Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На улицата пред куќите на тие двајцата забележувам еден од овие лизурковците што пред малку се пикна под масата на која седевме и се стопори мене да ми ги лижи стапалата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

По околност што некоја година престојувал во Мелбурн, зборуваше по некој збор англиски и му се стори важно со мене да зборува на тој јазик, бидејќи јас сега, поради треската, изгледав бледо и нежно, и уште свежо избричен и облечен во ново, токму како странец во Маказар. „Јес“, повтори тој, „егзектли, точно за гараж!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но не е важно дали јас имам и ќе имам доволно вода (иако знам колку е тоа тешко по однос на твоето доаѓање овде), посилен од тоа во овој момент е поривот во мене да преземам нешто што ќе биде важно за Маказар и за овие луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ти си учел... ајде де. Ами ти, братко, кај мене да дојдеш, да видиш што е наука!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

МАНОИЛ: (Ја фаќа) Ти тука ќе останеш! Ти си должна мене да ме слушаш!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Доколку сакате врз мене да ги примените библиографско-биографските критериуми, можам да речам дека првата книга ја напишав доста рано, а потоа осум години не напишав ништо.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

За мене да не мислиш, ни да ме чекаш".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стига и да помислам: зошто животот од вчера да не ни се случи и задутре - па сѐ во мене да пламне од сиво во розово.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Улам на твојата жестока неправда Што ми го одзеде сонот, Улам на твојата божја сила еден крај друг дури стоиме и дури погледнувам на твојата рака што ги покрива усните неколку века од мене да се оддалечиш.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Гледаше и на крајот рече: „Каква нужда те натера, синко, во оваа доба да не спиеш со сон мирен, туку кај мене да дојдеш?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот сосема се смурти, тропна со ногата пред престолот и рече: „Веднаш да се свика советот! И пред мене да се изведе дрзникот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меѓутоа, за младиот и неискусен маж, тие технички движења на љубовта дејствуваат застрашувачки и се еден вид инхибиција; и така, се случи – она што сите го бараат кај една жена, мене да ме одбие од неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Писмородецот позелене од злоба, и жолта, горчлива пена на уста му идеше, оти царот зборови многу пофални и сјајни за мене рекол, и сликата ја поставил на вратата од гробницата на својата ќерка, и му наложил на Писмородецот и мене да ме примат во врвниот совет на царот, најумните каде што седеа, со Писмородецот на чело!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот гледаше замислено во мене, како низ мене да гледа, и рече: „Книгите се бездни; кога читаш, секој чита на онаа длабочина или височина до која се кренал неговиот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може тој мене да ми го расипе!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Дали можеш заедно со мене да скокнеш во центарот на животниот оган?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Големо име имаме, татко, ќе ни го земат!‘ Со грижа на лицата свои ме погледнавте сите, чекајќи од мене да ви кажам што да сторите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бараше од мене да се сложам дека постапува сосем панкерски.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислев дека она што треба во мене да е страв станува дива болка од која ќе можам да се избавам далеку од ова чудно земјиште со многу жили во себе, негде на некое бачило запаметено од детството или од прикаските на тоа детство: во несоблазнет дом на недоразвиени јагненца до чии меки слабини топло се дише, бескрајно се сонува цутењето на праските и јаболкниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Затоа ме ловевте, сакавте мене да ме бесите. - И ќе те обесеа ако те најдеа тие што те ловеа, рекол Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бегај, малечок предавнику, не бутај ме во грев.“ Се свртев и појдов со морници под тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Нели е така, брате Никола? - Но ние мислевме дека овој Онисифор фрлил оган врз кутриот Арсо, со полна уста побрзал Никола Влашки наведнат над склопец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако љубовта влегува низ уста Ако љубовта влегува низ уста, со што ги предизвикав двете млади жени пред извесно време токму мене да ми го понудат најновото издание на „Куварот“ од Младина?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како се задена во вас црната, црна мене да ме остави!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ сакам на мене да мавне, да ме смачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По него клинка Дуковица и си шепоти: мене да ме нема, ќе ја запали шумава!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како со мене да зборува, а пак не со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За каде, желнице, желки мене да ме подујат?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мојот пријател Едгар Морен, умее многу поуспешно од мене да ги вреднува високите книжевни достигнувања на Старова, автор на една магистрална книжевна хроника за едно семејство во текот на XX век што претставува несомнен придонес за нас западните Европејци подобро и подлабоко да ја разбереме балканската историја низ впечатливи филозофски метафори.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чув, не можеш од мене да скриеш те издаде нечие присуство: дека побрзо ќе гниеш од сите кои со тебе беа, а не го признаа твојот удел Иако во дните страв беше влеал успеа да го земеш само она што ѓаволот го нудел... 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Окованите патем се плашеа и се радуваа. Одеа колку што им дозволуваа тешките пранги и си мрмореа тивко меѓу себе: – Сега ќе биде што ќе биде – ѝ велеше Јован на Сирма. – Ако те ослободи тебе султанот како жена, за мене да не жалиш.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го слушам јас тој молк твој што коле, тие нежни раце твои што ме угушуваат в раце ги чувам и чинам тих некој призвук тивја в мене да ме успие на твојата снага на твоето голо тело.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Си имате песна Симка ќе знае дека си ти.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Штом ќе чуете да пукнам, до мене да сте! Се разбравме ли?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Ете ве, сега кажете си шо имате да си кажете. Од мене да не ве стра. На никого не кажуам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Он. Тој мочко, мрсолко! Да може тој ќе направе за него, да се изоглаве од огламничето со коешо е наглавен, а не мене да ме маѓепцуа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Ногу ујгун ќе ми дојде така“. — Си правеше Доста план: — Ем чупето не си го давам наки од мене да ми трга мака, ем детето ќе ми има токмо сермиа со Стојовите“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, прашајте а вие, ако неќе мене да ми каже, нека ви каже вам, вие сте стари луѓе, свои луѓе, ајде боже поможи, ако е к'смет да се крпиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беспрекорна тишина лебдеше во воздух алкохолот во мене да делува почна да, тоа е мојот најдобар пријател ја знаеше мојата дијагноза точна

