А Јован Пантовски не се врати веќе. Изгледа го одложија купувањето со браќа му за идната пролет.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Веќе не сум под контрола. Куно Кон ме ослободи; благодарна сум му за тоа.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Биди му за пиење на Господа, првенецот што бдее ноќе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Биди му за пиење на Господа, Првенецот што бдее ноќе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Син му за некоја кражба дури во Бруса го заточиле.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Татко му за херојство во Руско-турската војна од 1877 година, заедно со орден лично од раката на генерал Скобелев го прими и овој часовник.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)