ме (зам.) - тера (гл.)

Тавчето некако брзо се празни и ме тера уште понестрпливо да брзам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Науката е страшна работа, заклучив поради што скромноста ме тераше да се срамам од својот очигледен успех.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Имав среќа со инженерот кој добро ја контролираше работата и кој, и кога ќе се појавеше некој застој заради големо дрво, или карпа, ме тераше да не гледам на тоа како на голем проблем, дека машината и неговите луѓе тоа ќе го совладаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сето ова просто ме тераше да говорам веќе еднаш со воспитачот, зашто одлагањето стануваше невозможно и беше неразбрано.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пушкава во рацеве ми тежи и ме тера да се отпуштам на камењава расфрлани по стрмнината.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тетка Анѓа го затегна оглавот и ме тера да го запрам магарето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„И јас не сакам така“ реков, „ама, ми се случува, одненадеж ми доаѓа, ме тера... морам...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вака, ќе појдеме заедно, ќе му кажиш ти оти се сардисани и белки ќе се теслимат кога ќе видат дека не можат да се спасат — заврши Трајко, — Ама кај ме тераш ти мене, Трајко? — му се врекна дедот Паленѕа на Трајка Ташков, кој одеше потера со Турците како варија — за пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По неколку години од возбудливиот настан со сестра Ангелина, почувствував некоја чудна сила која ме тераше да го пронајдам и извадам портретот, повторно да му се навратам, да го поправам, да си го окајам гревот. Големиот грев.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Овдека, вели Јон, овдека нешто ме јаде, ме гризе, вели, ме тера да се чешам, да се дрпам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да крпам, вели, да затенам ме тера.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас смрдам на ракија. Ракијата ме тера и да подждригнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се испразни сета тежина што ме тераше на болвање, што ми ги кинеше џигерите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа Доксим, мажот ми, ме тера да го навадам пиперот дури не стегнало сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ме тера да зборувам, да се отпуштам. Им кажувам на децата за комитите што ме бркаат од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Неговите усни беа сиви и натечени кога му говорев за шумот на зрелата `рж и тој по секоја чаша ме тераше да те разголувам за него, сѐ додека со страшен удар не ќе му ја смачкав муцката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Има карма која ме тера да се чувствувам слободна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Божјата волја ме тера да сфатам дека апостолите исплакуваат тешки солзи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ме примамува толку силно и несвесно ме тера да размислувам само за него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што ли ме тера да внесувам симболика во моите ораториуми!? Ништо не е случајно, нели!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не знам што ме тера на вакви размисли.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бескрај Се будам под твојата ѕвезда.. срцето ме тера на растење но мојава кожа е претесна да собере сѐ...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не можам да ти објаснам што ме тера да те побарам, вака, со писмо, но и да можев тоа да го сторам ќе кренев раце. Тоа би било предолга приказна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ме обзеде нова доза страв, ме обли студена пот, но и чувство на некаква храброст оти сум блиску до амбасадата! И тоа чувство ме тераше напред.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја спуштам завесата и таа одново ме одделува од светот во кој, поттикот во мене што не згаснал сосем, ме тера повторно да чекорам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нешто, длабоко во мојата подсвест како да ме тераше да патуваме, како да нема повеќе време, на есен можеби ќе биде доцна…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На спиење ме тераше јадот што немав доволно пари за да заминам за Хавајските Острови за кои што слушав дека бил рајот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Постојано ме тераше и јас да купувам лозови.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Притоа сензуално и шармантно ги напрчува усните, и одеднаш ме тера да помислам дека кутриот Пјотр Лисицки, засекогаш исчезнат во непрегледните белини во Сибир, бил познат како голем љубител на жените, мераклија, што во случај, гледано од генетски аспект, сепак не е податок за фрлање.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Несразмерноста меѓу селската облека и шлемот ме тера на смев.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
И ти немој да ме тераш да одам под тој дожд зашто доста ми е овој и сите оние што ме врнеле досега...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ме тера вака да јадааам! Олееееле, олелеее!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Му реков: „Човече, ќе ти сварам јајца ама не ти ги бојосувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А уште идната недела ме тера да му вапцувам јајца иако беше поблизу Божик одошто Велигден.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Првин ми ставија капки за раширување на зениците, па потоа ме тераа да мижам.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тие го имаат токму тој призвук на невистинитост, но всушност се многу вистинити и тоа е она што е најстрашно. К: Повремено помислувам пак да ги засукам ракавите и пак да станам оптимист и да се обидам да направам нешто, но ситуацијата постојано ме тера да се занимавам со музика.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но и со таква лутина нешто ме тера да подзапрам пред прозорците од бараките, да се видам на стаклото, да ја навалам капата над увото, да ги натресам кадравите коси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали е живо, господе, ќе си велам, и ќе ме тера нешто да купувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ме тераат да трчам за да ми се исуши облеката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ нешто на пеење, на играње ме тера...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дадоа локална анестезија и сега ме тераат да зборувам, нешто да раскажувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така нешто ме тераше, вели, ми се кажуваше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така, како некој постојано да ме тера да загинам, а јас постојано да одам за да останам жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе ми се мати во главата, ме тера на повраќање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме тераа да се оженам, вели, а јас ќе им велам: имам жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама тие викаат, ме тераат: — Кушајте, Небеска, кушајте!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејзиното рамномерно, тивко дишење ме тера да бдеам и да ја вардам од суровоста на воздухот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Мајка ми има неразбирлив ракопис и постојано се чудам зошто ме тера да пишувам убаво кога и таа самата тоа не го прави како што треба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почнаа да ме тераат на нива, на жнеење, на копање, прашење афион, истото ја тераа и Љубица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќаваш ли кога ме тераше да го продадам станот, небаре немало друг излез за мене?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме тераа да јадам телешко месо.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој би се радувал да знае дека нешто убаво и интересно ми се случува и би ме терал да му раскажувам, само што не знам дали би ми поверувал за килимот што лета и за Миру која цел месец ткае само една единствена ѕвездичка не поголема од квадратен сантиметар.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)