мене (зам.) - со (предл.)

Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Љубомората налетуваше на мене со упоритоста и стихијата на разбеснети бранови кои ги рушат гранитните карпи и дробат на мали парчиња.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој свирна низ забите и се заврте кон мене со широко исклештено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Зошто го отру? Тапо гледаше во мене со искокорени очи како да виѓава на мене нешто од кое се плашат малите деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Очите подруго ми гледаа, ушите поинаку ми слушаа, во мене со друг ред и со друга силина влегуваа зборовите и со друг ред се пластеа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој сега лесно може да им ја разгори улавата крв и да ги урне врз мене со секира и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ги подбуцнува Онисифор Проказник, тоа го знам“, рече.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И личи ли јас да го земам кога е постар од мене со триесет години?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Превод: До мене со големи трепки црни спие и сонува, заруменета во образите - најмалата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И понатаму трчам, но не се поместувам од една порта која зјапа во мене со својот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вам сонот и не Ви беше зададен за да го сонувате, бидејќи денес веќе никој не умее да го прави тоа, туку за да го запамтите добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го погледнав. Тој стоеше подалеку од мене со рацете отпуштени крај долгите нозе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
– „Аман, оче дуовниче, те молам, земи ме и мене со тебе на аџилак, за да се сторам и јас еден аџија, да и да умрам да не жалам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Како кошаре се отворив со матарка се премазав да се помамиш по мирисот да ми дојдеш матицо моја станав кревок и подгорен пергамент мозаик незаштитен со песок непрекриен со мрак се оптегнав како апсида за да стапнеш, конечно, во мене со поглед вперен угоре налик на реквием или псалм одекот да ти биде длабок.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми се чини дека ми навираат толку солзи, што од притисокот носот ќе ми прсне и од таа густа експлозија ќе го снема и Дејан и сè околу мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се средив во бањата, со надеж дека ако повторно го видам барем нема да се ужасне од мене со бушавата коса и крвта околу горната усна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Новиот бог застануваше пред мене со раширени раце полни со глина, и со прониклив, пророчки поглед љубопитно навлегуваше во мене,копаше, ги читаше мојот крвав пергамент и го препишуваше со глината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
СТЕВО: Не ме блефирај мене со социјална поезија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Рошав, - му свика Абраш на оној со мозолчињата којшто замавна кон мене со синџирот околу раката, - остави го, Молња е мој!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Излегоа од орманот и уште клевкајќи дотрчаа ваму, до мене со поведение како божем да велат: Виде како ја истеравме?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зашто јас таму во Врање имав сесра мажена за еден подофицер српски, а таа беше еден натрапас така што мене со неа ми беше уште полесно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Штом ме виде полета кон мене со раширени рачиња: - Тато, тато, да видиш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таа се сврте кон мене со зачуден израз на лицето. Нешто не ѝ се допадна во тоа што ѝ го реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)