мене (зам.) - бев (гл.)

Другиот Турчин со мене беше комита - мој другар.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дервишот, кога го читаше писмото, брадата му трепереше од страв.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Грција дотогаш, а и сега ништо помалку, за мене беше недефинирана земја.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За мене беше и останува најбитно како да се живее заедно со правото, низ сите можни разлики на луѓето...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За мене беше најзначајно, во тие катарзични мигови на Татко, да ја следам неговата мисла.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но со мене беше поинаква работата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најтешко време за мене беше откако станав писател и новинар, за време на Депресијата во Њујорк.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да го видам градењето на индустриски објекти, на хидроелектрични проекти, училишта, задружни домови, синдикални хотели, летувалишта во Македонија за мене беше едно откритие и еден извор на длабоко задоволство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот околу мене беше малото дворче и уличката пред авлијата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Овие чудни замени, помислив, ги прави само за да ме поштеди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене беше неприфатливо, она што со денови го нарекувавме заминување, или разделба, потоа последна ноќ, или смрт, наеднаш да се преточи или кондензира во тој несоответен термин: часот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се околу мене беше во урнатини, спеплосани креации, црнила! – веднаш се отвори Еразмо пред старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Патувавме долго. Беше ноќ кога нѐ истуркаа од вагоните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев, или лежев, со страв и болка пред тој запис, пред таа трага впишана во крвта, пред тој белег чие насетување започна со свесноста за разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа нема и неподвижна Клара која ја видов пред десетина години, беше истата онаа Клара што ја среќавав пред тоа кога одеше со малите Густави по Виена, Клара со која живеев заедно во Гнездо, Клара која ја запознав години пред тоа, кога животот се отвораше пред нас и ветуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите промени кои требаше да дојдат, а за кои не знаев, ги насетував заради разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми; како што се плашев и колку што ме болеше помислата на таа разлика, така и толку ме плашеше и болеше необјаснивото навестување на односите со другите тела кои тогаш за мене беа нејасни; доаѓаа до мене, непознати, како запис кој се пренесува од генерација на генерација, уште пред да се чуе за нив, уште пред да бидат видени и искусени, запис пренесен преку крвта, силно врежан но во детството матен и необјаснив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога мама го раскинуваше неговиот лик, почувствував дека не ми го уништува само единствениот опиплив спомен од него, и не само единственото нешто преку кое се потсетував на неговиот лик, па оттогаш натаму неговата коса, неговите очи, неговиот лик, беа само нејасно сеќавање; јас во тој миг почувствував дека таа со тоа раскинување го уништуваше и она ветување дека разделбата не е вечна. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дојдоа војници и нѐ воведоа во трпезаријата, во другиот дел од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најблиску до мене беа Паулина, Роза и Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш на мене?“, ме праша. Се сеќавав, иако Клара која ја познавав и Клара која сега стоеше пред мене беа две различни жени, а помеѓу нив зјаеше онаа бездна која го разделува брегот на лудилото од брегот на нормалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми, иако одмавна со раката на моите зборови, не можеше да го премолчи своето противречење, и неколку минути подоцна, додека така чекоревме, рече: “Ти знаеш дека јас одамна напишав дека религиите се родени од потребите за утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував како ме растргнуваат љубовта и омразата, и едната и другата ме водеа во очај, затоа што немаа каде да паднат: бев отсутна од животот на оној кому му беа упатени, а тој за мене беше поприсутен од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сѐ ќе биде исто, и сѐ ќе биде ништо.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној лист хартија со ликот на Рајнер за мене беше присуство во отсуството, знак и ветување дека разделбата не е засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ја прашав ништо повеќе. Идното утро, кога се разбудив, креветот лево од мене беше празен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајчинството е дарување на нов живот, но за мене беше и нешто повеќе од тоа – продолжување на едно постоење кое веќе заврши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меланхолијата на гравурата користи две нешта за спас од својата болка: зад неа е обесен талисман со облик на квадрат, во кој се впишани шеснаесет броја, и кој треба да ги привлече исцелителните моќи на Јупитер, кој може да ги надвладее оштетувачките моќи на Сатурн со кои се зголемува тагата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега мислам на сето тоа без страв, односно не мислам дека тоа е поужасно отколку кога тие луѓе би издивнале од нешто друго…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Околу мене беше пустош, а од оние што беа најблиску до мене ме делеше таква непремостлива вечност, која само Зенон би можел да ја објасни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тргнавме по тесните улички и по мостчињата преку каналите; околу мене беше една од мечтите на мојот живот, Венеција, а јас гледав пред себе по патот, со наведната глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко одев кај Клара, и еднаш ѝ реков: „Толку многу сакам да те гледам почесто. Но страв ми е да доаѓам овде.