ми (зам.) - да (сврз.)

Но книгите го сопираа татко ми да донесува брзи одлуки во животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На крајот од средбите тој обично ќе го замолеше татко ми да му даде книга од библиотеката за да им ја чита на козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се уплашивме сега татко ми да не одговара за навреда на Сталин. Имаше такви случаи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дедо ми тогаш ја замолил мајка ми да го варди овој златник како очите. Сѐ иде во животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оние од кои се откажав да ги пуштам за да заштедам за жена ми да може да продолжи да ги купува сите оние непотребни нешта што жените со толкава сласт ги купуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Настојувам жена ми да ми каже што ѝ рекла свеската, но таа не ми обраќа никакво внимание.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа ќе биде сега, само брат ми да се тргне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Кај си досега? - го прекори таа. - Бев кај Коце... со него игравме. Се изморив. Постели ми да си легнам!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сега се прашувам како воопшто сум можела да очекувам мајка ми да се воодушеви од содржината на тој роман!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Една вечер, со решителниот, силен глас, мајка ми побара од татко ми да ѝ дава редовна сума пари за правење чеиз на девојката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
МАНОИЛ: (Тргнува кон неа) Дозволи ми да ти се поклонам!(Клекнува)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
И вие да сте на мое место - така ќе постапевте: не можам мајка ми да ја оставам сама да ја носат в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ако оздравам, ве молам, пишете ми да знам каде сте ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во целата таа мака, блед, испрекинат зрак му се плеткаше во душата: што не избрза и не испрати абер во Ресен: „Барем татко ми да не црвенее пред овие...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Помогни ми да те пронајдам, да се најдам себе си во овој вртлог на ништо. Покажи ми го патот кон слободата, се купува ли на кило можеби?
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ајде, помогни ми да сфатам што размислуваше. Како си ја замислуваше акцијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имам впечаток дека соработувам со интелигентно момче кое не е раководено само од своите инстинкти.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, додадов дека тоа е и нејзина желба, се разбира во колку јас, или ние (додадов) не одлучиме поинаку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто се мрштиш? Поради спомнувањето на она, инстинкти?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го употреби вчера, како коментар на оној мој предлог, мајка ми да ја погребеме ние двајцата со две-три момчиња што ќе ни помогнат да ја качиме на ридон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еден ден, додека ловеше во реката, брзата вода му ја симна од нога едната чизма и пред дедо ми да трепне, чизмата отплови во неврат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Решението го бев донесла уште од вечерта и одвај дочекав татко ми да си оди на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Блискоста на Сара и брат ми започна при нивната прва средба, уште во мигот кога тој ѝ се приближи во нејзината соба, благо подавајќи ја раката, а таа стана, обидувајќи се да ја одржи рамнотежата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Прости ти“, прослови наведната. „Не те падам. Ајде, помогни ми да запалиме оган за вршник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас штурчо само си свирам и сите во оро ве збирам дајте ми да кажам здраво и јас имам еднаш за право. Не, не не....извикаа дечињата.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Стави ми да јадам, мртов сум уморен и жив гладен, - Анѓа му ја тутна тавата пред нос.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се разбира дека беше битен печатот од поштата на градот во кој сум на „малтретирање“, како што милуваше мајка ми да каже.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка ми да ме жале и дури ѝ гледат очите, либето да не ме жали, оти ми беше неверно.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Ја слези, Малино моме, подолу, еј на подолното кладенче, набери китка босилек, подај ми да помирисам.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Моите набожни подвизи го натераа татко ми да ме замислува во црна одежда и брада.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Некогаш си мислев – ќе дојде мајка ми да ме земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нели е убава замислата? Сега сакам прво баба ми да ми позира.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе ѝ барам на етрва ми да ми покаже кој шеј каде стои и ќе разбера сѐ што има!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одеа кај Танаил и му велеа барем тој да го одложи погребот за понеделник додека се направи свадбата, но тој велеше: „Не ја оставам јас мајка ми да се смрдува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја ај кажи ми да чујам јас, да да видам имаш ли право што се срдиш?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали што сте, ве молам кажете ми да се уверам, оти на ум сум станал со вашава приказувачка“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И, дозволете ми да додадам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Болен е, помогни ми да го понесеме.“ „Сонцето.“ „Не, не е сонцето“, мрморам. Ме поставија на тлото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Учи ме како да ѝ го свртам умот на жена ми да не оди по други“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дајте ми да си поткаснам, па откако ќе легнам и ќе отпочинам, тргнуваме кон преминот на проблемот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
За ракописот на татко ми да не ви раскажувам. Тој вели дека си го расипал со пишување рецепти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кренавме врева, почнавме на мајка ми да бегаме додека Киле послушно веќе си ја врзуваше шамијата преку капата и преку ушите и под брадата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Помогни ми да го кренам Котидис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Тато, помогни ми да прочитаме! - ме моли девојчето. Застанувам крај неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас немав ништо против да бидам член на групата „среќни дебили” и тоа ми беше забавно, но имав против татко ми да ми припишува туѓи особини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, сакате да ви кажам зошто не читам? – неочекувано праша Огне. – Ако сакате да знаете, не читам зашто писателите не пишуваат интересни книги.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)