му (зам.) - доаѓа (гл.)

Во доцните шеесетти години од овој век, Мирон Кругер, често нарекуван „таткото на виртуелната реалност”, почна да создава интерактивни окружувања каде што корисникот се движи без оптоварувачка опрема.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кругеровото му доаѓа како вие да сте ВР.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Водата во која зацапува до коленици, му доаѓа до половина, но тој се пробива кон белато кајче со најблиските...  Цви Корец се буди во својата постела од неспокојниот сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да, тука, покрај него е Гита, со која вчера немаше сила да води љубов, истоштен од патот од Виена и од радоста на враќањето дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во последните моменти му доаѓа неговата највисока и единствена хермафродитска љубовница: Идејата; тука, тој е крал на духовната Европа. .
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш му доаѓа на Бродски да го накриви шеширчето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Понекогаш жар птица им заигрува во сните, а тие си ги лечат болките со звуци на балалајки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сигурно, не! Не му доаѓаше ни на крајот од умот дека, сепак, ќе го именуваат за социјалистички судија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сранко вриеше од нервоза и му доаѓаше да му ја учука, но Жанко беше габаритен па сѐ се заврши само со рафален дожд од Серовската уста.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Боб почувствува како му доаѓа трепет во гласот, и го обзеде бран самосожалување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа го прави затоа што таа му доаѓа ноќе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сака да изгледа најубаво кога му доаѓа таа.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Му веруваа луѓето на „Светијата“, така одамна го викаа Боро Селински, зашто открил темели на две цркви, а за третата не беше сосема сигурен, иако неколку вечери на сон му доаѓаше Пресветата Богородица и го прекоруваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со првата голтка сладникав пијалак, му доаѓа сликата на Јана како се сонча грбешки на сламената простирка, по куси машки пантолони и откопчан елек.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таа волја беше исто толку јасна колку и сите Негови наредби дотогаш и сеедно беше дали ја слуша како глуво ехо во пустината или како јасни зборови што во ушите му доаѓаат одвнатре, од самото негово срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Посакуваните нешта некому му доаѓаат со еден потег, а другите цел живот ги одминуваат или пак доаѓаат кога најмалку се очекуваат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова му доаѓа како реципроцитет, бидејќи ти веќе го запозна мојот татко. - се насмеа Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе подлипнат малку, кога ќе се најдат сами надвор, помисли тој, но ќе им биде многу полесно да продолжат, бидејќи само така ќе можат да ги избегнат сите оние работи, што му доаѓаат на човека тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислам дека немаше директно учење туку размена со другите мислители.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Значи тоа е антропологијата, антрополошкиот и хуманистичкиот егзистенцијализам којашто Бојсовиот опус го разлучува од јазикот на бивствувањето, или анализите на јазикот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу нешта му доаѓаа низ разговор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неколку пати му доаѓа одзади и му го забива курот во газот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги става своите раце врз неговите нозе и го смирува, потоа стилизирано и таинствено го подигнува и го крши вратот на момчето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Одеднаш, како молња (“un fulgore”) му доаѓа друго спознание: одеднаш сè зафаќа и сфаќа со Љубовно сознавање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дали Господ му се измолкнува?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во 1826 година, кога султанот Махмуд II ги ликвидирал јаничарите, Алија се одметнал и вршел зулуми над народот, а покрај другото барал под шаторот да му доаѓаат убави девојки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Често му доаѓаат вакви штурости. Тоа е сѐ од умор и раздразнетост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пак легна и реши да не мисли повеќе на ништо. Вака простум да си лежи и да си ја залажува својата чувствителност со некоја песничка што му доаѓа сега во сеќавањето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Понекогаш му доаѓаше како во далечен сон мислата да се извлече од оваа дупка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му доаѓа да се „изблуе“ на културата на угнетувачите и со радост признава дека, секогаш кога ќе се спомнат западните вредности, колонијалниот поданик „ја потегнува својата мачета или барем гледа да му биде при рака“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во таа перспектива, сѐ што на субјектот му доаѓа од него и според него самиот е добро, бидејќи е автентично, а сѐ што доаѓа од страна важи за неавтентично, бидејќи е надвор од дострелот на неговата сфера на слобода.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во кошмарните и измачувачки соништа му доаѓаат повторно неговите умрени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Којо Пипиле му доаѓа држејќи го кучето за ремник.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И наеднаш ги отвора замижаните очи и го врти погледот да види од кај му доаѓа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На прозорецот ја гледа и пчелата што неколку утра му доаѓа и прпелка, удира на стаклото да влезе внатре.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откако ја стави сликата на Аниса во албумот, таа започна да му доаѓа во сонот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо му Аврам кога лежеше болен и кога вака му доаѓаа луѓе со понада, велеше: „Во животот човек може да ти направи зло колку што сака, тоа се простува, но најтешко е ако пред умирање не ти обрне внимание, ако во тие моменти ти се сити или свети...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој почна да ги запишува мислите што му доаѓаа на ум.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нешто наведнато, сиво по боја и слично на костур му доаѓаше во пресрет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