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Од тоа писмо ката утро трошка земам Неколку думи, неколку збора За мене да прозборат, кога ќе изгорам.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Другарот Кузе направи идолопоклонички чекор накај Василопулос и со очи на исплашено куче објасни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Редот треба да се знае, разбираш?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ти немој мене да ме учиш што е стрниште! - строго ѝ подвикна Кузе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А сега бујрум со мене да ме носиш кај тој, како се викаше...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Знаеш колку е лош. Сакаш ли на мене да го истури бесот заради тебе?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- И запамети, - рече Луман. – Другпат, кога ќе сакаш да куртулиш некого, дај му од џеб, ама мене да не ме молиш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Раскажи му го“, ѝ велам, „тоа на некој друг, кој е поупатен во тие нешта“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само се насмевнав: „Е, како да сум јас онаа која ги распознава мивките од чесните жени па дојде мене да ми го раскажеш тоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

- Ако де, пробај, - ми рече повторно Дино и ми намигна низ насмевка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дино отиде да гледа телевизија и ме викна и мене да седам со него, но многу ми се лошеше од месото што почна да ми се превртува во желудникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Агресивно е од мене да го кажам првиот впечаток, но тој е таков.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И така сега да ја направиме сметката и ти мене да ме исплатиш и со здравје пак да си поможиме, нели?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еднаш, кога некој за шега му рече дека тие германските чизми што ги носи, му се многу криви, тој најсериозно одговори: - Баму мајте на Немците... од многу одење, марширање и тупање со нозе, ги искривиле чизмите, а кај се најде баш мене да ми паднат среќа?...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ха-ха-ха ... Гледате ли? Кој може мене да ме уништи? Бегалците занемеа во уплав.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Подводното чудовиште се размрда за час, а водата се разбуричка. – А – ха ... вие сте од тие јунаци што сте се кренале мене да ме уништите ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вие сега мене да ми кажете како направил. Сакате сега, сакате утре. Како сакате.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Љубоморна сум на сите тие твои соименици. Заради нив може да ти се случи мене да ме заборавиш.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сака и мене да ме користи ко бонче за ручек.