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бидејќи на човекот, на секој човек верувам, а особено на осамениот, најмногу од сé, можеби повеќе и од самата вулгарна храна, му треба човечки збор, јас него го наоѓав во деновите пред вселувањето во оваа “моја” гарсониера, во читањето оти тоа за мене беше најдобар, највдахновен и најбезбеден разговор со човекот што се потрудил, ризикувјќи ја сопствената приватност, да ги стави своите размисли и чувства на хартија а потоа, претрпувајќи го цел оној унижувачки чин на оценка, уште okno.mk 71 и да ги обелодени пред јавноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Една од битните определби во изборот на делата за мене беше посегањето по границите што сатирата како таква си ги поставува пред себе; притоа, се обидував со секое дело да покажам колкави се можностите на сатирата како уметничко дело, кое за жал, не е достатно осветлено во научната и критичка литература.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Тоа е естетска категорија, креативна постапка и... - му одговори Помошничката на Преведувачот и го почешка по грбот, што на дотичниот не му дојде лошо.)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Посетите кај мене беа забранети за да се намали на минимум факторот возбуда од каква било причина, но успеваа да ми протнат исушено цвеќенце со „волшебна моќ“ и вода од Урошевац во пивско шише со кончиња што носат среќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Исклучиво заради мене беше несреќна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И така, така, сонот и мене беше ме украл. Сум заспала.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ во мене беше секнато, сета вода скината. Ја закопав сама. Ја однесов на магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А механичкиот цртеж за мене беше најдобра 34 Margina #3 [1994] | okno.mk форма за таа сува концепција за уметноста.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но не изгубив надеж додека со мене беа верните книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ е суета, рече, а нагонот во мене беше на низок ниво за да бидам цел.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во регионот не стивнуваа експлозивните настани, радикалните пресврти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред мене беше човекот кој во својата богата личност ги помируваше сите противречности, а останувајќи секогаш тивок, близок, со лесна, ослободувачка насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Десно од мене беше Бошко, од моето село, ја сврте главата, не му беше мило, во вакви случаи често сум го правела истото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа борење за мене беше фатално, до утрината целата долна облека што ја имав беше натопена, не заспав воопшто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури по приредбата се сетив зошто плачеше учителката, па на сето тоа ми се надоврза и зошто учителот не ме тепаше и секогаш со мене беше повнимателен отколку со другите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во второ одделение со мене беше и Цвета.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командирот нареди: Стојан, дај ѝ на Милка еден партизан за да не оди сама. Стојан ми викна: Земи кого сакаш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме победи, а потоа се смири како да се кае, сакал да му бидам сигурна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зад мене беше Камбо од нашето село (синот на Циганката што ја сакав) и не знаев колку време сум спиела така стоејќи, кога Камбо ми рече дека колоната стои.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но сето тоа за мене беше нејасно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас немав време да ги слушам овие приказни, за мене беше доволно тоа што го знаев, дека нашите се доселиле од Крајова, овде купиле куќа во Дебар Маало (јас и Мариела израснавме во таа куќа со голем двор што беше наш свет во детството) и, еве, сега го живееме животот ваков каков што е.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тој момент ти за мене беше сосема друг човек, службеник што се држи до пропишаните норми, ладен во односот со луѓето и неподносливо горд на таквата поставеност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во Прифатниот центар тој за мене беше мозок во сенка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По начинот на кој инсистираше и според гласот, Круме Волнаровски покажуваше вознемиреност, но со она “Да седнеме попладне, да се видиме, одамна не сме го направиле тоа, да се опуштиме малку, и така натаму,” ме потсети на деновите кога многу прашања околу Ема Ендековска и нејзиното брзо напредување во службата, за мене беа отворени.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со мене беа и Лара и Кена, мои сосетки од горниот дел на Дренош.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За мене беше посебно интересна врската меѓу Нинослав и Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Масата пред мене беше четвртаста, во средината излижана, со видлива патина по нерамномерно зачуваната маслинеста боја на површината на која се шеташе отсјај на една од неонките на плафонот распоредени во два паралелни реда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Врската со Шефот за мене беше Андон Клековски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По педесеттата година таа тема за мене беше веќе ветва, но за Лилица, многу помлада од мене, можеби и не.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На почетокот не ми беше доволно јасно дали нејзиниот провокативен однос кон мене беше по налог на некого, на Шефот, на пример, и така натаму, или само израз на порив на млада жена која сакаше да успева во сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Околу мене беше молк, таинствен и нестварен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Секое излегување надвор за мене беше измачување, се плашев од луѓето, од светлината, од сонцето.