“ Без сочувство за бедникот, попот намотуваше околу десниот показалец перче од брадата, со прстите на левата рака пресметуваше нешто во себе: се пие и се јаде, од брав и неколку кокошки ќе останат само разбуричкани коски: му доаѓа да се расплаче и да признае дека не сретнал поголем пријател од младоженецот и му доаѓа да штипне една од сестрите на кумот Геле Накотник; сепак - мирен е, тагува неподвижен; сака да каже дека не му се живее во селска опустеност, не може, јазикот му набабрел и се залепил за горното непце; седи, тагува, ги слуша Марковите прикаски за прекуморскиот живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Обично, додека раскажуваше бавно и рамномерно, без нагласување на одделни зборови за кои можеше да се рече дека се судбински во настанот, ја стискаше запалената цигара со тврди прсти - жарчето му доаѓа до пожолтените нокти на палецот и показалецот; тој се средува за нова реченица, бавна, на исто гласовно ниво со другите зборови, пали од премалиот отпушок следна цигара.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мамурлив, сега скоро секор утро, мислеше дека навистина му доаѓа крајот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Немаше свадба, деца веќе не се раѓаа, старците, водени од својот пркос, не умираа - никој не го вика, никој на гости не му доаѓа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бистроока, со плетенки на грбот и врела, му доаѓаше еднаш неделно и му носеше по една нова своја фотографија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш му доаѓаа, заедно со тие чудесни слики и некои необични мисли од кои дури самиот се плашеше, како, на пример, не му припаѓа тој никому, не е роб, дури не е ни зависен, и сè што е негово е само негово, толку многу негово што тој има право, по своја желба и мерак, да го разделува на оние што ги сака или сожалува, а никако на еминот кој тоа му го земаше сосила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му доаѓаше да се насмее кога ќе си претставеше како бегот со часови, стрпливо ја обмислува неговата погибија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа му доаѓа како да клекнал на коленици и така му се моли на Алаха“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Една ѕвезда падна и помисли дека е неговата; во нејзината куса светлива трага ја виде смртта како му доаѓа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гласот повторно му дојде на Илко, стана, се разврте и виде дека не му доаѓа од дрвото, туку од некоја жена што дошла на гробиштата и плаче на некој гроб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Седејќи така збунет, му се пристори како да слуша женски шепот, шепотот на жена му; шепотот му доаѓа од крошната на дрвото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако го споредам со Скопје, му доаѓа нешто како – ја живеам у Капиштец, а они у Ново Лисиче.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Кога веќе ме фати распрашувачки занес Да допрашам дали само непријателите секогаш смрдат И дали народ кој нема непријатели е осамен народ Па попусто му доаѓа што се конти пред огледало и мириса на ливанто?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Во таа перспектива, сѐ што на субјектот му доаѓа од него и според него самиот е добро, бидејќи е автентично, а сѐ што доаѓа отстрана се смета за неавтентично, бидејќи е вон дофатот на неговата сфера на слобода.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сега пријателите и роднините што го подржуваа Танаил во спорот, му доаѓаа на Танаил на честитање. Сега куќата од Танаил се веселеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Бабо, - вика пак Зоки, - дојди бргу ваму! Баба му доаѓа: - Што е, Зоки?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мисли Зоки Поки, ги преметкува сите поединости од животот овде, па кога така ќе ги разгледа работите, некако полесно му доаѓа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Јас извонредно го замислувам текот на неговото размислување: дај, мисли, да изградам нешто поголемко и што почудно, можеби нема да сфатат дека е глупост, па и како глупак ќе се прославам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Патем Василиј Осипович му доаѓа како внук од сестра на истиот оној Шервуд-Верном кој го предаде Јужното друштво на декабристите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Згора, добро му доаѓа макар и привременото ослободување од прангите на стварноста.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Да не му доаѓа од зборот резил?... - општа смеа која помина во џагор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Доаѓаа лекари, му даваа инјекции од кои му доаѓаше сон на очи и целата снага му снеможуваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ум во глава не му доаѓа, си мисли дека е уште на млади години.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)