мене (зам.) - и (сврз.)

Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Горачинов седнал до мене и само го трие носот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тие и со мене и без мене ќе се тепаат, ми вели, туку ај да си легнеме, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас е јазик јаз'к да ми е ако не кажам што гледам што слушам ако не кажам што правам што направиле од мене што насетувам што насетиле и без мене и по мене за да има сеќавање јазикот ако не кажам кој се огрешил во име на народот, во име на Бога со предумисла со завист од зловолја во злодоба кој понижувал, истребувал, казнувал жива сода прскал со жив збор во очите на бедните и блудните крстените и недоречените слобода кој презирал не давал одземал кој се повлекувал предоцна и без крепост кој се тешел, кој се правдал ако зло правел - зло не кажал јавно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сонцето беше зад мене и биеше на голото ритче отспротива на кое беше куќата и, иако далеку преку долот, таа се гледаше јасно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И штотуку наближам до Сена мојот поглед ја напушта земјата, ме напушта и мене и тргнува да плови меѓу ѕвездите... и нешто длабоко тогаш се вознемирува во мене: моето човечко битие, горе меѓу ѕвездите, го препознава својот древен дом, своето древно огниште, мојата роднинска постела...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се скрши мразот во мене и почна да капе, да ми го полни дното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги преполовив. Но и преполовени се вртеа околу мене и ме задушуваа со ѕверска врелина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човекот клекна до мене и се насмевна. - Па ти го имаш Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чини и голем поздрав од мене и голема благодарност!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја грабнав пепелницата од пред мене и ја фрлам, не мислам за потаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас и ден-денес мислам дека за сѐ што се случи и што не се случи меѓу мене и Луција сум виновен, во добар дел и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знаеше одеднаш да се затрча накај мене и да ме спобрка меѓу алеите со домати.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На моменти си мислев дека тоа не е убаво од мене и дека, можеби, жената е многу добра и не заслужува јас да ја избегнувам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа нешто им шепотеше на своите деца: најновата кукла Марија, веќе по малку распарталеното мече што го наследи од мене и една огромна чудна кукла од крпи што ѝ се вика Калина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Гледаа во мене и не зборуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го слушнав шепотењето на госпоѓата која седедше до мене и патуваше за Венеција - И вие изгледа не можете да спиете како и јас.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но осеќам дека е многу повисок од мене и сета ме има поклопено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му благодарам и од мене и од Билјана на тој чуден чичко.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Некои жени што береа зелје, се неправаат, гледаат во мене и се крстат. 25
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа се свртеа кон мене и таа се претстави: – Асенета.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѝ се радував и плачев што ќе биде поблиску до мене и што ќе можам навечер пред да заспијам да си ја погледнам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Но треба да знаете дека пред да се употреби за првпат зборот часот, однесувањето помеѓу мене и мајка ми го сметав за поприродно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги забирам нозете под мене и трчам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дојде и Оливера Поточка да се види со мене и со мајка си.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Осетив дека, обидувајќи се да ми објасни како да постапувам најдобро со јадицата, Симон се доближи до мене и се допре со неговата нога до моето колено.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа нејзиниот не можеше да го замисли без мене и без сестра ми!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А дали се трпеа зулумите од овој алабак табури?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Седевме и гледавме кон улицата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Срнчето уште дишеше. Очите уморно му гледаа некаде преку мене и гаснеа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тоа внатрешно неспокојство кај неа се зголемуваше со самото приближување на уште една година, сигурно е поради тоа, си мислеше, што повеќе да посакам во Новата година кога веќе Господ и Света Богородица се смилуваа на мене и ми го покажаа патот до благородното срце на мајка Перса!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Витомир се чуди, гледа по мене и се чуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ако ми дадеше, вели, немаше да се откажеш од мене и затоа умри сега и ти!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На таа моја забелешка таа се сврте кон мене и ме погледна, ми се чини, со извесна стравопочит.