ми (зам.) - тежи (гл.)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Само тешко ми е. Телото ми тежи. Се чувствувам како да носам зимско палто среде лето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како олово да имам на нозете. Колку повеќе се напинам да бегам толку повеќе нозете ми тежат и од место не можам да ги мрднам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да, тој ме удираше смислено во мојата Ахилова пета, во моите чевли, и јас можев само виновно да се усмевнувам, како да велам - оставете го, а самиот навистина почнував да чувствувам дека чевлите ми тежат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не прашав дали си кренавте паметник но вашите раце од мрамор веќе ми тежеа на рамото.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Немам сила... Срце пука... Еј, ми тежи тешка ноќ.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Не само што ми тежеше, туку и пиштев од тежината на јорганот на нана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И двоколката со волето негово ќе ја вратам в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А Пецо Даневски? - Не ќе ми тежи. Еден или двајца - сеедно е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страшно ми тежи, ми тежи нешто на очите, мозокот, телото.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кој ми тежеше мене ноќеска, вели, кој ме наседна ноќеска мене?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Некоја планина ми седнува на раменава, вели Јон, и ми тежи, ме снижува надолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да одам со ручек на нива, ми тежи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Биди ми ден кога е ноќ за да сум среќна во него... биди ми сон кога сум будна за да ми бидеш реалност... биди ми збор кога животот ми тежи... допир за да те чувствувам мисла за да не заборавиш една случајност...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сончев одблесок ги стисна зениците, главата ми тежеше: „Зошто е толку светло?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Оф, леле, колкави тежини ми тежат во душава!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ќе сакаш да речеш ми тежиш ќе ти ги вратам триредно назабени.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Токо ајде: ајде; ајде да сјојме, оти ми тежи котолот на главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Врз кадифе глава веднам, но ми тежи мисла една, мисла тажна, мисла бледна: кој е овој зловест створ? Едгар Алан По
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ми гази по душата и сѐ повеќе ми тежи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подзапирам малку, ми тежи ногата, земам азимут со очите, а жилите само ми чукаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да ги втасам, ама нешто ми тежи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се вртам, вртам така па ќе ми притежи ногата и ќе се одвалам на креветот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми тежи ко тег, ко темелје, и не знам дали е моја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми тежи, што се вели, ме засрамува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)