Но, тие разлики не се изговор да се одбива да се признаат забележителните континуитети во разните генерации.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ревносната изведба на Кејт Винслет на насловниот лик – на неискусната, обична, испогазена, честопати патетична сиротица, која е повеќе жртва отколку независна жена – нема ништо од жестината, елегантноста и авторитетноста со кои Џоан Крафорд го отелотвори аристократскиот калап на средносталешката женственост.
Значи, не сакам да кажам дека текстописците од ТОНИ просто се самозалажуваат кога се обидуваат да ги опишат генерациските разлики меѓу последователните верзии на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таму во двојки се наведуваат примери од експлицитна, идентитетски заснована, горда и на видело постоунволска геј- култура спарени со примери од пошироката култура кои се погодни за настрано присвојување.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ниту неповратно да се смести геј-културата во минатото.
Премногу е лесно да им се потсмеваш на ТОНИ, признавам, а мене целта сигурно не ми е да се потсмевам – тоа ми е само пакосно, ќефлиско излетничко скршнување од патот кон главната порака.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)