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Околу мене летаа зелени лилјаци, се закачуваа за мене и висеа стрмоглаво кон труповите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека траеше гужвата, му одговараше да оди позади мене и да ми ја студира позадината од глава до петици.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ох, не можам ниту да опишам колку прекрасно е таму, горе на небото, со ветерот што минува крај мене и ме носи како пердув.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зедов книга и сакав што побрзо да заспијам со неа в раце, но сонот не доаѓаше и јас почнав од некаде, без ред, на случајно отворена страница, да читам: „...во мириси што продираа длабоко во крвта и стануваа дел од мене, мирисаше на живот што со ситни гласчиња и движења се обединува во нешто силно, посилно од сѐ што би сакал, неделиво од мене, исто што и јас самиот, сѐ уште непронајден а желен... и мирна светлина е над мене и над светот, трага од нешто во мене, нешто што можело да биде и што било, нешто што ќе биде ако истраам во оваа празна состојба, без одбрана и без заштита, со браната на навиката и свеста и волјата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мене и на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бретања беше посебно доживаување за мене и вистински одмор.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ема се тргна од мене и почна да се смее со слаткост во кикотењето што се упатува на дете кое не знае да ја игра играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Или под работен наслов, прилично крваво, поднаслов, ти се еба мајката од мене и вакви како мене.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Да појдеш на извор зад девет младости и девет премрежја да се напоиш и внесеш во него бистер и озарен да се вратиш при мене и да ме гледаш сѐ додека не протечеш дробно по мојава планина песу мој!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас немам медиум. Но, сепак, оваа игра нема да ја прекинам. Знаете сѐ за мене и Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кажи му на стариот дека си со мене и да не те чекаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го гледав пред мене и ми беше драго: Човек со добри намери, со доброчинителски побуди!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Долго мене и на Васета ни играа колениците. Патем.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јас сум во години но меѓу мене и вас нема разлика. Вие тоа сега не можете да го разберете.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, тоа само изгледаше така, затоа што Јан одеднаш ја пружи раката кон мене и почна да ми ги гали косата и лицето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Летото, мене и Оливера Поточка, нѐ испратија на партиска школа во Скопје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во Бога се колнам, дека говорам вистина. Жена сум му, господин судија, на Павел Земанек; барем законски, јас сум му сѐ уште сопруга, иако тој веќе од поодамна не живее со мене и со Здењичка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Толку мокар од мака што насетувам воспаление на сѐ живо во мене и киснам сѐ уште. Малку е да се рече епски.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Презимето го добив од деда си, кој едноставно се грижеше за мене и кој често нагалено ме викаше: „Дедино“.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Господинот гледаше во мене и рече: „Кој сте вие? Ја познавате ли госпоѓицата Ина?“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ах, тоа си ти Веданче, - се насмеа. - Качи се врз мене и добро изгази ме. Ми се здрвиле нозеве.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кметот, по малку, пак се допре до мене и ги смекна гласот: „Добро, фино ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Коле ме погледна мене и ништо не рече.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сакавте да бркате мене и Сефедина со аскерот, еве уште осумстотини души ќе раѓате, дури не се умирит овој пис милет, — им зборуваше Арслан на коџабашијата и другите селани кога идеа да се плачат од зулумите на дивите Анадолци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Часот ми беше здодевен и долг.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Фордот“ се прилепи до мене и, штотуку сакав да протестирам, кога од колата на македонски јазик, некој ме праша: - Како е скопјанец?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И наеднаш ми дојде да заплачам од радост: ми се стори дека на светот живеат само добри луѓе, а зли се само крокодилите и лавовите што јадат туѓи сенки. Не заплакав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се искачив на насипот кај Земанек и му реков: „Го суредив гомнарот“, а тој гледаше престрашено во мене и велеше: „Ти си луд, човеку, ти си сосема луд!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме сковал ледот И мене и брегот, во тешка зима Ме гуши ледот, ме леди снегот Во леден свет од мори и чуда.