нас (зам.) - не (чест.)

- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Народон кај нас не ги знае тие работи. Ќе го призавиткаат малку-многу со лико местото и готово.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Денеска никој од нас не плаче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Извади кутија лорд, си зеде цигара, го покани Љупчо, а нас не нѐ покани. Љупчо веднаш му ја принесе запалката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Овие смислиле нешто неубаво - помислив и се исплашив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најдобро ќе е да ме нема. „Утре ќе имаме проба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаеш ли“, рече обраќајќи му се на колегата, „дека досега никој од нас не го ни допрел, а не, пак, некому да му скокне во скутот...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И потем, гледајќи низ мене, замислено рече: „Гласот Ж, буквата Ж, кај него ја има а кај нас не. Се прашувам: зошто?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој од нас не знаеше што всушност бара Филозофот, оти молчалив беше и малкуглаголив, и упорен: она што ќе го намислеше го остваруваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој од нас не знаеше зошто логотетот го повика, но претпоставувавме дека сака да се увери во неговата духовна моќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој од нас не помни кога последен пат логотетот рекол некому да седне во негово присуство, а уште помалку – да седне до него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По цел ден се слушаше нејзиното: - И - и - ш, к-р-р-р! И-ш... Нас не нѐ бркаше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Пенливата трага што бродот ја оставаше зад себе,едноличната бучава на моторот помешана со многујазичниот метеж на разголените туристи и брзозборните дофрлувања на неколку мештанки облечени во темни носии, не поттикнуваше на жив, мрешкав дијалог, сѐ додека пред нас не се откри Л. вовлечен во островскиот залив,речиси од истата онаа панорама која ја прижелкуваме од нашите детски спомени.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Многупати бевме пишувани во тефтери и нас не само што не имаа забележано со име и презиме и место на раѓање, туку и со број на дадени овци и кози, коњи, телиња, волови, крави, кокошки, покривачи, веленциња, чорапи, фанели, столови, лажици, ножеви и виљушки, денови поминати на копање ровови и градење бункери, носење камења и трупци на врв планина, пренесени ранети, одземени чеда големи и мали, загинати и ранети, живи и сакати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога ја преминавме границата и кога до нас не допираа експлозиите на бомбите и не се слушаше бучавата на авионите, тогаш почувствував голема празнина. И болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Тоа е затоа што вашето сфаќање било погрешно,“ рече доктор Гете, и уште еднаш ја испружи раката пред девојката која брзо чекореше по просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сите ние сфативме дека вие постапувате погрешно, но тоа кај нас не предизвика катарза,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Она што јас би го предложил е да постапиме како извесната Окереке Онике, претседателка на организацијата „Африканците за Обама“, па да собереме, иако населението кај нас не живее којзнае колку подобро од она во Нигерија, пари и да ги донираме во проектот на американските и англиските научници - произведување на невидлив плашт.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И дека сева оваа глутница што вие околу нас не ми е дојдена преку глава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пред посилините од нас не треба само да се петелиме, со ум треба да ги надвиеме, вели Никола и се свртува кон другите: Ако дојдовме, вели, за да се договориме што ќе правиме со ова што стана со Лазора, ќе направиме како што рекоа Максим и Костадин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Требаше да се премине првата граница и да се согледа разочарувачкиот факт дека за нас не знае никој.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа ќе сме и пак, јасно да ни е, никој од нас не ќе наврти кула кон небото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Меѓутоа тој посочува пат што кај нас не беше возможен: усното творештво, подложно на профаните елементи, лесно го асимилираше и новиот книжевен материјал од преводите за тој, дури потоа, да повлијае, веќе еднаш асимилиран, врз новата пишувана литература.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нас не нѐ интересираат вашите глупави престапи што сте ги направиле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Докторите во нас го гледаа она што ветеринарите во нас не го гледаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Зар овде со нас не се подароците од твојот татко Добре, најдобриот човек на светот?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тогаш ние не знаевме ни дека организацијата е бугарска а камо ли фашистичка. Тоа нас не нѐ интересираше. Нам униформата ни беше важна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ниедна депеша преку нас не поминала. Непозната работа, вели...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стаклото ја пушта светлината, но нас не нѐ пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)