му (зам.) - отвори (гл.)

Шпиро пак вечера, иако по третпат. Сега јаде повеќе од првите двапата, бидејќи и тој се чувствуваше победник во борбата против попот, а и ракиичката му отвори апетит.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Низ дијалог, терапевтот и Џон заедно ја идентификуваа „способноста за шегување на сопствена сметка“ како нова димензија во личниот развој на Џон која би му отворила нови хоризонти, недостапни за татко му.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сакаше да го земе клучот од мајка си и да му отвори, да го пушти, да не седи повеќе затворен.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога дојде мајка му и кога му отворија да му дадат јадење - го најдоа мртов.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Залудноста на овој долг марш низ снегот, студенилото на зимата околу него, безнадежноста на оружјето со кое беше натоварен и, на крај, самотијата среде шумата – сите овие чувства како сега одеднаш да му отворија некаква дупка во душата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа дупка почнаа да пропаѓаат сите слики на оние што ги сакаше, блиските луѓе, сите звуци на музиката со која живееше, сите негови сеќавања, сиот тој мозаик од ситни спомени на еден помалку или повеќе вообичаен човечки живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од друга страна, глупациве му отворија простор за дејствување на кој до пред некој месец не можеше ни да се надева.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе му биде разонода на Симона кога ќе си одам, си помислив, брзајќи да му отворам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нормално, како и секој аздисан, тоа двојно му ги отвори апетитите, па непосредно по запишувањето на факултетот, баба ми му отвори дуќан, за „еснаф, филан човек да стане”, како што знаеше таа да рече.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)