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Врз огледалото во кои си ги гледаа суратите кутрите Егејци додека Нанчо ги лупеше со машината, навечер мижуркаше слаба светилка, ама за мене беше добра за да поднаучам уште нешто кога немаше муштерии.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја имав и во Бари, во Бриндизи, во Венеција... – Малку не ти одеше народната носија со фризурата, ама за мене беше поинаква, полична од сите други невести на централната средба, во палатата на Квиринале.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зад мене беше Манастирот Свети Наум во Македонија, врз чиј црвен ќерамиден покрив шеташе гордо паун со раширени крилја со сите бои на божилакот, надополнувајќи ја убавината на библискиот пејзаж.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Во нашиов свет познавам две категории граѓани – реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој пат кај мене беше надвладеала намерата да не си играм послушен полтрон.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во првиот момент изгледа за мене беше прифатлив ваквиот совет.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден таков момент за мене беше приликата во која заедно со еден пријател посетив некаква спиритуалистичка средба со многу луѓе во еден чуден дел од Глазгов.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неописливо тажен момент, и ефектот што го имаше на мене беше убиствен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ниеден од нас не познаваше никого таму; колку што знаевме, ни нас никој не нè познаваше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како и да е, В-А-С-Н е последната музичка тема од таа фуга.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас ги следев неговите насочувања, иако сакав да изменам некои елементи, оставајќи повеќе простор на некои, или сосредоточувајќи се на силна вертикална енергија, а потоа на латентна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За мене беше неопходно да се оста­ви простор за трансформирање на внатрешната енергија, и така јас морав да создадам однос помеѓу телото и искуството на набљудувачот како оној помеѓу масата на материјалот на скулптурата и празнината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи она што се разоткрива на оваа изложба е Бојс како голем скулптор, и во овој комплексен, визионерски свет скулптурата се чини фундаментална.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Влијанието врз мене беше понепосредно и, кога се вратив во Ница, започнав да работам композиции со печати и мали колажи. Зошто печати? Затоа што тие соодветствуваа исто на откритието, во ART D’AUJOURD’HUI, на холандскиот типограф Веркман (Werkmann) со акумулации на букви и зборови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Парискиот интернат за мене беше мошне болно искуство, мошне тешко го поднесував.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но кога велам дека Швитерс е егземпла­рен уметник за другите уметници, тоа е затоа што тој им е далеку попознат на специјалистите отколку на широката публика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Комбинирајќи ги двете, се обидов да направам нешто со печатите. Дали го сметате Швитерс за типичен претставник на модерната?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Конкурсите вообичаени на Ecole normale или дипломските испити кај многу студенти го разбудуваа впечатокот дека во тие страшни редици сѐ е ставено на коцка, и дека станува збор за пресуда на живот или смрт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но за мене беше сигурно дека продолжуваше животот под знакот на невозможните парадокси, како на вечно искушение помеѓу фаталноста и немирењето со неа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред мене беше една намрштена жена.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Бев истоштен. Облеката на мене беше натопена со некоја студена, леплива течност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Гаргантуа за мене беше ништожество.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога, престана, отспав не повеќе од еден час, но и тоа за мене беше колку вечност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа за мене беше нај­големата лабораторија на балканските идеи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше рано попладне, бевме во слаткарницата „Кај Хелмут“ во Маморенек, сонцето се пробиваше низ заледените прозорци и просторијата ја осветлуваше како опоравилиште. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 151
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Опремата сјаеше зад шанкот, месинганите шипки се жолтеа од одбивачкиот сјај, и сѐ мирисаше на дезинфекционо средство. Бевме сами во просторијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа за мене беше последниот ден во кој се ууште верував дека дедо е жив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред мене беше голем, вистински, ама навистина вистински пиштол, ист како оние што ги носат полицајците во криминалистичките филмови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од една страна помамата понеа во мене беше разбудена до подивување, а од друг ми беше јасно дека тоа ќе ми биде пуста желба што ќе ме измачува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој кај мене беше член на претседателството на Народниот фронт.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се возбудив. Тоа што го бараше тој од мене беше невозможно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како што ми кажа таа во еден муабет, успеала да се избори со ракот со позитивна мисла, која информација за мене беше зачудувачка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Тоа време не е никакво време – рече Игбал. – За мене беше само еден миг, не знам за тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- За мене?! – се замислив. – Што знам?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)