Тогаш и јас, без да сакам, загазувам во глупостите: правам гримаси, на тие шутраци им го исплазувам јазикот, а тие не се лутат туку како спобудалени ми плескаат, плескаат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ете, таква сум. Секого можам да го стаписам со моето однесување!“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А притоа уште слушам како се тркалаат околу мене отпадоци од некој притулен шепот, и навистина не сум сигурна дали се тоа шеги што треба да ме засмеат; или ме исмеваат?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)