ми (зам.) - врви (гл.)

Ноќта врвеше натаму, а јас седнат на масата зад машината за пишување, сеќавав како само нејасни мисли ми врват низ главата, како парки магла кои се тегнат по долината над малото езеро под Лерна и потоа исчезнуваат, и на нивно место доаѓаат нови, сѐ додека дувне ветрот и не ги истера од грлото на котлината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сѐ така ми врви низ главата, а тој стои над мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така да ми врви сѐ низ магли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборовите ми врват некаде далеку, ама ги слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ми врви низ главата, ништо не ми застанува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми врват во ешалони низ пареата, ми се привидува и коњестата Толи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А толку ги имам замразено возовите, како по коски да ми врват.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај Милева ми врвеше, орман ми се одзиваше.` За забележуење е дека младината предничи во воспевуењето на доскорешната борба и луѓето што таа ги исфрли од народните недра на згорнина. На собори, на работа, во домоите на културата, на празници средсело - младинците колективно создаваат нови песни.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Нешто млако ми врви меѓу прстите и ми ги залепува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ми се прислушува: во јалицана како да ми врват луѓе, а долу во пондилата првкаат магарето и кравата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ножови ми врват овдека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овој век ми помина без него, ми рече, и оној нека ми врви без него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)