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Молчев и ги слушав далечините што говореа со гласовите на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седни до мене и, долго и широко, раскажи ми прво за твоите впечатоци, потоа за впечатоците на сите други, што ме гледаа и слушаа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не, воопшто не ја избегнувам темата, господин судија; јас само сакам да ви кажам дека дента, кога се јави (четврток беше), рече дека уште утредента ќе биде тука; рече дека многу го поздравува Земанек (воопшто не знаеше, или се преправаше дека не знае дека Земанек веќе не живее со мене и Здењичка); како да стоеше во времето, како за него сѐ уште да беше оној ден кога јас и Земанек го испративме во циркусот, со саксофонот на рамо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене и Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно време се реши, ја пушти раката кон мене и ме стегна кај лактот. Вели: Немој никогаш веќе да бегаш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Какви вреќи бре будало, тргај по мене и не туку пули лево десно! со поткренат глас го влече Трифун.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Си мислат дека пукањето било за мене и ме вратија пак во Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Победи ја Мортенија, сотри ја нејзината гарда.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако и понатаму останува отворено твоето срце за мене и за моето црно семе, мојата Пелагичка, ќе си ги соберам пљачките и ќе се преселам кај тебе и од сега па до крај ќе те викам мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Една солза капна врз мене и јас се збрчкав од жал.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Интуицијата на мајката е непогрешива. Таа слутеше што се случи меѓу мене и Оливие.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме честеше мене и речиси цела кафеана со шампањско.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така се шанташе во одењето. Ќе се надвисне над мене и ќе рече: - Бравос, синко!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го измислив ли пред тоа, разговарав ли со својата треска што пак со брзи отчукувања почна да ме морничави под плешки?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој Трифун, Баџата, во тоа време, бараше начин зета си во Скопје да го протне за директор на некое претпријатие и сега ни наговорува мене и на Сврделот некако да му помогнеме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
МЛАДИЧОТ: (Скоро отскокнува од навреденост.) Вие не ме познавате мене и јас со ништо не сум Ви дал повод да се сомневате во мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Трчаа по мене и стрелаа додека јас се занимавав со својата сенка и сфатив дека не ме следи сенката туку гревот. Темниот грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А помеѓу мене и Милошевски мислам дека постоеја такви а и други пречки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мене и на Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги познав домаќините што ме испратија со свое колило по лесновски камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кралот гледаше во мене и рече: „До утре, кога ќе ја спуштам во гробот, да си готов со сликата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Оставете го тоа на мене и – да побрзаме. - Побрзајте, но полека.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Иди право на мене и ми вели: вака и вака. Јас в земја да пропаднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали тоа ќе се случи денес или многу подоцна, тоа го знае само Севишниот, но кога и да се случи, мило мое, прочитај го ова што ти го оставам како единствено наследство што можеш да го имаш од мене и пристапи ми на судниот ден како дете кое за прв пат се соочува со животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Оливера се обесува на мене и почнува да плаче. 6.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во неделите наутро одел в црква и слушал нејасни попски песни а попладне спиел со некоја вдовица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И да не беше ти - таа ќе останеше само меѓу мене и Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги набљудуваше сликите на ѕидот, столиците, масата, гледаше во мене и во Мама.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Така и мравата. Така и човекот. Така и јас, човекот-мрава, со цел лукава, ниска, недостојна што бев; јас, мрава што ви го преподавам ова сочинение Вам, кои доаѓате на лицето на земјата по мене и застанувате пред лицето на Господа, како јас што стоев и не достојав, оти Он ме изгони од пред лицето Негово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вие не сакавте ни збор да чуете од мене И сите туѓи раце оставени врз моето тело. Им ги поверивте на своите остри коси. И ги продадовте за една обична дневница.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: (кој досега се држи му излегуваат солзи на очите). Ај, ти, синко, остави на мене и на мајка ти.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Простор-око За сето време додека се мислам како да ги опишам претходниците на зборот – аватарите неподатни, а плотни за сето време неправедно што ми е дадено одеднаш за сѐ просторот се упатува накај мене и опфаќа сѐ како катаклизма - тој да има каде, јас да немам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој гледаше во мене и рече: „Не можам тебе да ти ја вратам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се врати наназад, се потпре на испружените раце, со широко отворените бутови силно притисната на мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слушнаа за мене и поети од Ману ме викнаа на ручек со нив да ждерам таму покана добив и јас да рецитирам во нивното друштво да им пенетрирам На Струшките вечери седнав на стол одржав говор пијан ко вол аплауз силен, дојки се тресат ми додели венец згодна поетеса
