ми (зам.) - излета (гл.)

Горица само се тегави, приплакува, а мене окото ми игра, ми се качува клепката на чело, ќе ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И мене — так — вака, ми излета раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надзорникот ме дрпна за рака. Јас се збркав... место „да живее“, само од устата ми излета „долу“... Верувајте, не сакав! Ама, ете...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ама и срцето сака да ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Штом ја затворам книгата, сѐ ми излетува од главата!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нешто се поремети во главата на несреќната жртва на библиотекарот: - Читам, читам, - му расправаше браварот на дописникот, - лесни зборови: Мечислав, Богуслав, и да ме убиете не се сеќавам, кој е кој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)