Морам да признаам дека одвај се воздржав да не му плеснам една чаша в лице.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Една вечер во хатичката многу им зажуборија соништата - тогаш како да чуја како звуците на роговите повикуваат на нов лов и тогаш како да го видоа Пушкин како задишано го бара Салиери на Венецијанскиот панаѓур да му плесне една наопаку пред да истрча на оној банален двобој со Дантес мислејќи наивно дека со една наопаку се казнува отровната љубомора а со димот од барутот љубомората се претвора во трескавична кашлица којашто запира два метри подземи.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)