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не ли е тој колар мојот старец прогонет заради моите долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш мислев дека е далеку од мене и од многу други луѓе, дека е само за една мала шепа луѓе, една таква судбина на одбраните на оние што сакаа и што се бореа, што живееја само за да сакаат и да се борат, и што најпосле успеаја да го преуредат животот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш Илчо Просинек бил малку поголем од мене и можел да изеде за вечера недопечен брав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тоа воопшто не ми пречи, меѓу мене и Рада нема никакви тајни и сето ова го знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можам ли да речам, како оној голем филозоф, дека ѕвезденото небо над мене и моралниот закон во мене, се нештата кои ме определуваат?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во сегашниот случај, тој, освен другото, ми натна мене и себеси на главата по една шапка и ние излеговме на улица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Умот го проектира и го рефлектира целиот свет и затоа светот и животот во мене и околу мене и во моите очи е секогаш поразличен од сите други.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Така беше и со Луција: се плашеше од мене, а јас дознавав од нејзините другарки дека кај нив тајно се распрашува за мене и дека прашува од какво семејство сум, што работат моите и дали имам девојка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На свадбарското лице му играше насмевка. „Стана, а?“ рече. „Сега ќе почекам Сандре да се обеси.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти што седиш на брегов мој ела среде мене и молчи.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Таа била бебе кога татко ми нѐ селел мене и сестра ми Борка од Крњево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јоше оди пред мене и само погледнува во гајдата. Ја милува, ко дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ околу мене и над мене е соѕидано. Некој ѕид околнаокол не ми дава да мрднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Јас сум Таа. Почивам скрснозе а колковите ми надтежнале од животворност и се прошириле толку многу што се одделиле од мене и веќе не се само мои и не се само тука.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Те паметам, благословена, како не би те запаметила? Тука, на истово место клекна пред мене и ми упати многу лути зборови пред да побараш прошка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Долго стоев таму, загледана во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш уште немаше грди наноси меѓу мене и Симона, поточно јас се сопињав на нив, а не ги гледав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дека во тие три месеци не смее да се гледа, ниту да разговара со мене; и дека во тие три месеци треба да состави комплетно досие за сите досегашни контакти со мене и да им достави сѐ што до сега во писмена форма сум ѝ предал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нејзиниот шепот извира од мене и само јас и ноќта можеме да ја измислеме прикаската на еден живот. Бремена или само неколку часови леунка?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега само верувам дека среќата ми била многу поблиску мене и сакам да ја испитам уште еднаш, тоа е сѐ, што ми останува, и јас еве доаѓам по тебе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Салко Вадидуша, Чучук-Андреј и Борис Калпак со пушката никнаа од земја зад мене и, без да се грабаат за збор, секој со по една или две реченици рекоа дека Трипун Караѓоз и Осип Сечковски отишле и го однеле на двоколка Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Светлината се лизгаше од левата на десната страна и пак се враќаше назад во согласност со ритамот на звукот што го произведуваше некаков спој на неонката над мене и ја распаруваше тишината удирајќи ме во темето со тежина на олово.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, тие ќе си ги свртат главите од кај мене и ќе застанат да ме чекаат. — Ајде, Небеска! — Идам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наставничката предаваше, ја гледав внимателно, право в очи, веројатно мислеше дека сум многу заинтересиран, ама нејзините зборови летаа покрај мене и низ отворениот прозорец одминуваа надвор - во спокојното септемвриско претпладне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме зафати само мене и ме зафати наполно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Долго, многу долго ги употребувавме јасните и, како што велеше таа, можеби погрди зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Собата веќе личеше на мене и го имаше добиено мирисот на мојот парфем и на моето сапунче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тома ? - Нешто слушам - ништо не гледам. - Ме слушаш мене и ме гледаш мене: целиот во лузни од клинците со кои бев распнат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ете, те прашувам тебе што си постар од мене и што си видел повеќе во светот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кузман застана пред мене и сериозно ми подаде рака. Под неговите заби крцкаше килибарениот цигарлак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
