мене (зам.) - како (прил.)

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но главната компензација за него била фантазијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ех, бе, Кико, ич не ме прашувај и мене како се бега од историјата и како се прави помфри од норвешка сорта компири во рестораните на „Мек Доналдс“ среде Москва додека изгладнетата филхармонија на врапците се подготвува да ти го отсвири Вториот концерт на Рахмањинов.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ме надлета и мене Како крилато ждребе.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Испружен на грб ременот на панталоните и јазлите на кондурите одврзани очи замижани раце прекрстени една врз друга на стомакот и едно вито, бело стебленце извишено покрај мене како свешта над глава. Како помрачен вежбам некаква смрт.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Па мене како ми правеше работи зад грб! - А што тоа!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А се собрале околу мене како на мечка со даире. Ме жалат!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Извира од мене како обилен вруток и се шири насекаде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ме убиваа како мирисот на твојата болница. Лазеа по мене како инсекти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кој ме праша мене како ми беше некогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го разбрав. Го мрзеше да чита - јас требаше да го ранам неговиот ум со прикаски, да го спасам од вкочанетост и да му овозможам развиток, и пат кон иднината преку мене како преку мост.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка ти може да спие, па сонува лоши соништа. Нема крај тоа. Што не ме прашате мене како ми е?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мишко трепкаше исплашено со очињата и, штом стигнавме со лифтот до приземјето, ја „дувна“ пред мене како стрела.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто барате во моите постапки скриени намери?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто гледате во мене како во плашило?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Легнав и гледав веднаш до мене како да врне дожд од куршуми од митралезот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сврте кон нас и, охрабрена од нешто, продолжи: – Пред да го сторам, со вас, првиот чекор кон визбата, мене како да ме фати јанѕа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)