сведочам во нивна одбрана.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разочарав малку, но немав време за размислување на таа тема, зашто дедо ми ме натера да нсалушнам внимателно како се засилува шумењето на реката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Којзнае што ме натера ѓаволот. „Неволјата не оди сама, велеше дедо, не прави трошок за малку.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ме натера да му ветувам дека нема да загинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само се прашувам дали мораше да се случи толку драстичен парадокс за да ме натера да дојдам таму каде што треба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа вечер ме натера да направам една неверојатна работа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав страв дека излегувањето ќе ме премисли и ќе ме натера да го скршнам патот кој ми е речен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неговата беспомошност ме натера да посакам да му помогнам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
По тоа знаеше дека сум лута, затоа што дотогаш, без да ми рече правев сè за него, ручек, чистев, дури кога ги перев моите гаќи ме натера и неговите да ги исперам затоа што немаше машина за перење во станот во кој живеевме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега ми се враќа сликата како плачев над листот на кој му напишав колку ми е жал што ме повреди и ме натера да го напуштам иако толку многу го засакав. Ѝ се јавив на сестра ми за совет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сфатив дека неговата ладнокрвност ме натера да се забавувам до тие граници.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не знам што точно ме натера па им изназборам за Стомачето дека е најголем шутрак во Западот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се присетив која бев и колку, всушност, не сум се сменила како личност, иако начинот на живот во главниот град ме натера да ги отворам повеќе сопствените хоризонти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми се пристори, гледајќи ме така тивка и потиштена, ме сожали па ме натера да ги викнам мајка ми и татко ми на гости.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Случајно го отварав профилот на татко ми на Facebook, зошто тој ме натера да го поучам како да си го управува и тука ме најде Змејко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Оваа е моја и овде јас сум главна, а ти си само случајно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Единственото нешто што би можело да ме натера да се дружам со неа е тоа „нештото ѓаволесто” што го забележувам, а не умеам да го објаснам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, ми се допаѓа. Не можам да кажам – не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, не знам, сè нешто наредува, вчера, замисли, ме натера да си ја средам собата и кога јас се побунив и убаво ѝ објаснив дека мене нередот воопшто не ми пречи и дека тоа е моја соба, па што сакам во неа ќе си правам, таа строго и грубо ми рече: Ти така ќе постапуваш кога ќе бидеш во своја куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)