— Земете, рече, за спомен. Вратил — не вратил, алав и од мене и од ала. Лежете и мислете стариот мудур.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тодор беше земјоделец и по малку туџарка, џамбас, та веднаш си скрои план: „Ќе и зема вечер кај мене и утре ќе му кажа кај има за продавање добитци, белим ќе капне некој черек и друг.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За мене и за Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да ги чита моите мисли, Филозофот погледна во мене и рече: „Словата се отровни за души неподготвени за чтение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ што било пред тоа Лозан Перуника утре ќе е призрак на скрб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои ќе се расплачат и немаат време да си ги избришат солзите, што се вели, зркнале во мене и гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(...) Смеам ли во оваа прилика, мошне почитуван господине генерален музички директоре, да Ви ја изразам мојата благодарност за многуте часови на творечка, голема и понекогаш потресна уметност, коишто ми ги бевте приредиле, мене и на мнозината мои политички пријатели, а исто така и на стотиците илјадници добри Германци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сѐ што ќе те мачи, споделувај го со мене и со мајка ти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поминала една жена од Четрок, подзапрела пред мене и рекла: господе, од небото паднало живо дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
1. Сеприсутно око (гноса) Додека ја трошев надежта - ја ронев како суво лепче по земји на пилците ја фрлав – лишена од коњи, пци и свињи9 без можност да заминам, Госпо Нуит10 под сводот твој распнат ко Животинско Царство око на Хадит надежта додека ја губев а сенката ми се ретчеше ко магла сè додека не стана Ништо чудно и иноземно блесна Волја без сврха, чиста пречиста страотно бела и остра ко молња во мрак со боја на зрел бозел со прелив морен и густ на Хеката, кралицата на Стигите и ноќите без месечина, створени за медитација во први мугри за Служба на Речта11 - тој сонлив отсјај на светот фрлен врз скерлетен скиптар ко еликсир - сега читам во темно во далечина гледам отаде предметите небаре нема ни време ни простор меѓу мене и Другото небаре сѐ е веќе запишано или навестено небаре она кое било или ќе биде секогаш Е секаде волја-заради-волја склад и волја моќ!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја изведував придржувајќи ја, таа одеше цупкајќи на едната нога, потпирајќи се на мене и на бастунот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бев зафатен: ја следев својата сенка, тој проклет дух,што се влечеше по разјадената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гавранот, со натчовечки број децении под избледените и пак несветкави пердуви, е безгласен; стои на гола липова гранка над мене и немо го отвара клунот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа што се случи потоа не беше Пере да стои со мене и да се чуди, туку речиси со трчање отиде кон центарот на Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Игбал седеше крај мене и тогаш сфатив дека бил цело време тука, само што не сакал да ме вознемирува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Раснам, кожата ќе ми искпука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го поздравив, здраво, му реков. Тој дојде до мене и се потпре на рачката од сорот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Треварот Никола Влашки покажа со маслена коска кон мене и праша зошто не земам залак за душа на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Раснам, кожата ќе ми испука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но сето тоа не е толку важно, важен е големиот балон што е надуен во мене и што ми создава чувство како да лебдам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не ми преостануваше друго освен да им се покорам на желбите на оние што очекуваа јуначки дела од мене и сега, со кисела насмевка, чекорев по џуџестата птица, по нејзиниот глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сакам да бидам сигурен дека не се однесува за мене и дека не ми се готви реприза на случката со Кирил Ацев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тогаш еден патник застана пред мене и ми го затвори видикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Учителката нѐ прегледува секој ден и секојпат е доволна од нас: од мене и од моето девојче што навистина грижливо ме чува.