Татко ми никогаш не бил многу друштвен човек и кај нас ретко навраќаа негови пријатели и познати.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Мајка ми никогаш не спомнуваше имиња од нејзиниот живот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Мајка ми никогаш не била позагрижена.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татко ми никогаш, кога излегуваше од дома, не ја вадеше паларијата. Така беше и овој пат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Животот го научи татка ми никогаш да не ѝ се предава на несреќата предвреме, туку, во времето што преостануваше, поземаше сили од умот како да ѝ се спротивстави...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
- О, а сакаш ли да ми раскажуваш? Татко ми никогаш не сака да ми раскажува, а јас многу сакам да слушам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)