ме (зам.) - облева (гл.)

…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
А јас молчев Со главата меѓу дланките, Сонувајќи го вулканот Што сега ме облева Со жештина што гори Во табаните, Во слабините, Во слепоочниците.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Веднаш ме облева ритмичен машки мрмор: во средината на просторијата диво танцуваат дервиши.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не стигнувам ни да помислам што јас, малечкото девојче, од својата мирна крајбрежна променада, барам тука, на највисоката карпа, кога притисната врз врелата острина на каменот, ме облева еротското задоволство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чувствував како сето тело ми гори, а во исто време ме облева студена пот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред очите ми се сменуваше црвена и црна боја и нешто како светложолти молскавици.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)