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секако, и пред тоа мојот татко повеќе пати ме земаше за посочениот орган, но претходните обиди не беа ништо повеќе од реални симптоми на татковска нежност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И немојте ни за секунда да помислите да осудувате, зошто не ја знаете причината и приказната.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па сепак од тој напор како да се скина некое конче во мене и туку се најадов станат од креветот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Бабино мое, - се сврте кон мене и ме прегрна...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бегам и само се обѕрнувам: душа немам да не иде некој по мене и пак да ми го земе детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова мора да биде разговор меѓу мене и тебе, затоа раскажувам и понатаму во прво лице еднина („Јас“ си Ти, и јас!): најдена среде ѕидините на манастирскиот двор излегов од себе, негде вон, неволно и брзо-брзо се прибрав како зрна жито расфрлени за колвање збирај-збирај, не се дособира!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Немај гајле, ми вели Влашето мене и зеде од коњот една вреќа струнено, ги пикна двата краја од газерот еден во друг, направи ќулавка, ја стави преку глава и заринка во снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ами а дом'кна мој ми ти Ристе „старавинската" за мене и едно грабенко — малецко за Вилка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Билјана не чека да ѝ се рече двапати. Седнува меѓу мене и старецот, го држи цвеќето в рака и чека.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Тој возач сега стои над мене и ме гледа како што ме гледаше од своето платно кога дојдов.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дојде, седна до мене и потем долго гледавме во реката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Седнав, тој седна до мене и ми префрли рака преку рамо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мојот пријател од детство седеше крај мене и замислено ја испитуваше својата нежна дланка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И нешто дамнешно, божем непресушливо, силно исчекорува од мене и преку реката, на коњот, низ шумата... и среќни – и јас, и ти и визбата.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И можеби не само за тоа додека за миг се наднесуваше над мене и ги криеше со влакнестиот подбрадок и своите очи и птиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќта беше единствена утеха.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Знам дека моите објаснувања не нудат многу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луман сега заведе вергија: месечно, рече, секоја куќа од вашето село ќе ми дава по лира, наесен на секои сто брави, овци и кози сакам по пет за мене и десет ока сирење, а за пролет секоја куќа нека ми чува по руно волна, тие што имаат по дваесет овци повеќе – по пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја ставам картата на сувата трева до мене и со показалецот врвам по неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- И ти да ми го извадиш ластикот од гаќичките и од него да си настегнеш праќа, па да ме заборавиш мене и да тепаш врапчиња? - О, никако!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тој миг, забележав дека најмалку пет деца, што машки, што женски, застанале крај мене и ме гледаа раскикотени, како сатирчиња.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Право да кажам, донекаде бев и задоволен што не се зазедоа за работата, сакав бунарот да биде мое дело, подарок од мене и, еве да речам, слава моја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неделкојца Сивеска врви покрај мене и пак прашува: - Сигурна си дека го виде Неделка мој, вели, да не си видела друг човек?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш девојката спушти на масата пред мене кутија машки бонбони со виски „Laroshell de Luxe“. – Ова е за вас – додаде – но, покрај ова имам и две прашања, професоре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разговараа за мене и ме покриваа со кожи и веленца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој самиот им го кажувал тоа на сите дека ме сакал мене и дека не можел да ја преболи разделбата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имам гуна и за мене и за Килета. Само трошка место ни треба.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Градејќи го ткивото на расказите, настојував да бидам искрен, да создавам со елементи кои ми прилегаат, кои произлегуваат од мене и ме прават препознатлив, како и во поезијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но Илона беше различна од мене и од многу други наши клиентки. Илона беше ангел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Ти верувам, само... само дистанцата што ја создаваш меѓу мене и тебе ме потсетува на нешто...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога само би знаел колкава е разликата помеѓу мене и тебе, сега, овде и на овој крај!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)